Dag 92: Staan in de Stilte van de Storm
Deze Blog-post is een vervolg op:
Dag 88: Waarom Kan mijn Paard niet Eeuwig Leven?
Day 89: Iemand Verliezen aan Kanker
Dag 90: Relaties en Afhankelijkheid
Dag 91: Mijzelf de Schuld Geven
Als en wanneer ik zie dat ik in mijn mind meteen de 'worst-case-scenario' verwacht wanneer ik hoor dat iemand ziek is - dan stop ik, dan adem ik - ik realiseer mij dat deze verwachting tweevoudig is waarbij ik ten eerste mijzelf probeer voor te bereiden op mijn ergste angst en dat die angst werd geactiveerd, aangezien het nu meer waarschijnlijk is dat die angst realiteit is/wordt - en ten tweede, omdat er een perverse hoop bestaat dat de worst-case-scenario zal manifesteren/waar is, door het geloof dat het hebben van drama in mijn leven, mijn leven meer realistisch, meer interessant, meerwaardig maakt - en dus, ik verbind mijzelf ertoe om de verwachting en de reacties te stoppen omdat ik al de informatie nog niet heb - en dus, in plaats van mijzelf te proberen voor te bereiden op iets wat misschien niet zal gebeuren, vraag ik naar verdere informatie - of ik laat de informatie los totdat ik meer weet en het zinvol is om de informatie te overwegen.
Als en wanneer ik zie dat ik mijzelf in de toekomst projecteer om mijzelf te proberen voor te bereiden op het verlies van iemand, zoals mijn moeder of mijn paard - dan stop ik, dan adem ik - ik realiseer mij dat dit een manier is om te proberen door de emoties heen te werken voordat het gebeuren zich voordoet, zodat de pijn later minder zal zijn - en ik realiseer mij dat nu wenen geen verschil zal uitmaken, ik kan de punten identificeren waar ik nu nog iets aan kan doen of waarin ik mijzelf zou moeten corrigeren - maar om emoties te voelen gewoon met het doel van emotioneel te zijn gaat geen verschil uitmaken en ik zal wanneer ik de persoon/het dier werkelijk verlies, nog steeds worstelen en door mijn emoties heen moeten werken.
Als en wanneer ik zie dat ik een gedachtepatroon binnenstap in de lijnen van 'mijn leven is te saai, ik heb meer actie en drama nodig' - dan stop ik, dan adem ik - ik realiseer mij dat zo'n gedachtepatroon het gevolg is van het kijken naar films en TV-series, waarbij ik 'leven' heb gelijkgesteld aan voortdurende drama en 'ups en downs' - en ik realiseer mij dat in plaats van te kijken naar waar in mijn leven ik niet ten volle leef, wat mij het gevoel van 'verveling' geeft - ik mijzelf een 'quickfix' probeer te geven via drama. En dus, ik verbind mijzelf ertoe om mijn percepties van het leven in relatie tot drama, TV-series en films los te laten, want zij zijn enkel gebaseerd op fictie en het genereren van conflict en energie om mensen te entertainen en, eigenlijk, verslaafd te maken aan de energie die ze genereren wanneer ze naar de TV-serie of film kijken - en ik verbind mijzelf ertoe om de oorzaak van het gevoel van verveling te onderzoeken in het identificeren waar in mijn leven ik niet ten volle leef, maar mijzelf terughoudt, wat mij het gevoel van niet vervuld te zijn geeft - omdat ik mijzelf niet vervul.
Als en wanneer ik zie dat ik denk in de vorm van 'als dit gebeurt is mijn leven over' - dan stop ik, dan adem ik - ik realiseer mij dat zo'n statements een uitdrukking zijn van absolute zelf-limitatie waarin ik mijn bestaan en mijzelf in mijn geheel afhankelijk maak van iets of iemand anders - en dus, ik verbind mijzelf ertoe om te alle zelf-definities, geloofsovertuigingen, percepties en angsten te identificeren en los te laten zodat ik mij kan realiseren dat ik alleen kan staan en dat niets of niemand anders bepaalt wie ik ben.
Als en wanneer ik zie dat ik mijn toekomst probeer te plannen wanneer ik in een emotionele staat ben - dan stop ik, dan adem ik - ik realiseer mij dat de plannen die ik maak wanneer ik in een emotionele staat zijn niet zelf-eerlijk zijn aangezien ik vanuit een startpunt van eigenbelang een oplossing probeer te zoeken, in plaats van naar de zaken te kijken in common sense - en dus, ik verbind mijzelf ertoe om eerst al mijn reacties te onderzoeken en aan te pakken, zodat ik mijzelf stabiliseer en vanuit die zelf-stabiliteit en klaarte kijk ik met nieuwe ogen naar de situatie en neem alle punten in overweging in het nemen van een besluit met gezond verstand.
Als en wanneer ik zie dat ik probeer weg te lopen van mijn problemen - dan stop ik, dan adem ik - ik realiseer mij dat ik niet werkelijk probeer weg te lopen van een bepaald punt in mijn omgeving, maar dat ik probeer weg te lopen van mijzelf, want het punt in mijn omgeving is niet het probleem, maar mijn relatie ten opzichte van dat punt en de reacties die ik heb jegens dit punt - en dus, ik verbind mijzelf ertoe om mijzelf te herinneren van het feit dat ik niet van mijzelf kan weglopen en dat waar ik ook ga, ik met mijzelf opgezadeld ben - lol - en dus, ik beweeg mijzelf ertoe om mijzelf onder ogen te komen en mijn relatie ten opzichte van het bepaalde punt waar ik op reageer herdefinieer tot een relatie van eenheid en gelijkheid.
Als en wanneer ik zie dat ik alle moed en hoop verlies wanneer ik een ander pijn zie lijden of een ander zie worstelen met een punt of een ander zie huilen - dan stop ik, dan adem ik - ik realiseer mij dat ik mijn moed, mijn stabiliteit en mijn kracht heb gedefinieerd in die persoon, in afscheiding van mijzelf en dus, wanneer ik die kwaliteiten in de ander niet zie, geloof ik dat ik ze zelf ook verlies - en dus, ik verbind mijzelf ertoe om moet, kracht en stabiliteit te aanvaarden en omarmen in en als mijzelf en mijzelf gelijk te stellen aan die andere persoon in relatie tot deze punten, zodat mijn kracht, stabiliteit en moed niet afhankelijk zijn van iemand anders.
Dag 88: Waarom Kan mijn Paard niet Eeuwig Leven?
Day 89: Iemand Verliezen aan Kanker
Dag 90: Relaties en Afhankelijkheid
Dag 91: Mijzelf de Schuld Geven
Als en wanneer ik zie dat ik in mijn mind meteen de 'worst-case-scenario' verwacht wanneer ik hoor dat iemand ziek is - dan stop ik, dan adem ik - ik realiseer mij dat deze verwachting tweevoudig is waarbij ik ten eerste mijzelf probeer voor te bereiden op mijn ergste angst en dat die angst werd geactiveerd, aangezien het nu meer waarschijnlijk is dat die angst realiteit is/wordt - en ten tweede, omdat er een perverse hoop bestaat dat de worst-case-scenario zal manifesteren/waar is, door het geloof dat het hebben van drama in mijn leven, mijn leven meer realistisch, meer interessant, meerwaardig maakt - en dus, ik verbind mijzelf ertoe om de verwachting en de reacties te stoppen omdat ik al de informatie nog niet heb - en dus, in plaats van mijzelf te proberen voor te bereiden op iets wat misschien niet zal gebeuren, vraag ik naar verdere informatie - of ik laat de informatie los totdat ik meer weet en het zinvol is om de informatie te overwegen.
Als en wanneer ik zie dat ik mijzelf in de toekomst projecteer om mijzelf te proberen voor te bereiden op het verlies van iemand, zoals mijn moeder of mijn paard - dan stop ik, dan adem ik - ik realiseer mij dat dit een manier is om te proberen door de emoties heen te werken voordat het gebeuren zich voordoet, zodat de pijn later minder zal zijn - en ik realiseer mij dat nu wenen geen verschil zal uitmaken, ik kan de punten identificeren waar ik nu nog iets aan kan doen of waarin ik mijzelf zou moeten corrigeren - maar om emoties te voelen gewoon met het doel van emotioneel te zijn gaat geen verschil uitmaken en ik zal wanneer ik de persoon/het dier werkelijk verlies, nog steeds worstelen en door mijn emoties heen moeten werken.
Als en wanneer ik zie dat ik een gedachtepatroon binnenstap in de lijnen van 'mijn leven is te saai, ik heb meer actie en drama nodig' - dan stop ik, dan adem ik - ik realiseer mij dat zo'n gedachtepatroon het gevolg is van het kijken naar films en TV-series, waarbij ik 'leven' heb gelijkgesteld aan voortdurende drama en 'ups en downs' - en ik realiseer mij dat in plaats van te kijken naar waar in mijn leven ik niet ten volle leef, wat mij het gevoel van 'verveling' geeft - ik mijzelf een 'quickfix' probeer te geven via drama. En dus, ik verbind mijzelf ertoe om mijn percepties van het leven in relatie tot drama, TV-series en films los te laten, want zij zijn enkel gebaseerd op fictie en het genereren van conflict en energie om mensen te entertainen en, eigenlijk, verslaafd te maken aan de energie die ze genereren wanneer ze naar de TV-serie of film kijken - en ik verbind mijzelf ertoe om de oorzaak van het gevoel van verveling te onderzoeken in het identificeren waar in mijn leven ik niet ten volle leef, maar mijzelf terughoudt, wat mij het gevoel van niet vervuld te zijn geeft - omdat ik mijzelf niet vervul.
Als en wanneer ik zie dat ik denk in de vorm van 'als dit gebeurt is mijn leven over' - dan stop ik, dan adem ik - ik realiseer mij dat zo'n statements een uitdrukking zijn van absolute zelf-limitatie waarin ik mijn bestaan en mijzelf in mijn geheel afhankelijk maak van iets of iemand anders - en dus, ik verbind mijzelf ertoe om te alle zelf-definities, geloofsovertuigingen, percepties en angsten te identificeren en los te laten zodat ik mij kan realiseren dat ik alleen kan staan en dat niets of niemand anders bepaalt wie ik ben.
Als en wanneer ik zie dat ik mijn toekomst probeer te plannen wanneer ik in een emotionele staat ben - dan stop ik, dan adem ik - ik realiseer mij dat de plannen die ik maak wanneer ik in een emotionele staat zijn niet zelf-eerlijk zijn aangezien ik vanuit een startpunt van eigenbelang een oplossing probeer te zoeken, in plaats van naar de zaken te kijken in common sense - en dus, ik verbind mijzelf ertoe om eerst al mijn reacties te onderzoeken en aan te pakken, zodat ik mijzelf stabiliseer en vanuit die zelf-stabiliteit en klaarte kijk ik met nieuwe ogen naar de situatie en neem alle punten in overweging in het nemen van een besluit met gezond verstand.
Als en wanneer ik zie dat ik probeer weg te lopen van mijn problemen - dan stop ik, dan adem ik - ik realiseer mij dat ik niet werkelijk probeer weg te lopen van een bepaald punt in mijn omgeving, maar dat ik probeer weg te lopen van mijzelf, want het punt in mijn omgeving is niet het probleem, maar mijn relatie ten opzichte van dat punt en de reacties die ik heb jegens dit punt - en dus, ik verbind mijzelf ertoe om mijzelf te herinneren van het feit dat ik niet van mijzelf kan weglopen en dat waar ik ook ga, ik met mijzelf opgezadeld ben - lol - en dus, ik beweeg mijzelf ertoe om mijzelf onder ogen te komen en mijn relatie ten opzichte van het bepaalde punt waar ik op reageer herdefinieer tot een relatie van eenheid en gelijkheid.
Als en wanneer ik zie dat ik alle moed en hoop verlies wanneer ik een ander pijn zie lijden of een ander zie worstelen met een punt of een ander zie huilen - dan stop ik, dan adem ik - ik realiseer mij dat ik mijn moed, mijn stabiliteit en mijn kracht heb gedefinieerd in die persoon, in afscheiding van mijzelf en dus, wanneer ik die kwaliteiten in de ander niet zie, geloof ik dat ik ze zelf ook verlies - en dus, ik verbind mijzelf ertoe om moet, kracht en stabiliteit te aanvaarden en omarmen in en als mijzelf en mijzelf gelijk te stellen aan die andere persoon in relatie tot deze punten, zodat mijn kracht, stabiliteit en moed niet afhankelijk zijn van iemand anders.
About the author
Maite Zamora Moreno
I started walking a process of self-honesty, self-forgiveness, writing and self-corrective action after watching videos on YouTube by Desteni in 2007. This was the first and only time that I found a self-help method to really be effective and I am standing by these principles to this day. I currently live and assist on the Desteni Farm. For more information on Desteni and this process, visit www.desteni.org.
Cool Maite - ik herken dat punt van drama nodig te hebben gebaseerd op de patronen van tv series ipv te kijken naar waar ik mezelf niet toelaat ten volle te leven
ReplyDelete