Dag 88: Waarom Kan mijn Paard niet Eeuwig Leven?
De dierenarts nam een staaltje van het gezwel en zendde het naar het laboratorium. Een paarden-specialist kwam de volgende dag. Hij had een 'ultrasound' machien waarmee hij kon zien hoe alles eruitzag binnenin het gezwollen deel van zijn nek. Hij zag toen dat het een stevige/vaste massa was - en dus geen abses of eten dat vastzat. Hij belde dan met het laboratorium, dat confirmeerde dat het kanker was - een extreem agressieve vorm dat zeer zelden voorkomt in paarden. We konden het gezwel niet wegsnijden omdat het helemaal rond zijn nek en slokdarm gewikkeld zat. Als de opeatie hem niet doodde, zouden er zware complicaties zijn achteraf. En we konden hem ook zo niet laten, want hij kon niet eten of drinken. Dus de enige mogelijke beslissing werd genomen - om hem te laten inslapen. Daar kwamen de tranen.
We moesten snel beslissingen maken over het wat en hoe - want een paard is zwaar en we moesten een manier vinden om het lichaam te kunnen begraven zonder het te moeten verplaatsen. We hebben dan eerst moeten beslissen waar zijn graf zou zijn. Dan wandelden we hem naar de plek. De dierenarts gaf hem eerst een slaapmiddel. Eenmaal dat begon in te werken, gaf hij Titan twee injecties. Het was een kwestie van seconden voor hij ging neerliggen en stierf. Het hele gebeuren was heel emotioneel - we waren hier niet op voorbereid. Het is ook het eerste paard dat stierf op de boerderij, dus we wisten niet wat te verwachten. Het was ook heel hard omdat er niets was dat we konden doen - helemaal niets. Geen opties, geen pogingen om hem te genezen - de schade was al verrokkend. Het enige optie was hem te laten sterven met nog wat waarde... en afscheid te nemen.
Ik was wel opgelucht om te zien hoe snel hij stierf en het was duidelijk dat het sterven zelf pijnloos was - zijn dood was een verlossing van de pijn. Ik vond het belangrijk dat ik het hele proces bijwoonde, omdat het waarschijnlijk is dat mijn paard de volgende zal zijn om te sterven. Hier is natuurlijk geen zekerheid in - maar mijn paard is vrij oud. Hij heeft huidkanker - waarmee hij in principe nog jaren goed kan leven, maar dat hangt ook af van geval tot geval. Zijn lichaamsstructuur is niet optimaal. Hij kan zijn knieen van zijn voorste benen niet strekken. Dus, zijn voorste benen zijn altijd een beetje gebogen, wat veel meer moeite vraagt om zichzelf rechtop te houden en zijn gewicht te dragen. Er was 1 week waarhij hij 3 keer door zijn knieen zakte. Dit was nog nooit eerder gebeurd. Toen we onderzoek deden was het duidelijk dat dit door zijn gebogen knieen was en dat paarden met die afwijking op oudere leeftijd last krijgen en daardoor in het algemeen niet zo lang leven. Het onderzoek toonde dat er niet echt iets was dat hieraan kon gedaan worden, maar we veronderstelden dat als hij meer spieren opbouwt, hij meer steun heeft en er minder van zijn gewrichten afhangt. Dus ik begon meer met hem te werken en hem te laten rennen. Dit nu al enkele weken en in die tijd is hij slechts 1 maal door zijn knieen gezakt. Het is nu afwachten.
De eerste keer dat hij door zijn knieen zakte dacht ik dat hij even niet goed in zijn lichaam zat of zo en dat daardoor, zijn lichaam een soort van spasme had. Het was ook grappig, want ik stond naast hem, en toen hij inzakte, was mijn reflex om mijn armen onder hem te schuiven - alsof ik hem zou kunnen vangen en van de grond houden - lol!
Maar toen het opnieuw gebeurde en opnieuw - begon ik mij zorgen te maken. Elke keer het gebeurde was het alsof mijn hart door de grond zakte. Want - het was meteen vrij duidelijk dat dit een probleem was waar geen echte oplossing voor was. Hij wordt ouder, hij wordt zwakker, hij begint meer en meer last te krijgen. Ik moest het feit onder ogen komen dat het mogelijk is dat hij niet zo lang zal leven als ik had verwacht. Toen de tandarts zij dat hij huidskankercellen aan het ontwikkelen is in zijn mond (waar by the way ook niets aan gedaan kan worden!), zei hij dat hij nog zeker 10 jaar goed zou leven. Dus, dat was wat ik verwachtte - maar met zijn knieen die begonnen in te zakken, lijkt dat getal niet meer zo realistisch.
Dus het was voor mij heel emotioneel om afscheid te nemen van Titan, want ik bleef maar denken dat ik binnenkort op dezelfde manier zou moeten afscheid nemen van Ben. En dat wil ik niet. Ik weet dat het op een bepaald moment nodig zal zijn en ik weet dat ik het dan ook zal doen - maar ik wil het echt niet. Hoewel ik wist dat als ik een paard krijg, het paard zou sterven tijdens mijn leven - ik had dat idee dat hij er altijd zou zijn - want het is zo goed nu - het klikt gewoon - we zijn maatjes - het is zinvol dat hij hier is - dus waarom moet hij sterven? Waarom moet hier een einde aan komen? Zijn gemoed is nog heel speels en hij is vaak ondeugend - hij is niet oud - maar zijn lichaam begint af te takelen. En ik probeer om iemand te vinden dat ik de schuld kan geven - iemand die hem dit heeft aangedaan. Iemand die de reden is waarom mijn paard zo vroeg moet sterven - maar er is niemand - we zijn allen samen verantwoordelijk voor hoe de wereld werkt en dat dingen zoals kanker bestaan en dat paarden die een genetische aanleg hebben voor huidskanker - wat het geval is met witte en grijzen paarden - worden toegestaan om geboren te worden en de aanleg door te geven. Dat mensen paarden kweken met paarden die een afwijking hebben in hun benen, wat hun leven moeilijk maakt. Dat zo'n dingen bestaan hebben we allen samen toegestaan.
About the author
Maite Zamora Moreno
I started walking a process of self-honesty, self-forgiveness, writing and self-corrective action after watching videos on YouTube by Desteni in 2007. This was the first and only time that I found a self-help method to really be effective and I am standing by these principles to this day. I currently live and assist on the Desteni Farm. For more information on Desteni and this process, visit www.desteni.org.
0 comments: