Deze blog-post is een vervolg op:
Dag 106: Op Zoek Naar Ware Liefde - Deel 1
Dag 107: Op Zoek Naar Ware Liefde - Deel 2
Ik ga verder met de serie 'Op Zoek Naar Ware Liefde' waarin ik verderga met het onderzoeken van mijn verlangen naar ware liefde dat deel uitmaakt van mijn verlangen naar moederschap.
Nadat ik Liefde als Verbeelding en Liefde als Passie had uitgeprobeerd, heb ik bewust mijn aanpak veranderd. Mijn derde relatie startte ik zonder echt gevoelens te hebben voor de kerel. Het was meer een berekende beslissing. Ik had een reeks karakteristieken die ik wou zien in mijn partner en toen ik mijn derde partner voor het eerst ontmoette, was het alsof ik een 'checklist' in mijn hoofd had toen ik tijd met hem doorbracht. En terwijl we mekaar leerden kennen, ging ik dan telkens karakteristieken aanvinken op de lijst als ik dacht dat hij beantwoordde aan die karakteristieken.
Toen ik dacht dat hij aan voldoende karakteristieken als criteria beantwoordde, labelde ik hem als een potentiele partner. Toen hij interesse toonde, overwoog ik of ik het een kans wou geven en besliste om dat te doen. De relatie kwam vrij traag op gang, maar dat verwachtte ik aangezien ik geen sterke gevoelens had. Ik hoopte dat des te beter ik hem leerde kennen en des te meer tijd ik met hem spendeerde, des te meer mijn gevoelens voor hem zouden groeien. Ik plaatste gevoelens op een lagere tree van belangrijkheid. Na mijn ervaring met mij vorige partner was mijn focus meer op: of onze interesses dezelfde waren, of het realistisch zou zijn om samen een leven te leiden, of we een 'match' waren wat onze persoonlijkheden betreften, wat onze waarden en passies betreften, enz.
Alles leek goed te gaan en ik had plezier in het verkennen van het onbekende, maar na enkele maanden vertelde hij mij dat hij ermee wou ophouden. Toen ik vroeg waarom zei hij dat de vlam uit was. Op dat moment werd ik kwaad - lol. Ik had iets van 'wel natuurlijk is de vlam uit!! De eerste vlinders zijn gewoon verliefdheid - nadien is het een kwestie om echte liefde te ontwikkelen, dat komt toch niet vanzelf!' Dat toonde mij dat hij een andere soort Liefde aan het verkennen was - Liefde als Energie misschien.
Ik was toen nog niet betrokken met Desteni, maar had de gewoonte om de schrijven wanneer ik verward was en ik geen uitweg zag in het doolhof dat mijn gedachten creeerden. Wanneer ik zo zou schrijven zou het altijd aan iemand gericht zijn. Ik vond het gek om naar een 'dagboek' of naar mijzelf te schrijven - ik wou iets vertellen of iets kwijt - maar dacht dat het gek was om te schrijven zonder het aan een bepaalde persoon te richten. Dus, ik schreef in de vorm van een brief, en in dit geval, een brief naar de ex die het net had uitgemaakt. Ik zou later de brieven nooit opsturen of in de bus stoppen. Eenmaal ik het had uitgeschreven, was ik kalm en was alles waar ik net over geschreven had al in het verleden - en dan leek het plots zinloos dat iemand anders het zou lezen.
Dus, in de brief die ik toen schreef had ik het over hoe ik het niet meer wist, dat toen ik probeerde mijn gevoelens te volgen, de relatie op niets uitdraaide en dat toen ik rede probeerde te gebruiken er niet genoeg gevoelens waren om ons tezamen te houden. Ik was gefrustreerd omdat ik was beginnen inzien dat 'Liefde' niet zo'n simpel onderwerp is en niet gemakkelijk te vinden is en dat ik verschillende versies van Liefde wou kunnen uitproberen zonder op te geven voordat de relatie echt begonnen was.
Wordt Vervolgd.
Learn more »
In de vorige blogpost beschreef ik hoe ik in mijn eerste relatie de notie van Liefde als een 'Verbeelde Liefde' heb geleefd. Mijn tweede relatie was dan weer een andere soort Liefde, het was de tragische 'Onmogelijke Liefde', wat het ook een 'Passionele Liefde' maakte.
Mijn tweede relatie was met iemand die mijn absolute teg
enpool was. Hij representeerde alles waar ik een hekel aan had. Hij gedroeg zich altijd heel macho, heel oppervlakkig, wilde altijd in het midden van de aandacht staan, was heel doorzichtig in hoe hij zich verborg achter een masker van personages enzo. Hij was allesbehalve wat ik zocht in een partner. Maar om 1 of andere reden was hij aangetrokken tot mij, tot het punt waar hij durfde zich kwetsbaar te stellen tegenover me. En het was daarin dat ik afdwaalde van mijn principes en mijzelf ging verliezen in hoop en, eigenlijk, het idee van magie - magische momenten - die momenten die je nooit voor mogelijk had gedacht, en wanneer ze zich dan afspelen voelt het zo overweldigend dat je helemaal toegeeft en je het gewoon helemaal wil beleven. De ervaringen zijn zo intens dat je denkt dat dit wel voorbestemd moet zijn.
We waren officieel eigenlijk maar voor 2 maanden samen. Het duurde een eeuwigheid vooraleer ik eindelijk toezegde om met hem in een relatie te zijn, hoewel we al hadden ingezien en toegegeven dat we ondersteboven 'verliefd' waren. Ik wilde wel, maar dacht niet dat het zou lukken, want we waren beiden toch echt wel helemaal verschillend. Hij hield van alles waar ik een afschuw van had en het tegenovergestelde geldde ook. Zie - in de momenten dat we gewoon met z'n tweetjes waren, was het heerlijk en magisch en intens en alles leek op z'n juiste plaats, maar eenmaal ik mij probeerde in te beelden hoe het zou werken in de praktische realiteit, had ik iets van 'no way'.
Uiteindelijk had ik iets van 'ok, laat het ons gewoon proberen' - en dus waren we samen in de zomer. Hoe we het uitmaakten was interessant. We lagen in het park op het gras en hij vertelde mij zijn 'visie' van de toekomst - hij was gewoon luidop aan het dromen en zei dat hij het heerlijk zou vinden als hij met zijn vader een cafe zou openhouden en dat ik bij zijn zeide was. Natuurlijk, dat was allesbehalve wat ik zag in mijn toekomst. Ik wou niet de vrouw van een cafe-uitbater zijn. Ik wou iets artistiek of opwindend doen met mijn leven. Ik werd dus stil en zei niets terug op wat hij net had verteld. En hij vroeg me wat ik aan het denken was. Nu - we hadden een regel dat - als we elkaar vragen op eendert welk moment 'wat ben je aan het denken' - dat we eerlijk moesten antwoorden. En natuurlijk, op dat moment wilde ik niet antwoorden en - natuurlijk - ging hij daardoor nog feller aandringen dat ik zou antwoorden. Ik zei 'als ik dit zeg, dan is het het begin van het einde'. En hij zei - je moet het zeggen. Ik ben altijd een 'sucker' geweest om bij de regels te spelen - en dus, in dat moment ook - gaf ik uiteindelijk toe en zei ik: "Ik was aan het denken dat als ik ooit met iemand trouw, zal het niet met jou zijn." Dus ja - dat was een deal-breaker - lol.
Maar nadat we het hadden uitgemaakt, bleven we enorm aangetrokken tot mekaar en er was een ongesproken 'we horen bij elkaar'. En we bleven maar samenkomen en terug uit mekaar gaan. De hele relatie was een emotionele roller-coaster en we werden beiden erg afhankelijk van mekaar. We hadden het probleem van 'we kunnen niet bij elkaar zijn, maar we kunnen ook niet van mekaar wegblijven'. Uiteindelijk wordt dit erg vermoeiend en besloten we om ermee op te houden, dat we elk onze eigen weg zouden opgaan en dat we misschien later, op een ander moment in ons leven, mekaar terug zouden opzoeken.
Dus in deze relatie heb ik geprobeerd om Liefde te vinden door mijn verlangens, mijn passies, mijn gevoelens, mijn impulsen te volgen. Het was een zeer intense ervaring, maar ik vond niet dat het uitdraaide op het soort Liefde dat alles kan overbruggen. Dat is het idee dat ik had - ik wist dat we wel heel verschillend waren, maar, zoals in films en Disney-cartoons wordt aangeleerd, had ik het idee dat onze Liefde alles kon doorstaan. Ja, niet dus. Lol.
Wordt Vervolgd.
Learn more »
Deze Blog-post is een vervolg op:
Dag 88: Waarom Kan mijn Paard niet Eeuwig Leven?
Day 89: Iemand Verliezen aan Kanker
Dag 90: Relaties en Afhankelijkheid
Dag 91: Mijzelf de Schuld Geven
Als en wanneer ik zie dat ik in mijn mind meteen de 'worst-case-scenario' verwacht wanneer ik hoor dat iemand ziek is - dan stop ik, dan adem ik - ik realiseer mij dat deze verwachting tweevoudig is waarbij ik ten eerste mijzelf probeer voor te bereiden op mijn ergste angst en dat die angst werd geactiveerd, aangezien het nu meer waarschijnlijk is dat die angst realiteit is/wordt - en ten tweede, omdat er een perverse hoop bestaat dat de worst-case-scenario zal manifesteren/waar is, door het geloof dat het hebben van drama in mijn leven, mijn leven meer realistisch, meer interessant, meerwaardig maakt - en dus, ik verbind mijzelf ertoe om de verwachting en de reacties te stoppen omdat ik al de informatie nog niet heb - en dus, in plaats van mijzelf te proberen voor te bereiden op iets wat misschien niet zal gebeuren, vraag ik naar verdere informatie - of ik laat de informatie los totdat ik meer weet en het zinvol is om de informatie te overwegen.
Als en wanneer ik zie dat ik mijzelf in de toekomst projecteer om mijzelf te proberen voor te bereiden op het verlies van iemand, zoals mijn moeder of mijn paard - dan stop ik, dan adem ik - ik realiseer mij dat dit een manier is om te proberen door de emoties heen te werken voordat het gebeuren zich voordoet, zodat de pijn later minder zal zijn - en ik realiseer mij dat nu wenen geen verschil zal uitmaken, ik kan de punten identificeren waar ik nu nog iets aan kan doen of waarin ik mijzelf zou moeten corrigeren - maar om emoties te voelen gewoon met het doel van emotioneel te zijn gaat geen verschil uitmaken en ik zal wanneer ik de persoon/het dier werkelijk verlies, nog steeds worstelen en door mijn emoties heen moeten werken.
Als en wanneer ik zie dat ik een gedachtepatroon binnenstap in de lijnen van 'mijn leven is te saai, ik heb meer actie en drama nodig' - dan stop ik, dan adem ik - ik realiseer mij dat zo'n gedachtepatroon het gevolg is van het kijken naar films en TV-series, waarbij ik 'leven' heb gelijkgesteld aan voortdurende drama en 'ups en downs' - en ik realiseer mij dat in plaats van te kijken naar waar in mijn leven ik niet ten volle leef, wat mij het gevoel van 'verveling' geeft - ik mijzelf een 'quickfix' probeer te geven via drama. En dus, ik verbind mijzelf ertoe om mijn percepties van het leven in relatie tot drama, TV-series en films los te laten, want zij zijn enkel gebaseerd op fictie en het genereren van conflict en energie om mensen te entertainen en, eigenlijk, verslaafd te maken aan de energie die ze genereren wanneer ze naar de TV-serie of film kijken - en ik verbind mijzelf ertoe om de oorzaak van het gevoel van verveling te onderzoeken in het identificeren waar in mijn leven ik niet ten volle leef, maar mijzelf terughoudt, wat mij het gevoel van niet vervuld te zijn geeft - omdat ik mijzelf niet vervul.
Als en wanneer ik zie dat ik denk in de vorm van 'als dit gebeurt is mijn leven over' - dan stop ik, dan adem ik - ik realiseer mij dat zo'n statements een uitdrukking zijn van absolute zelf-limitatie waarin ik mijn bestaan en mijzelf in mijn geheel afhankelijk maak van iets of iemand anders - en dus, ik verbind mijzelf ertoe om te alle zelf-definities, geloofsovertuigingen, percepties en angsten te identificeren en los te laten zodat ik mij kan realiseren dat ik alleen kan staan en dat niets of niemand anders bepaalt wie ik ben.
Als en wanneer ik zie dat ik mijn toekomst probeer te plannen wanneer ik in een emotionele staat ben - dan stop ik, dan adem ik - ik realiseer mij dat de plannen die ik maak wanneer ik in een emotionele staat zijn niet zelf-eerlijk zijn aangezien ik vanuit een startpunt van eigenbelang een oplossing probeer te zoeken, in plaats van naar de zaken te kijken in common sense - en dus, ik verbind mijzelf ertoe om eerst al mijn reacties te onderzoeken en aan te pakken, zodat ik mijzelf stabiliseer en vanuit die zelf-stabiliteit en klaarte kijk ik met nieuwe ogen naar de situatie en neem alle punten in overweging in het nemen van een besluit met gezond verstand.
Als en wanneer ik zie dat ik probeer weg te lopen van mijn problemen - dan stop ik, dan adem ik - ik realiseer mij dat ik niet werkelijk probeer weg te lopen van een bepaald punt in mijn omgeving, maar dat ik probeer weg te lopen van mijzelf, want het punt in mijn omgeving is niet het probleem, maar mijn relatie ten opzichte van dat punt en de reacties die ik heb jegens dit punt - en dus, ik verbind mijzelf ertoe om mijzelf te herinneren van het feit dat ik niet van mijzelf kan weglopen en dat waar ik ook ga, ik met mijzelf opgezadeld ben - lol - en dus, ik beweeg mijzelf ertoe om mijzelf onder ogen te komen en mijn relatie ten opzichte van het bepaalde punt waar ik op reageer herdefinieer tot een relatie van eenheid en gelijkheid.
Als en wanneer ik zie dat ik alle moed en hoop verlies wanneer ik een ander pijn zie lijden of een ander zie worstelen met een punt of een ander zie huilen - dan stop ik, dan adem ik - ik realiseer mij dat ik mijn moed, mijn stabiliteit en mijn kracht heb gedefinieerd in die persoon, in afscheiding van mijzelf en dus, wanneer ik die kwaliteiten in de ander niet zie, geloof ik dat ik ze zelf ook verlies - en dus, ik verbind mijzelf ertoe om moet, kracht en stabiliteit te aanvaarden en omarmen in en als mijzelf en mijzelf gelijk te stellen aan die andere persoon in relatie tot deze punten, zodat mijn kracht, stabiliteit en moed niet afhankelijk zijn van iemand anders.
Learn more »
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om het gevoel van verliefd zijn te beoordelen als het beste gevoel in de wereld.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijzelf verliefd te willen voelen gewoon omdat het goed voelde, zonder er veel om te geven op wie ik verliefd was.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te geloven dat het leven beter is wanneer ik verliefd ben, gewoon omdat ik mij anders voelde.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat de wereld en het leven zelf helemaal niet veranderd wanneer ik verliefd ben, maar dat ik mij gewoon anders voel en dat door deze verandering in mijn ervaring – ik de wereld en het leven op een andere manier waarnam, alsof ik door een roze bril keek.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijzelf verliefd te maken gewoon omdat ik mij verveelde aangezien elke dag telkens weer hetzelfde was en om opwinding in mijn leven te brengen, creëerde ik het gevoel van verliefd te zijn, waar ik ‘s ochtends wakker werd en mijn verliefd voelde zonder te weten op wie ik nu verliefd was.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat deze ervaringen aantonen dat verliefd zijn niets te maken heeft met een bepaalde persoon of met het idee van ‘ware liefde’ en ‘de ware’ aangezien het gewoon een gevoel is dat binnenin mijzelf bestaat en dat ik zelfs kan creëren in mijzelf zonder dat er een bepaalde persoon in betrokken is waar ik die zogenaamde liefde voor voel.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om waarde te hechten aan het gevoel van verliefdheid en te geloven dat verliefd zijn een bepaalde mening heeft, dat het een teken is van Cupido dat aangeeft bij wie ik hoor of met wie ik mijn leven moet lijden.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat ik zelf het gevoel van verliefd zijn creëer in mijzelf door middel van participatie in gedachten over het willen hebben van een vriendje en hoe meer ik participeer in gedachten over een bepaalde jongen, hoe meer ik mij tot die jongen zal aangetrokken voelen en hoe meer ik er verliefd op word.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat als ik zelf het gevoel van verliefdheid creëer, hoe kan ik het gevoel dan vertrouwen om mij de weg te wijzen in het leven?
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te geloven dat als ik hectische gevoelens heb voor iemand en die persoon dezelfde gevoelens heeft voor mij dat dit betekent dat we bestemd zijn voor elkaar, in plaats van in te zien dat we elk die gevoelens in onze mind gecreëerd hebben door participatie in gedachten en dat die gevoelens dus eigenlijk niets te maken hebben met de andere persoon aangezien ik die gevoelens kan creëren voor eendert wie.
Ik zet mij in om aan te tonen dat liefde geen speciale betekenis heeft.
Ik zet mij in om aan te tonen dat ge voel van verliefd zijn niets te maken heeft met een bepaalde persoon waar we nu blijkbaar gevoelens voor hebben, maar een creatie is van onze eigen mind, waar die gevoelens bestaan in en als onszelf en we kiezen welke persoon we die gevoelens aan toeschrijven – zelfs als we denken dat ‘we niet kiezen voor wie we vallen’ – dit gebeurt enkel wanneer we het geloof al aanvaard hebben dat verliefdheid een speciale betekenis heeft en dat we het gevoel moeten vertrouwen.
Ik zet mij in om aan te tonen dat geen enkele ervaring in en van de mind te vertrouwen is.
Ik zet mij in om mijn leven zelf in handen te nemen zonder te vertrouwen op gevoelens en emoties om mij te zeggen wat te doen, welke richting in te nemen en met wie ik mijn tijd moet doorbrengen.
Ik zet mij in om aan te tonen dat elk gevoel en elke emotie een indicatie is van iets dat ik moet richting geven in mijzelf en waar niets of niemand buiten mijzelf een antwoord op is.
Learn more »
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om een oplossing te zoeken voor mijn ervaring van depressie in opwinding.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te geloven dat de levens die ik zie in TV-series het ‘normale’ type levens is.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijn leven te vergelijken met het leven dat personages in TV-series lijden en te denken dat ik mij niet lekker voel in mijn vel omdat mijn leven niet opwindend genoeg is – dat hetgene dat ik mis – opwinding is.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijn leven to proberen dirigeren op zo’n manier dat het opwindend was in het geloof dat dit het gat zou vullen dat ik voelde in mijzelf, dat het de ontevredenheid die ik ervaarde met mijzelf en mijn leven zou wegwissen en corrigeren.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te zoeken voor een oplossing buiten mijzelf, in plaats van mij te realiseren dat als ik niet tevreden ben met wie ik ben en hoe mijn leven is, dat ik de oplossing moet zoeken in mijzelf.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard te proberen het type leven te lijden dat ik zag personen in TV-series lijden, waar ik fictionele verhalen als een voorbeeld nam van hoe mijn leven zou moeten zijn.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat wat ik zag als opwinding eigenlijk drama was.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegstaan en aanvaard om mijn wereld en de mensen erin te proberen manipuleren op zo’n manier dat er altijd veel drama aan de gang was.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om dingen te doen waarvan ik wist dat er niets goeds van kon komen, maar het toch te doen omdat ik zag dat er drama van zou komen en ik dit zag als opwindend en hoe mijn leven zou moeten zijn.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om situaties te creëren met de mensen in mijn wereld waar ik later altijd spijt van had, omdat ik zag hoe ik met de gevoelens van anderen aan het spelen was om drama te creëren.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat drama altijd gevolgen met zich meebrengt in de vorm van pijn, waarbij echte mensen lijden omdat ik een ‘opwindend’ leven wil lijden.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om opwinding te definiëren in relatie tot de mind – waarin ik opwinding zie als een situatie of een reeks gebeurtenissen waar heel veel gevoelens en emoties de kop opsteken en waar mijn leven voor een moment een roller-coaster-ride is.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aavaard om te geloven dat als er geen drama in mijn wereld of mijn leven is, dat er iets serieus mis is – en om dan die drama te gaan creëren opdat ik mij ‘normaal’ kan voelen.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat de mind in polariteit bestaat – waar positieve gevoelens altijd uitlopen in negatieve emoties – en dus dat elke vorm van opwinding that gevoelens inhoudt, altijd een negatieve nasmaak achterlaat in de vorm van emotioneel tumult.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te geloven dat alles beter is dan depressie en dat het ok is om mijzelf en anderen door emotioneel tumult te laten gaan omdat het toch beter is dan het gevoel dat er iets mis is in mijn leven zonder er mijn vinger te kunnen opzetten.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om gewoon te stoppen – alles even stil te zetten en een moment te nemen om met mezelf te zitten, met pen en papier en gewoon alles neer te schrijven waar ik niet tevreden over was – in plaats van allerlei scenarios, situaties en gebeurtenissen te creëren waarin ik veel tumult ervaar en voor een moment mijn ongenoegens kan vergeten, want ik ben helemaal opgeslorpen in een drama-verhaal.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om met anderen te praten over mijn ervaring uit angst om uitgesloten te worden – en te zien of anderen misschien dezelfde ervaring hebben en hoe zij ermee omgaan – maar in plaats daarvan mijzelf isoleer en in mijn mind zoek naar oplossingen die uiteindelijk niemand een dienst deden.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om ‘een normaal leven’ en ‘leven’ zelf te definiëren in relatie tot lijden en pijn – wat ook aangetoond wordt door het gebruik van de woorden ‘een leven lijden’ – en ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te geloven dat dit is wat leven ook echt is – dat pijn een onmisbaar deel uitmaakt van het leven, in plaats van mij te realiseren dat pijn iets is dat mensen zichzelf aandoen, maar dat helemaal niet nodig is.
Ik realiseer mij dat drama geen oplossing is voor depressie.
Ik realiseer mij dat drama een recept voor miserie is en niets meer dan dat en dat een ‘normaal leven’ niets te maken heeft met drama of lijden.
Als en wanneer ik zie dat ik op zoek ben naar drama of opwinding – dan stop ik, dan adem ik – ik doe mij eraan herinneren dat drama altijd lijdt tot spijt en dat er geen oplossing is in het creëren van situaties van emotioneel tumult.
Als en wanneer ik zie dat ik op zoek ben naar drama of opwinding – dan stop ik, dan adem ik – ik realiseer mij dat ik eigenlijk probeer weg te vluchten van mijn eigen ervaring waar ik niet tevreden ben met mezelf of mijn leven – daarom, in plaats van mijzelf in een positie en situatie te plaatsen waar ik veel drama zal ervaren, neem ik een moment voor mijzelf en in zelf-intimiteit onderzoek ik waar het is dat ik niet tevreden ben, en ik geef de punten directie.
Ik zet mij in om een einde te zetten aan alle drama, want elke vorm van drama houdt een vorm van mishandeling, pijn en miserie in.
Learn more »
