Dag 68: Mijn Cocon, Mijn Comfortzone, Mijn Cel

Als en wanneer ik zie dat ik de gemakkelijke weg wil nemen en in mijzelf een stap naar achteren zet om anderen 'de vloer' te geven om te bepalen wat er nu moet gebeuren - stop ik, adem ik. Ik realiseer mij dat ik mijzelf aan het limiteren ben en toegeef aan angst voor verantwoordelijkheid, angst voor kwetsbaarheid en angst om een vergissing te maken. En dus - ik verbind mijzelf er toe om de angsten los te laten, mijzelf te omarmen in mijzelf en door de weerstand heen te lopen in het duwen van mijzelf om actief de leiding te nemen, initiatief te nemen, oplossingen te vinden, op ideeën te komen, etc., naargelang de context van het moment.

Als en wanneer ik zie dat ik een ander de toestemming geef om mijn levenspad uit te leggen en mijn toekomst te bepalen - dan stop ik, dan adem ik - ik realiseer mij dat ik een ander belast met de verantwoordelijkheid van mijn leven en dat ik eigenlijk een statement maak dat het mij niets kan schelen wat er van mij of mijn leven wordt - en dus, ik verbind mijzelf ertoe om de moeite te doen om de moed en de vaardigheden te ontwikkelen om zelfstandig te zijn in elke zin van het woord.

Als en wanneer ik zie dat ik denk 'dat ik niet klaar ben' om verscheidene opties te zien en af te wegen en dan zelf een richting te kiezen of dat ik de vaardigheden neit heb om dit te doen of dat ik op niets kan komen/dat er mij niets te binnen springt - dan stop ik, dan adem ik - ik realiseer mij dat dit slechts excuses en verantwoordingen zijn die niet geldig zijn als een manier van zelf-manipulatie om mijzelf ervan te overtuigen dat het okay is dat ik mijzelf op deze manier limiteer - en dus, verbind ik mijzelf ertoe om door de weerstand heen te lopen en het gewoon een kans geef, hoe zinloos of belachelijk de ideeëen ook mogen klinken, gewoon om door die angst heen te lopen.

Als en wanneer ik zie dat ik in een staat van nervositeit, angst of schrik ga en de neiging heb om op mijn stappen terug te gaan, of gewoon te stoppen waar ik ben en niet verder te gaan - dan stop ik in mijzelf, dan adem ik - ik realiseer mij dat ik een zelf-bepaalde grens nader en dat als ik verderga, ik buiten mijn comfortzone stap en dat het daarom is dat ik de angst ervaar, en ik realiseer mij dat zelfs als de angst 'veiliger' lijkt dan het onbekende als wat ik nog niet verkend heb in/van mijzelf, omdat het 'tenminste' vertrouwd is, dat het helemaal zinloos is om angst te verkiezen om angst te vermijden - en dus, ik verbind mijzelf ertoe om verder te gaan en het onbekende te verkennen, zodat ik, stap voor stap, adem bij adem, moment na moment, elk deel van mijzelf verken, zodat alles in en van mijzelf vertrouwd kan zijn en vertrouwd kan worden.

Related articles

• Day 65: Me So Sleepy, No Can Do
• 198: After Death Communication - Part 47
• Day 204: After Death Communication - Part 52
• Day 101: Is my TV a Secret Mind Control Device?
• Day 63: Trading Reality for a Dream