Dag 68: Mijn Eigen Levenspad Aanleggen

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijzelf van anderen afhankelijk te maken.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om de gemakkelijke weg te willen nemen, waarbij iemand anders de baan voor mij ruimt en ik op een voorgewandeld pad kan lopen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat er geen verschil is in een voorgeprogrammeerd leven leiden en een leven leiden waarbij ik mijzelf niet leid, maar er altijd op reken dat iemand anders de leiding zal nemen, dat iemand anders op ideeën zal komen, dat iemand anders oplossingen zal vinden, dat iemand anders wel initiatief neemt - want ik creëeer mijn eigen pad nog steeds niet - ik wandel gewoon in de toekomst die een ander voor mij al heeft voorbereid.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mij af te vragen hoe de wereld zo corrupt en afschuwelijk kan zijn, wanneer ik in en als mijzelf de keuze heb gemaakt om anderen te vertrouwen in het bepalen van mijn levenspad - en dus, ik hen toestemming geef voor al wat ze maar kunnen bedenken te doen ten opzichte van mij - want in de keuze om zelf niet de leiding te nemen zeg ik eigenlijk dat het mij niet genoeg kan schelen, dat het niet belangrijk genoeg is voor mij om moeite te doen om de moed en de vaardigheden te ontwikkelen om zelfstandig te zijn in elke zin van het woord.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om steeds op iemand anders te wachten om mij de richting te wijzen met het excuses dat ik niet klaar ben om de verscheidene opties te zien en af te wegen en zelf een richting te kiezen, dat ik de vaardigheden niet heb om dit te doen, dat ik op niets kan komen/dat er bij niets te binnen springt, dat het mijn rol blijkbaar niet is.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om een ander de verantwoordelijkheid te geven om mijn leven te leiden - waarbij ik niet de leider ben, maar gewoon de volger - en dus, als ik mijn eigen leven niet leidt, kan ik ook niet zeggen dat ik levend ben.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te geloven dat ik niet klaar ben om mijn leven te leiden.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te geloven dat ik de vaardigheden niet heb om mijn leven te leiden.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard te geloven dat ik op niets kan komen/dat er mij niets te binnen schiet - wanneer dit eigenlijk de mate aantoont tot de welke ik mijzelf heb gelimiteerd en begrensd, waarbij, als ik mijn zelf-bepaalde grens nader - ik bang wordt en liever in die angst blijf zitten, want de angst is tenminste vertrouwd - ik ken angst - terwijl ik het onbekende van wat voorbij mijn grenzen ligt, als wat ik nog niet verkend heb in/van mijzelf nog niet ken, en dus veronderstel ik meteen dat wat ik niet ken mogelijk schadend is voor mijzelf.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat het absurd is om angst te verkiezen omdat ik bang ben voor het obekende - angst kiezen om angst te vermijden - lol.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijn zelf-aandrijvingskracht uit te zetten - waarbij ik mij bewust ben dat dit potentieel bestaat in mij, maar waarbij ik gekozen heb om het niet te gebruiken, wat als ik mijzelf aandrijf, weet ik dat ik buiten mijn comfortzone moet stappen - en dus, ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te willen vasthouden aan mijn comfortzone, als een gevangene dat haar cel niet wil verlaten.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aavaard om mijzelf geen leiding te geven en mijn eigen horizons niet te verkennen, uit angst om verantwoordelijkheid te nemen, uit angst om vergissingen te maken en uit angst om kwetsbaar te zijn.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om verantwoordelijkheid, vergissingen en kwetsbaarheid te verbinden met een vorm van pijn.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om mijzelf te omarmen in en als verantwoordelijkheid, vergissingen en kwetsbaarheid - in de zekerheid dat ik er altijd zal zijn voor mijzelf - en als het even moeilijk is, dan vind ik een manier om mijzelf erdoorheen te werken en een oplossing te vinden.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijzelf afhankelijk te maken aan eerder vergaarde kennis en eerdere ervaringen, waarbij - als ik plots helemaal alleen zou zijn, ik mijn zelf-toepassing zou limiteren tot wat ik 'ken', tot wat ik 'weet', tot datgene waar ik ervaring in heb, omdat ik dit als 'veilig' heb gelabeled, en alles wat onbekend is als 'gevaarlijk' heb gelabelled.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien en mij te realiseren dat ik dit proces alleen moet kunnen lopen: zonder iemand om mij te duwen, zonder iemand om mij te ondersteunen, zonder iemand om mee te overleggen - enkel mijzelf met gezond verstand en zelf-eerlijkheid als mijn leidende principes - en ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te geloven dat ik dit proces niet alleen kan lopen - zonder motivatie van buitenaf, zonder ondersteuning van een ander, zonder iemand om mee te overleggen - want als een ander het kan, kan ik het ook - en als een ander het kan, heb ik geen excuses om te beweren dat het onmogelijk is.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om altijd alles veilig te willen spelen, en dus, enkel begin aan datgene waarin ik ervaring heb, datgene waarvan ik weet dat ik het kan, datgene waarvan ik weet dat het goed zal eindigen - in plaats van in te zien dat als iedereen op die manier redeneert, dat de wereld NOOIT zal veranderen, want iedereen blijft dan gewoon ter plekke ronddabberen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om een en gelijk te staan met zij die absolute zelf-verantwoordelijkheid nemen in zelf-standigheid - in het erkennen, aanvaarden en omarmen van mijn eigen potentieel en dit zelf te ontwikkelen en te leven als mijzelf.

Related articles

• Day 112: Shame for Colonialist Past
• Day 101: Is my TV a Secret Mind Control Device?
• Day 100: Stress Management - Part 3
• Day 202: Ascension
• Day 65: Me So Sleepy, No Can Do