Dag 66: Zelfstandigheid - Zelf Staan - Zelf een Stand Innemen

In welke mate ben ik zelfstandig en in hoeverre ben ik afhankelijk van anderen in het lopen van mijn proces? Ik merk dat ik vaak wacht op anderen om de leiding te nemen, om op ideeën te komen, om oplossingen te vinden, om initiatief te nemen, enz. Ik ben welwillend om te participeren en te ondersteunen eenmaal een richting is aangewezen, maar ik ben nog steeds afhankelijk van een ander om mij in een richting te wijzen. Het is alsof iemand mij nog steeds bij de hand moet nemen en ik er gewoon achteraan wandel.

Zelfstandigheid. Zelf staan. Zelf een stand innemen.

Wie zou ik zijn zonder anderen? Zou ik staan, zou ik mijzelf duwen om te doen wat er nodig is en actief te zoeken naar manieren die ondersteunend zijn voor de groep? Of zou ik gewoon stilstaan, niet bewegen, in mijn comfortzone blijven?

Er is in dit punt een verbetering ten opzichte van wie ik was 4 jaar terug - maar de ontwikkeling is te traag, ik ben niet tevreden met waar ik nu sta en de mate waarin ik gewillig ben om buiten mijn comfortzone te stappen. Of ik alleen ben of in groep zou geen verschil mogen uitmaken - ik zou dit proces moeten lopen alsof ik alleen was, alsof ik de enige was die het proces (op een bewuste manier) aan het lopen was, zoals al gedaan is geweest door Bernard. Hij deed het alleen, hij had niemand om hem te duwen, niemand om hem te ondersteunen, niemand om mee te overleggen. Die zelf-aandrijvingskracht bestaat potentieel in eenieder, maar ik zie niet dat ik - als ik op dit moment naar mijzelf kijk - op die manier zou kunnen staan - zelf staan - zelf een stand innemen - 'against all odds'. Tot nu toe ben ik een schaap geweest, maar eenieder heeft het potentieel een leeuw te zijn - of een leeuwin in mijn geval, lol. Wat houdt mij tegen?

Angst.

Angst om verantwoordelijkheid te nemen. Angst om een vergissing te maken. Angst om kwetsbaar te zijn.

De excuses die ik gebruik om mijn zelf-limitatie te verantwoorden zijn:
'Ik ben er niet klaar voor'
'Ik heb de vaardigheden niet'
'Ik kan gewoon op niets komen'
'Ik denk niet dat dat mijn rol is'

Wat ik ook zie is dat ik mij afhankelijk heb gemaakt aan vergaarde kennis en eerdere ervaringen. Als ik bijvoorbeeld plots helemaal alleen was, zou ik enkel doen wat ik 'ken', wat ik weet dat ik 'kan', wat ik ervaring in heb - want dat is veilig. Dus in plaats van mijn ervaring en begrip uit te breiden, zou ik mij slechts toepassen binnen de grenzen van mijn alreeds vergaarde kennis en ervaring - binnen de grenzen van mijn verleden. En daar zou ik blijven vastzitten, wachtend op iemand die mij kan leiden, iemand die mij de weg kan wijzen in hoe ik nu verder kan, wachtend op een redder.

Wordt vervolgd.

Related articles

• Day 65: Me So Sleepy, No Can Do
• Dag 126: Turning a Blind Eye to Corruption
• Day 63: Trading Reality for a Dream
• Day 101: Is my TV a Secret Mind Control Device?
• Day 204: After Death Communication - Part 52