Deze blog-post is een vervolg op
Dag 99: Wachten op een Teken om Moeder te Worden 
Dag 100: Dwing me AUB Niet om een Belissing te Maken! Laat me hier maar ronddrijven!
Dag 101: Wie is de sterkste: Jij of Je Gedachten?
Dag 102: Hoe We Onszelf Limiteren met Interpretatie - dus lees de vorige blog-posts voor context.


Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om opzettelijk een ineffectieve gids te kiezen, als een gids dat werkt met symbolen en tekens in plaats van woorden - zodat, als mijn keuzes/beslissingen die ik gebaseerd had op die tekens/symbolen mij zuur te staan zouden komen, dan kon ik altijd altijd het excuus en de verantwoording gebruiken dat ik de tekens misschien verkeerd geinterpreteerd had of misbegrepen had.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om tekens te volgen, zodat ik altijd kon zeggen dat ik een 'onschuldige vergissing' had gemaakt, want 'hey, ik was onder de indruk dat het universum mij eem boodschap aan het geven was'.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om de intesiteit van de gedachten in verband met zwanger/moeder worden te interpreteren als een teken of signaal dat het tijd is dat ik inderdaad zwanger/moeder wordt - in plaats van mijn gezond verstand te gebruiken en verantwoordelijkheid te nemen en te onderzoeken waarom zulk intense gedachten bestaan in en als mezelf.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om meteen conclusies te trekken wanneer mijn regels later waren dan normaal, waarbij ik bijna hoopte dat ik zwanger zou zijn.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te participeren in innerlijke conversaties als acterklap in de zin van 'wel, asl het zo is, dan is het zo, dan hoef ik tenmiste de beslissing niet voor mijzelf te nemen, want het gebeurde gewoon per ongeluk, het is buiten mijn handen'.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om mijzelf te vertrouwen in het nemen van een beslissing om enkel zwanger/moeder te worden vanuit praktische overwegingen en te denken/geloven/anticiperen dat mijn beslissing op 1 of ander niveau zou beinvloed zijn met mijn voorgeprogrammeerde wens en verlangen om moeder te zijn.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om schrik te hebben om een slechte beslissing te maken in het nemen van een beslissing dat op 1 of ander niveau beinvloed is door zelf-belang en niet absoluut zelf-gedirigeerd is.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te hopen de gevolgen van een een zelf-oneerlijke levens-bepalende beslissing te ontlopen door 'per ongeluk' zwanger te worden, zodat ik blijkbaar geen verantwoordelijkheid moet nemen voor de zwangerschap die ik gecreeerd heb - in het idee, de perceptie, het geloof en - eigenlijk - het excuus, dat ik geen bewuste beslissing genomen heb, en daarom ben ik niet verantwoordelijk/aansprakelijk voor het gebeuren.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat of ik nu een bewuste beslissing maak of niet - ik bepaal altijd op 1 of ander niveau wat met me gebeurt - en ik creeer mijn wereld en mij nleven, een en gelijk met wie ik mijzelf aanvaard te zijn - en dus, zelfs als ik 'per ongeluk' of 'per toeval' zwanger word - heb ik het nog steeds zelf gecreeerd en is het nog altijd mijn verantwoordelijkheid.

Related articles

• Dag 94: Spontaneity vs. Impulsiveness - What does it Mean to Live in the Moment?
• Dag 98: Imagination and Why the Law of Attraction doesn't Work
• Day 182: A New Angle on Anger: Re-Defining Anger
• Day 186: Baggage from the Past - when is an ED really over?
• Day 95: Riding on the Wave of Others' Change
• Day 96: I'm Responsible for My Experiences
• Day 191: Entertainment and Equal Money Capitalism
• Day 294: Natural Learning Ability of the Feral Child
• Day 184: The Relationship between Ecology and Economics in Equal Money Capitalism
• Day 306: Encryption of the System of Self

Deze blog-post is een vervolg op
Dag 99: Wachten op een Teken om Moeder te Worden en
Dag 100: Dwing me AUB Niet om een Beslissing te Maken! Laat me hier maar ronddrijven!
Dag 101: Wie is de sterkste: Jij of Je Gedachten? - dus lees de vorige blog-posts voor context.

Ik zei in mijn vorige blog dat ik een nieuw punt zag met betrekking tot het verlangen om kinderen te krijgen/moeder te worden. Over dit punt zal ik later schrijven, eerst wil ik doorheen de punten werken met Zelf-Vergeving en Zelf-Corrigerende Uitspraken die ik heb neergeschreven in 'Dag 99' en 'Dag 100'.

Tekens en Interpretatie

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om de neiging te hebben om te zoeken naar 'tekens van het universum' die me 'de weg kunnen wijzen' ik wat ik zou moeten doen of hoe ik mijn leven moet leiden of welke richting ik uit moet.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om mijzelf te realiseren dat als ik iets zie als een teken, is het niet zo dat wat ik zie of hoor een teken is, maar dat ik iets of iemand uit mijn omgeving een be-teken-is heb gegeven - en nu is het plots een 'teken' - waarbij wat ik zag of hoorde geen inherente boodschap met zich meedroeg, maar het enkel zo geinterpreteerd heb in mijn geest.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat elke keer ik dacht dat ik een teken kreeg van het universum, dat ik eigenlijk zelf een boodschap aan het verzinnen was door dingen in mijn omgeving die ik hoorde of zag te interpreteren door mijn geest op een manier dat ik confirmatie zou krijgen voor wat ik eigenlijk zou willen doen - en dus, enkel horen of zien wat ik wilde horen en zien.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat het interpreteren van mijn omgeving hetzelfde is als denken.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien hoe mijn gedachten als interpretaties van mijn wereld/omgeving een obstakel zijn, iets dat in mijn weg staat en dat het onmogelijk maakt om op een rechstreekse manier met en in mijn wereld en omgeving te participeren - en dus, ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om rechtstreeks in en met mijn wereld te participeren, maar altijd enkel te participeren in, via en met mijn eigen gedachten en interpretaties van mijn omgeving en mijn wereld - waarbij ik dus nooit echt geleefd heb buiten mijn eigen hersenspinsels.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te geloven dat ik mijzelf en mijn leven geen richting kan geven en dat ik zelf geen beslissingen kan maken.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om het idee dat ik mijzelf en mijn leven geen richting KAN geven en dat ik zelf geen beslissingen KAN maken - als een excuus en verantwoording waarachter ik de werkelijke reden schuil en dat is dat ik mijzelf en mijn leven geen richting WIL geven en dat ik mijn eigen beslissingen niet WIL maken.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om schrik te hebben om iets fout te doen in het dirigeren van mijzelf en mijn leven in het maken van mijn eigen beslissingen en te geloven dat die angst meer is dan mijzelf, waarbij ik 'luister' naar de angst en 'gehoorzaam' ben aan de angst.

Het woord 'gehoorzaam' is interessant - zal ik later ook blogs over schrijven.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijn zelf-verantwoordelijkheid af te geven aan een 'onzichtbare gids' die mijn beslissingen voor mij moest maken omdat ik niet verantwoordelijk wou zijn voor mijn eigen acties.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om mijzelf te vertrouwen in het dirigeren van mijzelf en mijn leven door het maken van mijn eigen belissingen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om mijzelf te vertrouwen in het maken van beslissingen omdat ik het geloof had dat ik hiervoor een bepaalde kwaliteit 'miste'.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te geloven dat bepaalde mensen nu eenmaal beslissingen kunnen maken en anderen niet.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard heb om in te zien dat het enige dat ik miste, moed was - en dat die moed er wel was, maar dat ik die niet zag omdat de angst zo overweldigend was en ik doorheen de angst mijzelf niet kon zien.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om mijzelf te aanvaarden en omarmen als 'moed'.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om van het universum een 'ingebeelde vriend' te maken - waarbij ik mijzelf heb wijsgemaakt dat het universum al weet wat ik zou moeten doen met mijn leven en dat het universum mij tekens zal geven van wat ik moet doen.

Wordt Vervolgd.

Related articles

• Dag 94: Spontaneity vs. Impulsiveness - What does it Mean to Live in the Moment?
• Dag 98: Imagination and Why the Law of Attraction doesn't Work
• Day 95: Riding on the Wave of Others' Change
• Day 96: I'm Responsible for My Experiences
• Day 306: Encryption of the System of Self
• Day 188: Releasing Myself from Calorie Obsession - Part 1
• Day 307: Innocence of a Child - Encryption of the System of Self (EOSOS)
• Day 305: Reeva Steenkamp - Collateral Damage in the War between the Haves and the Have-Nots
• Day 308: The Children of the Law of One
• Day 189: Releasing Myself from Calorie Obsession - Part 2

Deze blog-post is een vervolg op
Dag 99: Wachten op een Teken om Moeder te Worden en
Dag 100: Dwing me AUB Niet om een Beslissing te Maken! Laat me hier maar ronddrijven!
 - dus lees de vorige blog-posts voor context.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om me overweldigd te voelen door het aantal gedachten dat recentelijk opkwamen in de aard van 'het is nu ongeveer tijd dat ik kinderen krijg' of 'misschien zou ik nu aan kinderen moeten beginnen'.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard en aanvaard om in te gaan en participeren in de gedachten die opkomen in verband met moeder worden en dat ik misschien nu ongeveer aan kinderen moet beginnen en mijzelf probeer in te beelden hoe ik mijn leven zou kunnen herorganiseren om 'plaats en tijd te maken' voor een kind - wanneer ik zelf goed genoeg weet dat dit op het moment absoluut niet praktisch is omdat er geen extra tijd is - om mijzelf te proberen overtuigen dat het allemaal wel lukt en mogelijk is.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijzelf te manipuleren door middel van het gebruiken van verbeelding, waarbij, in mijn verbeelding alles kan en alles mogelijk is, maar waarbij ik de realiteit niet voldoende in overweging neem - en, als ik de verbeelding in praktijk zou willen toepassen, zou ik zien dat het niet mogelijk en niet praktisch is - en, ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om, dit wetende, toch verder te participeren in de verbeelding en gedachten alsof ik een oplossing zou kunnen waardromen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om de 'hardnekkige' gedachten die laatst opkwamen in verband met moeder worden, te interpreteren als een teken met een betekenis - waarbij, ik eigenlijk zelf een betekenis gaf aan iets dat geen betekenis heeft en het interpreteerde als een signaal dat ik misschien wel moeder zou moeten worden - in de foutieve logica dat 'als gedachten zo moeilijk zijn om te stoppen, dan hebben ze misschien een punt.'

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te luisteren naar wat of wie ik zie als sterker of meer dan mezelf - waarbij ik denk en geloof dat als iets of iemand sterker of meer is dan mijzelf, dat dit iets of iemand dan een soort autoriteit heeft en dat ik moet vertrouwen dat dit iets of iemand het gewoon beter weet dan ikzelf.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te geloven dat als ik iets of iemand ervaar als zijnde sterker of meer dan mijzelf, dat dit iets of iemand dan een autoriteit heeft over mij en dat ik daardoor, naar dit iets of iemand moet luisteren en vertrouwen dat dit iets of iemand het gewoon beter weet dat ikzelf.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om in een relatie te treden met mijn eigen gedachten, waarbij - als de gedachten hardnekkig en 'sterk' lijken, dan ontwikkel ik 'respect' voor de gedachten, denkende dat als ik ze niet kan stoppen, dat ze meer zijn dan mijzelf en dat ik misschien gewoon maar moet luisteren naar heb, want als zij 'meer' zijn dan mij, dan weten ze misschien iets dat ik niet weet, en dan is het misschien verstandig om gewoon te doen wat mijn gedachten zeggen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien hoe belachelijk zulk een relatie met mijn eigen gedachten is - want gedachten zijn niets meer dan een afspiegeling van mijzelf en kunnen daardoor nooit meer zijn dan ikzelf - en dus, dat als gedachten 'sterk' of 'hardnekkig' zijn - dat dit aangeeft dat er een bepaald deel van mijzelf zeer hard probeert vast te houden aan een bepaald punt van eigenbelang - en dat dit moet losgelaten worden, zodat die standvastigheid en die kracht kan worden geherdirigeerd naar het doen wat in eenieders belang is en niet enkel dat van mijzelf.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te verlangen om moeder te worden en te participeren in dit verlangen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat het mijn doel en missie is in dit leven om kinderen te krijgen, hen op te voeden en om moeder te zijn.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te geloven dat zolang ik mijzelf niet kan definieren als 'moeder', dat mijn leven niet volledig is of dat er iets mist.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om angst te hebben dat wanneer ik in een positie ben om kinderen te krijgen, dat het dan biologisch gezien te laat zal zijn.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om een gehaaste beslissing te willen maken, gebaseerd op angst dat het ideale moment later niet komt, en dan liever te proberen mijzelf te compromitteren in het heden, zodat ik het niet hoef te doen in de toekomst - in plaats van mijzelf te realiseren dat, als het nooit praktisch is om kinderen te krijgen, nu of in de toekomst - dan krijg ik geen kinderen - want ik kan geen kinderen krijgen als ik ze niet degelijk kan ondersteunen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijn verlangen voor kinderen meer gewicht te geven dan als de praktisch-reele overwegingen die de kop opsteken bij het hebben en opvoeden van kinderen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat het onaanvaardbaar is om te proberen de praktische realiteit aan te passen aan mijn verlangen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om een toekomst met kinderen gewoon los te laten.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard heb om een relatie van waarde en belang te creeren aan die projectie van een toekomst met kinderen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijn zelf-belang en mijn zelf-waarde te definieren in een projectie van een toekomst met kinderen - denkende en gelovende dat wanneer ik kinderen heb, dan zal mijn waarde en mijn belang duidelijk worden en in volle expressie komen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijzelf af te scheiden van mijn zelf-belang en zelf-waarde door voorwaarden en condities te verbinden aan dit zelf-belang en die zelf-waarde - in de zin dat: enkel wanneer ik kinderen heb/ik moeder ben, ik zelf-belang en zelf-waarde ten volle kan bezitten en uitdrukken.

Ooh, ik zie een nieuw punt - dat is voor de volgende blog.

Wordt vervolgd.

Related articles

• Dag 94: Spontaneity vs. Impulsiveness - What does it Mean to Live in the Moment?
• Dag 98: Imagination and Why the Law of Attraction doesn't Work
• Day 95: Riding on the Wave of Others' Change
• Day 96: I'm Responsible for My Experiences
• Day 289: Alcohol is the Corporate Psychologist
• Day 285: Alcohol, Drugs and Demon Possession (Part Two)
• Day 194: Who Owns the Moon?
• Day 306: Encryption of the System of Self
• Day 186: Baggage from the Past - when is an ED really over?
• Day 303: The Encryption of Systems (Part Four)

Deze blog-post is een vervolg op Dag 99: Wachten op een Teken om Moeder te Worden - dus lees de vorige blog-post voor context.

In de vorige blog-post schreef ik over hoe ik dingen en gebeurtenissen in mijn omgeving of in mijzelf ging interpreteren als 'tekens van het universum', waarbij ik dacht/geloofde dat het universum mij probeerde te gidsen doorheen mijn leven in het maken van de juiste keuzes op de juiste momenten. Zoals ik zei, de reden waarom ik dit deed is omdat ik mijzelf niet vertrouwde in het kunnen beslissingen nemen voor mijzelf - omdat ik gewoon altijd het gevoel had van 'wel, hoe moet ik nu weten wat de juiste keuze of de juiste timing is??'. Maar, het onderliggende punt hier is eigenlijk dat ik een angst had om verantwoordelijkheid te nemen voor mijn keuzes. Ik wilde niet gewoon een keuze maken voor mijzelf en op mijn eentje en dan, als achteraf bleek dat het op niets goed uitdraaide, de gevolgen ervan moeten dragen in het weten dat het mijn keuze was en daarom was het mijn verantwoordelijkheid - en dus moet ik door de gevolgen van mijn keuzes heen lopen.

Dus - wat ik deed, is ik koos een onzichtbare gids die niet met woorden werkt - het universum. Want dan, als iets fout liep, kon ik allerlei redeneringen verzinnen van waarom het misliep - want, hoe accuraat kan mijn communicatie dan zijn. Ik kon een teken altijd misbegrepen of misgeïnterpreteerd hebben. Ik kon het altijd verantwoorden, zodat het een 'onschuldige vergissing' zou lijken. Maar, daarin, zou ik dan ook geen verantwoordelijkheid nemen voor mijn acties - want 'hey, ik dacht dat ik een teken van het universum aan het volgen was'.

In ieder geval - met dat die gedachten over zwangerschap en kinderen krijgen zo intens waren de laatste dagen, ging ik dit op dezelfde manier interpreteren als 'misschien is het een teken!'. Hoewel ik heel goed begrijp hoe de geest werkt en hoe gedachten slechts aangeven welke programma's nog steeds actief zijn in en als mezelf - toch gaf ik aandacht aan het idee dat dit misschien zinvol of betekenis vol was. Wat het dan nog eens versterkte is dat mijn regels laat waren. Ik verwachtte mijn regels ongeveer 5 dagen geleden, dus voor verschillende dagen had ik die gedachten die plots uit het niets opkwamen van 'hm, misschien zou ik aan kinderen moeten beginnen' en tegelijkertijd, waren mijn regels laat, wat een eerste teken van zwangerschap kan zijn. Natuurlijk niet als ze gewoon laat zijn, maar als ze helemaal niet opduiken.

Dus, met het idee dat ik misschien al zwanger zou kunnen zijn, tegelijkertijd met die gedachten die kwamen rondspoken in mijn hoofd, ging de innerlijke conversatie dan een gang op van - wel, als het zo is, dan is het zo - dan hoef ik tenminste de beslissing niet voor mijzelf te nemen, want het gebeurde gewoon als een ongeluk. Zie - hoewel ik voor mijzelf besloten heb dat ik slechts kinderen zou krijgen wanneer het praktisch gezien een goed idee is - ik vertrouw mijzelf niet om die beslissing te maken vanuit enkel praktische overwegingen, maar dat mijn beslissing, op 1 of ander niveau, zou beïnvloed zijn met mijn voorgeprogrammeerde wens en verlangen om moeder te zijn. En om hierin geen 'slechte' beslissing te nemen, was het plots heel gelegen om gewoon zwanger te worden zonder de intentie gehad te hebben om zwanger te worden - want dan was er helemaal geen beslissing in betrokken - en als er geen beslissing was, kan er ook geen 'slechte' beslissing zijn - lolol.

Wordt vervolgd.

Related articles

• Dag 94: Spontaneity vs. Impulsiveness - What does it Mean to Live in the Moment?
• Dag 98: Imagination and Why the Law of Attraction doesn't Work
• Day 95: Riding on the Wave of Others' Change
• Day 96: I'm Responsible for My Experiences
• Day 178: Fail-You-Are - Redefining Failure
• Day 294: Natural Learning Ability of the Feral Child
• Day 297: Natural Learning Ability and Sound Tonality of Words
• Day 180: Is Instagram Big Brother?
• Day 295: Natural Learning Ability - Parenting Responsibility
• Day 190: Fairness in the Work Place and Equal Money Capitalism

De laatste twee dagen heb ik verschillende keren gedacht 'het is nu ongeveer tijd dat ik kinderen krijg'. Ik heb doorheen mijn leven altijd kinderen willen hebben. Toen ik 5 was en ze mij vroegen wat ik later wilde worden, zei ik 'moeder van 5 kinderen'. Ik heb naar dit punt gekeken vanuit een praktisch perspectief, en besloten dat ik geen kinderen zal hebben totdat ik in een positie ben waarin ik een kind degelijk kan ondersteunen. En daar herinner ik en houd ik mijzelf aan wanneer willekeurige gedachten opkomen van 'misschien zou ik binnenkort kinderen moeten krijgen', of 'mijn leeftijd is een goede leeftijd om kinderen te krijgen'.

Maar de laatste twee dagen zijn die gedachten meer intens geworden. Het is alsof er een biologische timer in gang is geschoten en er een alarm afgaat dat zegt 'ok! het is tijd om eraan te beginnen!'. Deze keer is het niet 1 willekeurige gedachte dat opkomt gedurende de dag, zoals het normaal gebeurt - waarbij over een periode van enkele maanden, ik op een dag zo'n willekeurige gedachte zou hebben. Deze keer zijn het verschillende gedachten, en ik ondervind dat er deze keer meer moeite en standvastigheid vereist is van mijn kant om de gedachten niet te volgen in een hele discussie te treden in en met mijzelf, waarbij ik dan ook in toekomstige projecties ga participeren van hoe ik het praktisch zou moeten aanpakken als ik nu een kind zou krijgen - hoe ga ik mijn taken herverdelen, welke zaken kan ik combineren en welke niet, zulke vragen probeer ik dan te antwoorden in mijn verbeelding.

Een punt dat hiermee in relatie staat is hoe ik altijd de neiging had om 'tekens' te volgen - waarbij ik iets dat gebeurde in mijn omgeving, bijvoorbeeld, zou interpreteren als een teken, als een teken met een betekenis. Je weet wel, wanneer je, bijvoorbeeld, iemand leert kennen en je komt te weten dat de persoon dezelfde, laat ons zeggen, favoriete film heeft als jij. Het enige dat dit werkelijk betekent is dat je beide dezelfde film als favoriete film hebt gekozen. Verder betekent het niets. Maar toch, interpreteren we zulke dingen vaak als een teken met een diepere betekenis - waarbij we denken en geloven dat het een teken is dat die persoon een goede vriend zal worden, of zelfs een toekomstige partner.

Dus, in plaats van dingen te nemen voor wat ze zijn, GEVEN we er een diepere betekenis aan, een betekenis die er oorspronkelijk niet was, maar die we ons feitelijk hebben ingebeeld en die we hebben opgelegd op onze omgeving of op een bepaalde gebeurtenis.

En dit deed ik dus vaak doorheen mijn leven en wat ik ondervonden heb, is dat de reden hiervoor is omdat ik niet wist wat te doen met mijzelf. Ik wist niet hoe ik een geschikte partner moest kiezen, ik wist niet hoe ik keuzes moest maken, ik wist niet wat belangrijk is en wat niet, ik wist niet wat ik wou doen met mijzelf met betrekking tot wat beroep ik wou uitoefenen, enzovoort. Ik had het gevoel dat ik een leidende draad nodig had - iets of iemand dat mij in de juiste richting zou duwen. Maar - tegelijkertijd wou ik mijn keuzes niet afhankelijk maken van een bepaalde persoon, want ik wist dat ik het die persoon kwalijk zou nemen als die keuze mij zuur te staan zou komen. Dus, ik wou een 'onpersoonlijke' gids in mijn leven - en die zogenaamde gids vond ik in het interpreteren van dingen als een teken. Een teken van wie? Dat wist ik niet. Sommigen zouden zeggen 'een teken van God' - maar zo ervaarde ik het niet echt - het was meer 'een teken van het universum'.

Wordt vervolgd.

Related articles

• Dag 94: Spontaneity vs. Impulsiveness - What does it Mean to Live in the Moment?
• Dag 98: Imagination and Why the Law of Attraction doesn't Work
• Day 95: Riding on the Wave of Others' Change
• Day 96: I'm Responsible for My Experiences
• Day 297: Natural Learning Ability and Sound Tonality of Words
• Day 178: Fail-You-Are - Redefining Failure
• Day 295: Natural Learning Ability - Parenting Responsibility
• Day 294: Natural Learning Ability of the Feral Child
• Day 296: Desteni and the Consciousness of Love and Light