Deze blog-post is een vervolg op
Dag 99: Wachten op een Teken om Moeder te Worden en
Dag 100: Dwing me AUB Niet om een Beslissing te Maken! Laat me hier maar ronddrijven!
Dag 101: Wie is de sterkste: Jij of Je Gedachten? - dus lees de vorige blog-posts voor context.

Ik zei in mijn vorige blog dat ik een nieuw punt zag met betrekking tot het verlangen om kinderen te krijgen/moeder te worden. Over dit punt zal ik later schrijven, eerst wil ik doorheen de punten werken met Zelf-Vergeving en Zelf-Corrigerende Uitspraken die ik heb neergeschreven in 'Dag 99' en 'Dag 100'.

Tekens en Interpretatie

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om de neiging te hebben om te zoeken naar 'tekens van het universum' die me 'de weg kunnen wijzen' ik wat ik zou moeten doen of hoe ik mijn leven moet leiden of welke richting ik uit moet.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om mijzelf te realiseren dat als ik iets zie als een teken, is het niet zo dat wat ik zie of hoor een teken is, maar dat ik iets of iemand uit mijn omgeving een be-teken-is heb gegeven - en nu is het plots een 'teken' - waarbij wat ik zag of hoorde geen inherente boodschap met zich meedroeg, maar het enkel zo geinterpreteerd heb in mijn geest.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat elke keer ik dacht dat ik een teken kreeg van het universum, dat ik eigenlijk zelf een boodschap aan het verzinnen was door dingen in mijn omgeving die ik hoorde of zag te interpreteren door mijn geest op een manier dat ik confirmatie zou krijgen voor wat ik eigenlijk zou willen doen - en dus, enkel horen of zien wat ik wilde horen en zien.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat het interpreteren van mijn omgeving hetzelfde is als denken.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien hoe mijn gedachten als interpretaties van mijn wereld/omgeving een obstakel zijn, iets dat in mijn weg staat en dat het onmogelijk maakt om op een rechstreekse manier met en in mijn wereld en omgeving te participeren - en dus, ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om rechtstreeks in en met mijn wereld te participeren, maar altijd enkel te participeren in, via en met mijn eigen gedachten en interpretaties van mijn omgeving en mijn wereld - waarbij ik dus nooit echt geleefd heb buiten mijn eigen hersenspinsels.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te geloven dat ik mijzelf en mijn leven geen richting kan geven en dat ik zelf geen beslissingen kan maken.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om het idee dat ik mijzelf en mijn leven geen richting KAN geven en dat ik zelf geen beslissingen KAN maken - als een excuus en verantwoording waarachter ik de werkelijke reden schuil en dat is dat ik mijzelf en mijn leven geen richting WIL geven en dat ik mijn eigen beslissingen niet WIL maken.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om schrik te hebben om iets fout te doen in het dirigeren van mijzelf en mijn leven in het maken van mijn eigen beslissingen en te geloven dat die angst meer is dan mijzelf, waarbij ik 'luister' naar de angst en 'gehoorzaam' ben aan de angst.

Het woord 'gehoorzaam' is interessant - zal ik later ook blogs over schrijven.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijn zelf-verantwoordelijkheid af te geven aan een 'onzichtbare gids' die mijn beslissingen voor mij moest maken omdat ik niet verantwoordelijk wou zijn voor mijn eigen acties.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om mijzelf te vertrouwen in het dirigeren van mijzelf en mijn leven door het maken van mijn eigen belissingen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om mijzelf te vertrouwen in het maken van beslissingen omdat ik het geloof had dat ik hiervoor een bepaalde kwaliteit 'miste'.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te geloven dat bepaalde mensen nu eenmaal beslissingen kunnen maken en anderen niet.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard heb om in te zien dat het enige dat ik miste, moed was - en dat die moed er wel was, maar dat ik die niet zag omdat de angst zo overweldigend was en ik doorheen de angst mijzelf niet kon zien.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om mijzelf te aanvaarden en omarmen als 'moed'.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om van het universum een 'ingebeelde vriend' te maken - waarbij ik mijzelf heb wijsgemaakt dat het universum al weet wat ik zou moeten doen met mijn leven en dat het universum mij tekens zal geven van wat ik moet doen.

Wordt Vervolgd.

Related articles

• Dag 94: Spontaneity vs. Impulsiveness - What does it Mean to Live in the Moment?
• Dag 98: Imagination and Why the Law of Attraction doesn't Work
• Day 95: Riding on the Wave of Others' Change
• Day 96: I'm Responsible for My Experiences
• Day 306: Encryption of the System of Self
• Day 188: Releasing Myself from Calorie Obsession - Part 1
• Day 307: Innocence of a Child - Encryption of the System of Self (EOSOS)
• Day 305: Reeva Steenkamp - Collateral Damage in the War between the Haves and the Have-Nots
• Day 308: The Children of the Law of One
• Day 189: Releasing Myself from Calorie Obsession - Part 2

Learn more »

De laatste twee dagen heb ik verschillende keren gedacht 'het is nu ongeveer tijd dat ik kinderen krijg'. Ik heb doorheen mijn leven altijd kinderen willen hebben. Toen ik 5 was en ze mij vroegen wat ik later wilde worden, zei ik 'moeder van 5 kinderen'. Ik heb naar dit punt gekeken vanuit een praktisch perspectief, en besloten dat ik geen kinderen zal hebben totdat ik in een positie ben waarin ik een kind degelijk kan ondersteunen. En daar herinner ik en houd ik mijzelf aan wanneer willekeurige gedachten opkomen van 'misschien zou ik binnenkort kinderen moeten krijgen', of 'mijn leeftijd is een goede leeftijd om kinderen te krijgen'.

Maar de laatste twee dagen zijn die gedachten meer intens geworden. Het is alsof er een biologische timer in gang is geschoten en er een alarm afgaat dat zegt 'ok! het is tijd om eraan te beginnen!'. Deze keer is het niet 1 willekeurige gedachte dat opkomt gedurende de dag, zoals het normaal gebeurt - waarbij over een periode van enkele maanden, ik op een dag zo'n willekeurige gedachte zou hebben. Deze keer zijn het verschillende gedachten, en ik ondervind dat er deze keer meer moeite en standvastigheid vereist is van mijn kant om de gedachten niet te volgen in een hele discussie te treden in en met mijzelf, waarbij ik dan ook in toekomstige projecties ga participeren van hoe ik het praktisch zou moeten aanpakken als ik nu een kind zou krijgen - hoe ga ik mijn taken herverdelen, welke zaken kan ik combineren en welke niet, zulke vragen probeer ik dan te antwoorden in mijn verbeelding.

Een punt dat hiermee in relatie staat is hoe ik altijd de neiging had om 'tekens' te volgen - waarbij ik iets dat gebeurde in mijn omgeving, bijvoorbeeld, zou interpreteren als een teken, als een teken met een betekenis. Je weet wel, wanneer je, bijvoorbeeld, iemand leert kennen en je komt te weten dat de persoon dezelfde, laat ons zeggen, favoriete film heeft als jij. Het enige dat dit werkelijk betekent is dat je beide dezelfde film als favoriete film hebt gekozen. Verder betekent het niets. Maar toch, interpreteren we zulke dingen vaak als een teken met een diepere betekenis - waarbij we denken en geloven dat het een teken is dat die persoon een goede vriend zal worden, of zelfs een toekomstige partner.

Dus, in plaats van dingen te nemen voor wat ze zijn, GEVEN we er een diepere betekenis aan, een betekenis die er oorspronkelijk niet was, maar die we ons feitelijk hebben ingebeeld en die we hebben opgelegd op onze omgeving of op een bepaalde gebeurtenis.

En dit deed ik dus vaak doorheen mijn leven en wat ik ondervonden heb, is dat de reden hiervoor is omdat ik niet wist wat te doen met mijzelf. Ik wist niet hoe ik een geschikte partner moest kiezen, ik wist niet hoe ik keuzes moest maken, ik wist niet wat belangrijk is en wat niet, ik wist niet wat ik wou doen met mijzelf met betrekking tot wat beroep ik wou uitoefenen, enzovoort. Ik had het gevoel dat ik een leidende draad nodig had - iets of iemand dat mij in de juiste richting zou duwen. Maar - tegelijkertijd wou ik mijn keuzes niet afhankelijk maken van een bepaalde persoon, want ik wist dat ik het die persoon kwalijk zou nemen als die keuze mij zuur te staan zou komen. Dus, ik wou een 'onpersoonlijke' gids in mijn leven - en die zogenaamde gids vond ik in het interpreteren van dingen als een teken. Een teken van wie? Dat wist ik niet. Sommigen zouden zeggen 'een teken van God' - maar zo ervaarde ik het niet echt - het was meer 'een teken van het universum'.

Wordt vervolgd.

Related articles

• Dag 94: Spontaneity vs. Impulsiveness - What does it Mean to Live in the Moment?
• Dag 98: Imagination and Why the Law of Attraction doesn't Work
• Day 95: Riding on the Wave of Others' Change
• Day 96: I'm Responsible for My Experiences
• Day 297: Natural Learning Ability and Sound Tonality of Words
• Day 178: Fail-You-Are - Redefining Failure
• Day 295: Natural Learning Ability - Parenting Responsibility
• Day 294: Natural Learning Ability of the Feral Child
• Day 296: Desteni and the Consciousness of Love and Light

Learn more »