Deze blog-post is een vervolg op
Dag 99: Wachten op een Teken om Moeder te Worden en
Dag 100: Dwing me AUB Niet om een Beslissing te Maken! Laat me hier maar ronddrijven!
- dus lees de vorige blog-posts voor context.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om me overweldigd te voelen door het aantal gedachten dat recentelijk opkwamen in de aard van 'het is nu ongeveer tijd dat ik kinderen krijg' of 'misschien zou ik nu aan kinderen moeten beginnen'.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard en aanvaard om in te gaan en participeren in de gedachten die opkomen in verband met moeder worden en dat ik misschien nu ongeveer aan kinderen moet beginnen en mijzelf probeer in te beelden hoe ik mijn leven zou kunnen herorganiseren om 'plaats en tijd te maken' voor een kind - wanneer ik zelf goed genoeg weet dat dit op het moment absoluut niet praktisch is omdat er geen extra tijd is - om mijzelf te proberen overtuigen dat het allemaal wel lukt en mogelijk is.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijzelf te manipuleren door middel van het gebruiken van verbeelding, waarbij, in mijn verbeelding alles kan en alles mogelijk is, maar waarbij ik de realiteit niet voldoende in overweging neem - en, als ik de verbeelding in praktijk zou willen toepassen, zou ik zien dat het niet mogelijk en niet praktisch is - en, ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om, dit wetende, toch verder te participeren in de verbeelding en gedachten alsof ik een oplossing zou kunnen waardromen.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om de 'hardnekkige' gedachten die laatst opkwamen in verband met moeder worden, te interpreteren als een teken met een betekenis - waarbij, ik eigenlijk zelf een betekenis gaf aan iets dat geen betekenis heeft en het interpreteerde als een signaal dat ik misschien wel moeder zou moeten worden - in de foutieve logica dat 'als gedachten zo moeilijk zijn om te stoppen, dan hebben ze misschien een punt.'
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te luisteren naar wat of wie ik zie als sterker of meer dan mezelf - waarbij ik denk en geloof dat als iets of iemand sterker of meer is dan mijzelf, dat dit iets of iemand dan een soort autoriteit heeft en dat ik moet vertrouwen dat dit iets of iemand het gewoon beter weet dan ikzelf.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te geloven dat als ik iets of iemand ervaar als zijnde sterker of meer dan mijzelf, dat dit iets of iemand dan een autoriteit heeft over mij en dat ik daardoor, naar dit iets of iemand moet luisteren en vertrouwen dat dit iets of iemand het gewoon beter weet dat ikzelf.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om in een relatie te treden met mijn eigen gedachten, waarbij - als de gedachten hardnekkig en 'sterk' lijken, dan ontwikkel ik 'respect' voor de gedachten, denkende dat als ik ze niet kan stoppen, dat ze meer zijn dan mijzelf en dat ik misschien gewoon maar moet luisteren naar heb, want als zij 'meer' zijn dan mij, dan weten ze misschien iets dat ik niet weet, en dan is het misschien verstandig om gewoon te doen wat mijn gedachten zeggen.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien hoe belachelijk zulk een relatie met mijn eigen gedachten is - want gedachten zijn niets meer dan een afspiegeling van mijzelf en kunnen daardoor nooit meer zijn dan ikzelf - en dus, dat als gedachten 'sterk' of 'hardnekkig' zijn - dat dit aangeeft dat er een bepaald deel van mijzelf zeer hard probeert vast te houden aan een bepaald punt van eigenbelang - en dat dit moet losgelaten worden, zodat die standvastigheid en die kracht kan worden geherdirigeerd naar het doen wat in eenieders belang is en niet enkel dat van mijzelf.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te verlangen om moeder te worden en te participeren in dit verlangen.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat het mijn doel en missie is in dit leven om kinderen te krijgen, hen op te voeden en om moeder te zijn.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te geloven dat zolang ik mijzelf niet kan definieren als 'moeder', dat mijn leven niet volledig is of dat er iets mist.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om angst te hebben dat wanneer ik in een positie ben om kinderen te krijgen, dat het dan biologisch gezien te laat zal zijn.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om een gehaaste beslissing te willen maken, gebaseerd op angst dat het ideale moment later niet komt, en dan liever te proberen mijzelf te compromitteren in het heden, zodat ik het niet hoef te doen in de toekomst - in plaats van mijzelf te realiseren dat, als het nooit praktisch is om kinderen te krijgen, nu of in de toekomst - dan krijg ik geen kinderen - want ik kan geen kinderen krijgen als ik ze niet degelijk kan ondersteunen.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijn verlangen voor kinderen meer gewicht te geven dan als de praktisch-reele overwegingen die de kop opsteken bij het hebben en opvoeden van kinderen.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat het onaanvaardbaar is om te proberen de praktische realiteit aan te passen aan mijn verlangen.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om een toekomst met kinderen gewoon los te laten.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard heb om een relatie van waarde en belang te creeren aan die projectie van een toekomst met kinderen.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijn zelf-belang en mijn zelf-waarde te definieren in een projectie van een toekomst met kinderen - denkende en gelovende dat wanneer ik kinderen heb, dan zal mijn waarde en mijn belang duidelijk worden en in volle expressie komen.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijzelf af te scheiden van mijn zelf-belang en zelf-waarde door voorwaarden en condities te verbinden aan dit zelf-belang en die zelf-waarde - in de zin dat: enkel wanneer ik kinderen heb/ik moeder ben, ik zelf-belang en zelf-waarde ten volle kan bezitten en uitdrukken.
Ooh, ik zie een nieuw punt - dat is voor de volgende blog.
Wordt vervolgd.
Learn more »
Deze blog-post is een vervolg op:
Dag 50: Mentale Voorbereiding - Een Toekomstig Moment Instuderen
Dag 51: Verbeelding versus Realiteit
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om een ervaring van weerstand aan te nemen elke keer ik iets in het vooruitzicht heb waarbij ik uit mijn comfort-zone moet stappen, iets wat ik niet normaal gezien doe, waarvan ik niet zeker weet of ik het 'kan' - en waarbij ik dan meteen de veronderstelling maak dat ik het niet zal kunnen en dat ik zal falen.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om een geloof te creeren over mijzelf, waarbij ik geloof dat ik de kracht, stabiliteit en rechtuitheid mis om iemand te confronteren in verband met zijn/haar gedrag, waarbij ik dan geloof dat ik niet de 'juiste persoon' ben of niet in de 'geschikte positie' sta om dit gesprek aan te gaan.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijzelf te vergelijken met anderen waarvan ik denk dat ze wel de kracht, stabiliteit en rechtuitheid bezitten om confronterende situaties aan te kunnen - en mijzelf in vergelijking te beoordelen als 'minder dan' en 'niet goed genoeg' - en door die zelf-beoordeling te aanvaarden, een gevoel van minderwaardigheid te manifesteren in mijzelf, waarbij dit gevoel van minderwaardigheid mijn zelf-beoordelingen nog eens versterkt en blijkbaar 'valideert' - zonder in te zien dat het gevoel van minderwaardigheid net een gevolg is van de beoordelingen en kan dus geen 'reden' zijn waarom de beoordelingen geldig zouden zijn.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mij 'zwak' te voelen als gevolg van mijzelf te vergelijken met anderen en mijzelf in vergelijking met anderen te beoordelen als 'minder dan' en 'niet goed genoeg', wat dan een minderwaardigheidsgevoel manifesteeert - en in dit gevoel van 'zwak zijn' nog meer angst te genereren, want ik geloof dat als ik zwak ben, dan zal de andere persoon het gesprek/de discussie winnen en zal ik als verliezer uitkomen.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om een toekomstig gesprek te zien als een zaak van winnen of verliezen.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te proberen het gevoel van 'zwak zijn' te niet te doen door in de tegenovergestelde polariteit te stappen, door middel van verbeelding - waarbij ik, in mijn verbeelding het hele gesprek 'inoefen' en 'instudeer' door het te laten afspelen in mijn hoofd - en er zeker van te maken, dat, in mijn verbeelding, ik heel sterk in mijn schoenen sta, dat ik heel stabiel ben, dat ik altijd een tegenargument bij de hand heb en dat ik niet 'toegeef' en heel rechtuit ben.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te geloven dat in het verbeelden van zulke toekomstige momenten - dat ik mijzelf mentaal aan het voorbereiden ben en dat het dus gerechtvaardigd is in dat ik gewoon maar aan het 'oefenen' ben, maar wat ik eigenlijk doe is het 'oppompen' van mijn ego zodat ik mij 'sterk' en 'zelfzeker' en meerderwaardig voel.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om het gesprek in mijn verbeelding altijd te drijven naar een punt van conflict - omdat dit het punt is waar ik het meeste angst voor heb en dus hierop wil voorbereid zijn - angst omdat ik schrik heb om iets te verliezen, zoals de relatie met de persoon, de vriendschap, het respect, het vertrouwen van de persoon, enzovoort - in plaats van in te zien dat er niets te verliezen is en dat ik aan het racen ben in mijn mind en meteen 'the worst case scenario' verwacht.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat zulke verbeeldingen niet geldig zijn als mentale voorbereiding, omdat zulke inbeeldingen vaak slechte raadgevers zijn wanneer het er echt op aankomt in het fysieke gesprek, waar de verdedigende of aanvallende houding die ik aannam in mijn verbeelding vaak ongepast is en onnodig conflict zou gaan instigeren en waarbij de tegenargumenten die ik had voorbereid in mijn mind'hoofd ook niet toepasselijk/gepast zouden zijn in de context van het gesprek en het moment waarin het gesprek zich voordoet.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat ik de toekomst niet kan voorspellen en mijn mind/hoofd al zeker niet.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om angst te vertrouwen als mijn raadgever, in plaats van mijzelf te aarden en gewoon hier te zijn in zelf-vertrouwen en wanneer het gesprek hier is, gewoon te antwoorden op de situatie/de andere persoon - op een assertieve en kalme manier - zonder meteen in de veronderstelling te gaan dat er een conflict op pad is of zonder het gesprek te willen laten uitdraaien op een bepaalde manier zodat ik 'zeker ben' dat ik uitkom als de winnaar en niet de verliezer.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard te geloven dat als het gesprek zich afspeelt op de manier waarop ik het mij had ingebeeld, dat ik dan gewonnen heb en als het gesprek anders uitdraait - waarbij ik geloof dat de andere persoon het gesprek 'domineert' of 'naar zijn hand zet' - dat ik dan de verliezer ben.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat het op voorhand inbeelden van een toekomstige discussie een poging is om mijzelf het lef te geven om het gesprek te kunnen manipuleren en domineren en naar mijn hand te houden - in plaats van in te zien dat er niet iets is als winnaar of verliezer en als ik niet kan gezegd krijgen wat ik wou zeggen, als de essentie van waarom ik het gesprek wil houden - dan ga ik later gewoon een nieuw gesprek aan, totdat ik het gezegd krijg - in plaats van meteen in een gevoel van 'falen' te gaan waarbij ik mijzelf ondermijn alsof ik alles verkeerd gedaan heb en er niets aan te doen is - alsof het laatste woord gezegd is geweest en dat op 1 of andere manier 'beslist is' - in plaats van in te zien dat ik zelf kan beslissen om een nieuw gesprek aan te gaan om mijn boodschap te kunnen overbrengen.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijzelf al in het begin te ondermijnen door te denken en geloven dat ik zulke gesprekken en confrontaties niet aankan, alsof ik een bepaalde vaardigheid of een bepaald soort persoon moet zijn - in plaats van in te zien dat het enkel een kwestie van zelf-vertrouwen is, van hier zijn, van kalm en assertief blijven en het niet proberen volgen van 'vooregestudeerde' tegenargumenten, maar gewoon te antwoorden met gezond verstand op wat de persoon zegt.
Als en wanneer ik zie dat ik angst en weerstand ervaar voor een toekomstig gesprek of moment - dan stop ik, dan adem ik - ik realiseer mij dat ik een patroon aan het instappen ben waarbij ik mij minderwaardig voel en ik verbind mij ertoe om de punten van minderwaardigheid te identificeren en los te laten met zelf-vergeving.
Als en wanneer ik zie dat ik mij probeer mentaal voor te bereiden op een toekomstig gesprek of moment - dan stop ik, dan adem ik - ik realiseer mij dat ik mijn ego aan het oppompen ben om mij 'meerderwaardig' te voelen als een poging om zeker te maken dat ik uitkom als de winnaar van de situatie en ik realiseer mij dat zulke mentale voorbereiding geen goede raadgever is, waarbij wat ik mij inbeeld en instudeer zelden van toepassing is op de realiteit en een houding van verdediging of aanvalling manifesteert, wat op zijn beurt onnodig conflict kan veroorzaken. En dus, ik verbind mij ertoe om de verbeelding los te laten, de punten van minderwaardigheid te identificeren en los te laten met de hulp van zelf-vergeving, zodat ik mijn zelf-vertrouwen kan omarmen en accepteren als het enige dat ik nodig heb om confrontaties aan te gaan.
Learn more »
Dit is een vervolg op: Dag 50: Mentale Voorbereiding - Een Toekomstig Moment Instuderen.
Het laatste dat ik schreef in mijn vorige blog-post is:
"Nu, ik heb de beslissing al gemaakt om dit gesprek aan te gaan omdat ik zie dat het nodig is - maar in mijn ervaring voel ik mij te 'zwak' om dit te durven. Dan, in plaats van mijn beoordelingen en deze geloofsovertuigingen aan te pakken, probeer ik de minderwaardigheidsgevoelens uit te balanceren door in de tegenovergestelde polariteit te stappen."
Dus, ik was aan het punt gekomen van hoe ik mij 'te zwak' voelde om de confrontatie aan te gaan en om mij 'sterker' te voelen in mijzelf, stapte ik in de tegenovergestelde polariteit. Hoe deed ik dat?
Dit is waar de 'mentale voorbereiding' de kop opsteekt - waarbij ik, in mijn hoofd/mind het gesprek 'inoefen', door het af te spelen in mijn verbeelding en waarbij ik er zeker van maak dat ik heel sterk in mijn schoenen sta. Dus ik beeld mij in dat ik in het gesprek heel stabiel ben, dat ik altijd een tegenargument bij de hand heb, dat ik niet 'toegeef', dat ik heel rechtuit ben - en ik ga opzettelijk het gesprek laten afspelen op een manier waar ik schrik voor heb - waarbij er een punt van conflict onstaat en waarbij ik voel dat ik iets te 'verliezen' heb, namelijk mijn relatie met de persoon, of het respect/de vriendschap/het vertrouwen van de persoon, enz. Dus - ik speel 'the worst case scenario' af in mijn hoofd (want 'the worst case scenario' is waar mijn gevoel van minderwaardigheid het sterkste is) en maak er zeker van dat ik een 'uitmuntende' prestatie neerzet, of in andere woorden: dat ik uitkom als de 'winnaar' van de discussie.
Ik heb dit patroon vaak verantwoord in mijzelf door mijzelf te zeggen dat ik gewoon aan het 'oefenen' ben en dat ik mijzelf aan het voorbereiden ben, zodat het gesprek zo vlot mogelijk verloopt voor beide partijen - maar wat ik eigenlijk aan het doen ben, is het 'oppompen' van mijn ego - omdat ik zit met een gevoel van minderwaardigheid en ik dit gevoel probeer te niet te doen door een gevoel van meerderwaardigheid. Het feit dat zulke verbeeldingen niet kunnen verantwoord worden in te zeggen dat ze een 'oefening' zijn, is duidelijk omdat wanneer het fysieke gesprek zich voordoet, het altijd compleet anders uitdraait dan wat ik had verwacht/wat ik mij had ingebeeld, en al de argumenten die ik had voorbereid in mijn mind/hoofd, zijn meestal niet gepast/toepasselijk in de context van het gesprek en het moment waarin het gesprek zich voordoet. Dus, het inbeelden van zulke gesprekken/momenten vooraf is geen betrouwbare fundering voor het eigenlijke gesprek. De verbeeldingen zijn vaak zelfs 'slechte raadgevers', waarbij het gesprek zou uitdraaien op onnodig conflict, omdat dit is waar ik mij in mijn verbeelding op probeerde voor te bereiden, en dus was het gesprek in mijn verbeelding doordrengt met conflict, en was mijn positie in het gesprek oftewel verdedigend of aanvallend - en dus, als ik in de fysieke realiteit zou afspelen wat ik mij voordien ingebeeld had, dan zou ik meteen een verdedigende of aanvallende houding aannemen, wat meteen de toon zou zetten voor een conflict-situatie, waar het misschien niet nodig was.
Wordt vervolgd.
Learn more »
