Deze blog-post is een vervolg op
Dag 99: Wachten op een Teken om Moeder te Worden
Dag 100: Dwing me AUB Niet om een Belissing te Maken! Laat me hier maar ronddrijven!
Dag 101: Wie is de sterkste: Jij of Je Gedachten?
Dag 102: Hoe We Onszelf Limiteren met Interpretatie - dus lees de vorige blog-posts voor context.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om opzettelijk een ineffectieve gids te kiezen, als een gids dat werkt met symbolen en tekens in plaats van woorden - zodat, als mijn keuzes/beslissingen die ik gebaseerd had op die tekens/symbolen mij zuur te staan zouden komen, dan kon ik altijd altijd het excuus en de verantwoording gebruiken dat ik de tekens misschien verkeerd geinterpreteerd had of misbegrepen had.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om tekens te volgen, zodat ik altijd kon zeggen dat ik een 'onschuldige vergissing' had gemaakt, want 'hey, ik was onder de indruk dat het universum mij eem boodschap aan het geven was'.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om de intesiteit van de gedachten in verband met zwanger/moeder worden te interpreteren als een teken of signaal dat het tijd is dat ik inderdaad zwanger/moeder wordt - in plaats van mijn gezond verstand te gebruiken en verantwoordelijkheid te nemen en te onderzoeken waarom zulk intense gedachten bestaan in en als mezelf.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om meteen conclusies te trekken wanneer mijn regels later waren dan normaal, waarbij ik bijna hoopte dat ik zwanger zou zijn.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te participeren in innerlijke conversaties als acterklap in de zin van 'wel, asl het zo is, dan is het zo, dan hoef ik tenmiste de beslissing niet voor mijzelf te nemen, want het gebeurde gewoon per ongeluk, het is buiten mijn handen'.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om mijzelf te vertrouwen in het nemen van een beslissing om enkel zwanger/moeder te worden vanuit praktische overwegingen en te denken/geloven/anticiperen dat mijn beslissing op 1 of ander niveau zou beinvloed zijn met mijn voorgeprogrammeerde wens en verlangen om moeder te zijn.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om schrik te hebben om een slechte beslissing te maken in het nemen van een beslissing dat op 1 of ander niveau beinvloed is door zelf-belang en niet absoluut zelf-gedirigeerd is.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te hopen de gevolgen van een een zelf-oneerlijke levens-bepalende beslissing te ontlopen door 'per ongeluk' zwanger te worden, zodat ik blijkbaar geen verantwoordelijkheid moet nemen voor de zwangerschap die ik gecreeerd heb - in het idee, de perceptie, het geloof en - eigenlijk - het excuus, dat ik geen bewuste beslissing genomen heb, en daarom ben ik niet verantwoordelijk/aansprakelijk voor het gebeuren.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat of ik nu een bewuste beslissing maak of niet - ik bepaal altijd op 1 of ander niveau wat met me gebeurt - en ik creeer mijn wereld en mij nleven, een en gelijk met wie ik mijzelf aanvaard te zijn - en dus, zelfs als ik 'per ongeluk' of 'per toeval' zwanger word - heb ik het nog steeds zelf gecreeerd en is het nog altijd mijn verantwoordelijkheid.
Learn more »
Deze blog-post is een vervolg op
Dag 99: Wachten op een Teken om Moeder te Worden en
Dag 100: Dwing me AUB Niet om een Beslissing te Maken! Laat me hier maar ronddrijven!
Dag 101: Wie is de sterkste: Jij of Je Gedachten? - dus lees de vorige blog-posts voor context.
Ik zei in mijn vorige blog dat ik een nieuw punt zag met betrekking tot het verlangen om kinderen te krijgen/moeder
te worden. Over dit punt zal ik later schrijven, eerst wil ik doorheen
de punten werken met Zelf-Vergeving en Zelf-Corrigerende Uitspraken die
ik heb neergeschreven in 'Dag 99' en 'Dag 100'.
Tekens en Interpretatie
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om de neiging te hebben om te zoeken naar 'tekens van het universum' die me 'de weg kunnen wijzen' ik wat ik zou moeten doen of hoe ik mijn leven moet leiden of welke richting ik uit moet.
Ik
vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om
mijzelf te realiseren dat als ik iets zie als een teken, is het niet zo
dat wat ik zie of hoor een teken is, maar dat ik iets of iemand uit mijn
omgeving een be-teken-is heb gegeven - en nu is het plots een 'teken' -
waarbij wat ik zag of hoorde geen inherente boodschap met zich
meedroeg, maar het enkel zo geinterpreteerd heb in mijn geest.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien
dat elke keer ik dacht dat ik een teken kreeg van het universum, dat ik
eigenlijk zelf een boodschap aan het verzinnen was door dingen in mijn
omgeving die ik hoorde of zag te interpreteren door mijn geest op een
manier dat ik confirmatie zou krijgen voor wat ik eigenlijk zou willen
doen - en dus, enkel horen of zien wat ik wilde horen en zien.
Ik
vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te
zien dat het interpreteren van mijn omgeving hetzelfde is als denken.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien hoe mijn gedachten
als interpretaties van mijn wereld/omgeving een obstakel zijn, iets dat
in mijn weg staat en dat het onmogelijk maakt om op een rechstreekse
manier met en in mijn wereld en omgeving te participeren - en dus, ik
vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om
rechtstreeks in en met mijn wereld te participeren, maar altijd enkel te
participeren in, via en met mijn eigen gedachten en interpretaties van
mijn omgeving en mijn wereld - waarbij ik dus nooit echt geleefd heb
buiten mijn eigen hersenspinsels.
Ik vergeef mijzelf
dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te geloven dat ik mijzelf
en mijn leven geen richting kan geven en dat ik zelf geen beslissingen
kan maken.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb
toegestaan en aanvaard om het idee dat ik mijzelf en mijn leven geen
richting KAN geven en dat ik zelf geen beslissingen KAN maken - als een
excuus en verantwoording waarachter ik de werkelijke reden schuil en dat
is dat ik mijzelf en mijn leven geen richting WIL geven en dat ik mijn
eigen beslissingen niet WIL maken.
Ik vergeef mijzelf
dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om schrik te hebben om iets
fout te doen in het dirigeren van mijzelf en mijn leven in het maken van
mijn eigen beslissingen en te geloven dat die angst meer is dan
mijzelf, waarbij ik 'luister' naar de angst en 'gehoorzaam' ben aan de
angst.
Het woord 'gehoorzaam' is interessant - zal ik later ook blogs over schrijven.
Ik
vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijn
zelf-verantwoordelijkheid af te geven aan een 'onzichtbare gids' die
mijn beslissingen voor mij moest maken omdat ik niet verantwoordelijk
wou zijn voor mijn eigen acties.
Ik vergeef mijzelf dat
ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om mijzelf te vertrouwen in
het dirigeren van mijzelf en mijn leven door het maken van mijn eigen
belissingen.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb
toegestaan en aanvaard om mijzelf te vertrouwen in het maken van
beslissingen omdat ik het geloof had dat ik hiervoor een bepaalde
kwaliteit 'miste'.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf
heb toegestaan en aanvaard om te geloven dat bepaalde mensen nu eenmaal
beslissingen kunnen maken en anderen niet.
Ik vergeef
mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard heb om in te zien
dat het enige dat ik miste, moed was - en dat die moed er wel was, maar
dat ik die niet zag omdat de angst zo overweldigend was en ik doorheen
de angst mijzelf niet kon zien.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om mijzelf te aanvaarden en omarmen als 'moed'.
Ik
vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om van het
universum een 'ingebeelde vriend' te maken - waarbij ik mijzelf heb
wijsgemaakt dat het universum al weet wat ik zou moeten doen met mijn
leven en dat het universum mij tekens zal geven van wat ik moet doen.
Wordt Vervolgd.
Learn more »
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te denken/voelen/geloven dat ik niet bekwaam ben om een buddy te zijn in DIP.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om bang te zijn dat mijn zogenaamde onbekwaamheid om een ander te ondersteunen en assiteren met een punt waar ze moeilijkheden mee hebben, omdat ik dacht/voelde/geloofde dat ik niet genoeg inzicht heb, dat ik niet genoeg ervaring heb of dat ik niet de nodige vaardigheden heb om een persoon echt te ondersteunen.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijzelf te onderschatten uit angst.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om mijzelf te vertrouwen in het zijn van een buddy en het ondersteunen van een ander in het geven van perspectief en advies/suggiesties dat ze kunnen toepassen in hun leven omdat ik mijzelf niet zie als wie ik ben, maar vasthoud aan een idee dat ik niet goed genoeg ben, dat ik niet effectief genoeg ben, dat ik niet genoeg inzicht heb, dat ik niet genoeg ervaring heb of dat ik niet de nodige vaardigheden heb.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om mijzelf te vertrouwen in het zijn van een buddy omdat ik op voorhand geen lijst van adviezen en suggesties heb klaarliggen om te kunnen copy/pasten wanneer het toepasselijk is.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijn zelf-vertrouwen te definieren in relatie tot hoeveel kennis en informatie ik bezit over een bepaald onderwerp en als ik geen reeks van feiten kan oproepen in mijzelf in relatie tot een bepaald onderwerp, dan denk/geloof/voel ik dat ik mijzelf niet kan vertrouwen.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om mijzelf te vertrouwen om in het moment te zijn, om in het moment te kunnen antwoorden op een vraag, om in het moment perspectief te geven, zonder dat ik mij daarvoor heb voorbereid door 'onderzoek' te doen of een lijst van antwoorden op voorhand samen te stellen of door antwoorden in te studeren.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat buddying te maken heeft met zichzelf in de schoenen van een ander te stellen en dan uit te drukken wat ik zou doen in de plaats/situatie van de ander.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijzelf te kort te schieten door mijzelf geen krediet te geven voor wat ik gedaan heb, voor de veranderingen en correcties die ik heb geimplimenteerd/toegepast in mijn leven/mijzelf/mijn proces.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat het ergste dat kan gebeuren wanneer ik buddy is dat een persoon om perspectief vraagt op een punt dat ik zelf nog niet heb gelopen, waarbij ik mijzelf nog niet in diezelfde situatie heb ondervonden of waarbij ik de oplossing ertoe nog niet heb gezien - en dus dat ik in die gevallen er gewoon iemand anders kan bijhalen om perspectief te vragen en dat het niet betekent dat ik nu vastzit of dat ik geen buddy kan zijn of dat ik gefaald heb als buddy of dat ik een ander's proces ga ondermijnen/compromiteren.
Als en wanneer ik zie dat ik denk/voel/geloof dat ik niet genoeg kennis en informatie heb over een bepaald onderwerp om mij hierin mee bezig te houden, of mij ergens in verband met dat onderwerp aan te verbinden - dan stop ik, dan adem ik. Ik realiseer mij dat ik niet per se kennis en informatie nodig heb, maar dat ik gewoon mijn gezond verstand kan gebruiken - en dus verbind ik mij ertoe om te ademen, door de angst en onzekerheid heen te lopen, mijzelf krediet te geven en in het moment te zien wat kan gedaan worden zonder door een hele voorbereidingsfase te gaan.
Als en wanneer ik zie dat ik op een bepaalde vraag geen perspectief kan bieden en ik in een staat van angst/zenuwachtigheid/onzekerheid stap - dan stop ik, dan adem ik - ik realiseer mij dat het feit dat ik geen perspectief te bieden heb niet betekent dat ik een onbekwame buddy ben, maar slechts dat ik mijzelf nog niet in diezelfde situatie bevonden heb of dat ik de oplossing ertoe nog niet heb gezien/gelopen - en dus, ik verbind mijzelf om in dat moment los te laten van de angst/onzekerheid/zenuwachtigheid en gewoon te communiceren met de ander dat ik op die vraag geen perspectief kan bieden en ik vraag een ander wat hij/zij als advies of perspectief zou geven.
Learn more »
Iets wat ik vaak ervaren heb is dat ik mijzelf heb verrast in mijn capaciteit om een ander te ondersteunen in zijn/haar proces. Bijvoorbeeld in het zijn van een buddy in DIP heb ik vaak het idee en het gevoel gehad dat ik net bekwaam ben om iemand te assisteren of ondersteunen met een bepaald punt waar ze moeilijkheden mee hebben.
Het is alsof ik een 'gewicht' op mijn schouders voelde want ik was bang dat mijn onbekwaamheid de ander zou compromitteren in zijn/haar proces want ik had dit gevoel dat ik niet genoeg inzicht had, dat ik niet genoeg ervaring had of dat ik niet de nodige vaardigheden had om een persoon echt te ondersteunen.
Maar wanneer ik in zulke momenten een diepe adem nam en doorheen de angst liep, stond ik vaak verrast met mijzelf in mijn capaciteit om iemand te ondersteunen - want, in het moment waarop iemand een bepaald punt met me wil bespreken, heb ik meestal wel een advies of perspectief te bieden dat de andere persoon inzicht geeft in zichzelf of zijn/haar leven. En dit zijn vaak adviezen en perspectieven waarvan ik niet eens wist dat ik ze had/dat ik erop zou kunnen komen, maar die in het moment gewoon duidelijk worden.
Dus het zijn van een buddy heeft me heel erg geassisteerd in het ontwikkelen van zelf-vertrouwen - en dat, als ik gewoon loslaat van mijn ideeen over mijzelf, dat ik mijzelf kan bewijzen dat ik meer ben dan wie ik dacht dat ik was.
We hebben vaak de neiging om onszelf te kort te schieten, waarbij we onszelf onderschatten omdat we op voorhand niet weten wat we zullen zeggen of op voorhand geen lijst van adviezen hebben klaarliggen om te kunnen copy/pasten wanneer het toepasselijk is. Wanneer we iemand ondersteunen kunnen we niet op kennis en informatie rekenen, het gaat erom dat we onszelf in de schoenen van een ander zetten en dan uitdrukken wat we zouden doen in hun plaats/situatie - en hierin heb ik ondervonden dat ik al meer gelopen heb in mijn proces dan waar ik mij bewust van was, want de suggesties die ik geef zijn suggesties die ik zelf al heb toegepast/geimplementeerd in mijzelf/mijn leven/mijn proces.
En zo, stilletjesaan, elke keer ik mijzelf verraste, werd het duidelijker dat ik mijzelf slechts aan het onderschatten was en dat ik mijzelf meer krediet moet geven.
En in elk geval - wat is het ergste dat kan gebeuren? Dat is dat een persoon perspectief vraagt op een punt dat ik zelf nog niet gelopen heb, waarbij ik heb mijzelf nog niet in die situatie ondervonden of ik heb de oplossing ertoe nog niet gezien. Maar dan is het slechts een kwestie van er iemand anders bij te halen en iemand anders om perspectief te vragen. En dat is dat, lol.
Dus, als je jezelf aanvankelijk niet vertrouwt als buddy - en gelooft/voelt/denkt dat je te veel hooi op je vork hebt genomen - geef het wat tijd. Als er iets is waarbij je niet zeker bent of waar je niet weet wat te zeggen - vraag iemand anders hoe zij zouden antwoorden/welke suggesties ze zouden geven. En onthoud dat je vooraf de antwoorden niet hebt - blijf in het moment, blijf in je adem - en sta jezelf toe om jezelf in de andere persoon z'n schoenen te zetten en te delen hoe jij de situatie/jezelf zou aanpakken/richting geven.
Wordt vervolgd.
Learn more »
