Yesterday the point opened up of how I tend to – whenever I see that there is a part of me that I am unable to trust – shatter myself to pieces completely in the idea that if I can’t trust myself entirely then I should not trust myself at all. Because often – I will only realise after a while that what I believed was a stable and trustworthy point in myself and my application – was not truly so. And then I go into the fear that: well, if I thought that I was trustworthy in relation to that point and it turned out not to be so – then what is to say I am really trustworthy in any other point? And then – within that singular moment – it’s like I take a sledge hammer to my self-trust and shatter it to pieces – where I then place myself in a position where I have to start all over again and re-establish my self-trust in relation to all points in my world – re-building my foundation of self-trust from scratch, from which I am able to stand and walk.

The point opened up through the word ‘falsification’ and falsification is basically a method proposed by Karl Popper in the philosophy of science as a way to rule out false theories. What he proposes is that one just conjures up random theories of how things work – and then put the theory up to the toughest tests and see if it survives. This stands in contrast with the method of confirmation where the idea is to make predictions based on your theory and finding as many points of evidence in the physical world in support of this view or theory, so that – let’s say if the prediction you make based on your theory comes true a 1000 times, you can be pretty certain that the theory is true or confirmed. Popper, with his falsificationism, suggests instead that we should actively attempt to falsify our theories. Meaning that – we should make predictions based on our theories and if they don’t turn out to be true – then the theory must be rejected, but if the prediction does come true, it doesn’t mean that the theory gains in reliability, because, for instance – no matter how many times we see a white swan – the spotting of a white swan cannot count as evidence for the statement ‘All swans are white’ – because a black swan could just always be right around the corner. However, spotting a black swan is definite evidence that the statement ‘All swans are white’ is not true and should be rejected.

So – just to give you some background and also in terms of tying it in with how the same system I am working with is manifested in various ways in our world, such as in science, for instance – where in search for ‘truth’ and ‘knowledge’ the exact same method is used of simply rejecting an entire point, when a part of it is proven to be false.

Falsification, of course, is rather an extreme way of dealing with points – and scientists don’t actually work according to this principle, because it would just take way too long to make any progress if, each time a part of the data doesn’t fit the theory, the entire theory must be rejected. And in the same way – within myself – it doesn’t make sense to slam my entire foundation of self-trust to pieces because I saw that part of it was not real. In science – scientists will rather take the theory apart and see where things went wrong so that the theory turned out to be inconsistent with some of the data. The theory will then be adjusted in light of the new information and from there it can be put to the test again. So – that is what I saw I can apply within myself as well – where, instead of just undermining my self-trust completely – I investigate my self-trust in all its aspects – check which points are valid and in which points the self-trust was not valid. Then – I can investigate why the self-trust was not absolute within the points where it was invalidated and re-align myself in such a way that I am able to trust myself within those points. So – it is like taking my self-trust apart just for a moment, investigating the invalid parts – correcting them – and putting it back together again. This is a far more effective method than just slamming the whole thing to pieces and then having to start over from scratch – re-establishing my self-trust in each piece individually all over again.

Within my next blog-post – I will take a closer look at why this tendency of using the method of falsification exists within myself. Thank you for reading.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om schrik te hebben om vergissingen te maken.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om schrik te hebben om fouten te maken.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om schrik te hebben om te falen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te geloven dat als ik een zware fout of vergissing maak, dat grote gevolgen heeft voor velen, dat dit betekend dat ik een faling ben.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat faling het woord valling in zicht houdt – wat toont dat een vergissing maken of een fout maken slechts betekent dat ik gevallen ben, dat ik gestruikeld heb, voor een moment – en net als met vallen, kan ik de keuze maken om weer op te staan en de volgende keer meer oplettend te zijn wanneer ik in dezelfde situatie of plek loop, zodat ik niet terug mijn neus opdonder.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijzelf te definiëren in relatie tot vergissingen of fouten die ik gemaakt heb, waarbij ik mijzelf beoordeel als een faling en geloof dat dit is wie ik ben – zonder in te zien dat als ik mijzelf beoordeel en definieer als een faler, dat ik hierin de beslissing maak dat dit alles is dat ik kan zijn met betrekking tot het punt waarin ik een fout of vergissing maakte – en dus, hierin mijn kans om mijzelf te verbeteren vernietig.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat als ik iets verKEERd gedaan heb, dat dit niet betekent dat ik wat ik deed nooit zal kunnen, maar liever dat ik het me deze KEER niet lukte en dus dat ik opnieuw probeer, keer op keer, totdat ik het onder de knie heb.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om de KEERzijde van vergissingen en fouten te bekijken, waarbij fouten en vergissingen ons aantonen waar we nog niet specifiek genoeg zijn in onszelf, in onze wereld in onze toepassing van onszelf – en dus fouten en vergissingen zijn een leidraad die ons tonen waar we onszelf kunnen verbeteren.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om het woord ‘verbeteren’ te verbinden met een leerkracht die mijn test gaat nakijken en gaat aanduiden waar ik een fout begaan heb – waarbij ik angst verbonden heb aan het woord ‘verbeteren’ omdat ik dacht dat het betekende dat als ik een fout begaan had, dat ik niet niet goed genoeg was – in plaats van het woord ‘verbeteren’ te zien voor wat het is – waar het aanduiden en tonen van fouten eigenlijk een ondersteuning is om een persoon gewaar te maken van waar ze zichzelf, hun toepassing van zichzelf en hun vaardigheden verder kunnen ontwikkelen en uitwerken.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om faalangst te hebben, omdat als ik een fout maak, ik mijzelf minder vertrouw – omdat ik geloof dat ik in de toekomst dezelfde fout zal maken.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om mijzelf de KANs te geven om mijzelf te tonen dat ik het wel KAN.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te geloven dat als ik ergens een fout in maak, dat ik in de toekomst dezelfde fout zal maken, waarin ik mijn zelf-vertrouwen langzaam maar zeker meer en meer afbreek elke keer ik ergens een fout maak.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om beschaamd te zijn over fouten en vergissingen die ik gemaakt heb.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijn fouten en vergissingen te proberen wegfoefelen of verbergen zodat anderen mij niet beoordelen of op een andere manier gaan bekijken.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard bm schrik te hebben om beoordeeld te worden door anderen omdat ik schrik heb om het idee dat ik geloof dat ze van mij hebben in hun geest/mind – te verliezen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om schrik te hebben om het ‘goede’/’perfecte’ idee dat ik geloof andere mensen hebben van mij in hun geest/mind te verliezen – omdat ik mijzelf definieer in relatie tot het idee dat ik geloof anderen hebben over mij en wat zij denken over mij en dus, schrik heb dat, als dat idee veranderd, dat ik een deel van mijzelf verlies.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat wie ik ben niet bestaat in de ogen en geest van anderen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat wie ik ben niet bestaat in de gedachten en ideeën van anderen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan om mijzelf af te scheiden van mijzelf door mijzelf te definiëren met betrekking tot een idee of een gedachte of een impressie of een gevoel – in plaats van mij te realiseren dat wie ik ben hier is als mijzelf en nergens anders.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan om te geloven dat de beste manier om zelf-vertrouwen te hebben is door middel van alles te ontwijken waarin ik vroeger fouten heb gemaakt – in plaats van in te zien dat de beste manier om zelf-vertrouwen te ontwikkelen is door middel van mijzelf te ontwikkelen en verbeteren waarbij ik, traag maar zeker, steeds beter wordt in wat ik doe en steeds minder vergissingen en fouten maak.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijzelf een ultimatum op te leggen elke keer ik een fout maak, waarbij ik van mijzelf verwacht dat ik dezelfde fout nooit meer opnieuw maak – in plaats van in te zien dat wie ik ben zich gevormd heeft doorheen jaren en jaren van het herhalen van dezelfde gedragspatronen en dus, dat het jaren van vallen en opstaan zal nodig hebben om deze patronen te veranderen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om mijzelf te vergeven wanneer ik val.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om wanneer ik een zware fout maak, de herinnering van die fout steeds weer naar boven breng om mijzelf er te doen aan herinneren hoe zwaar ik gefaald heb als een manier van bestraffing.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te geloven dat een straf ooit een productief gevolg heeft.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan om in te zien dat straffen en beloningen uitdelen slechts een manier is om mensen te manipuleren om hun gedrag te veranderen, maar geen instrumenten zijn waarmee mensen, voor zichzelf, hun gedrag veranderen waarbij ze zich gewaar zijn van de gevolgen van hun acties en werkelijk willen verantwoordelijkheid nemen om dezelfde gevolgen te voorkomen in de toekomst.

Ik realiseer mij dat fouten en vergissingen een hulpmiddel zijn als indicaties van waar we onszelf kunnen verbeteren.

Als en wanneer ik zie dat ik mijzelf beoordeel voor het maken van een fout/een vergissing of omdat ik iets verkeerd gedaan heb – dan stop ik, dan adem ik - ik realiseer mij dat een fout of vergissing maken of iets verkeerd doen geen definitieve impact hebben op wie ik ben – maar slechts dat het me deze keer niet lukte en dat ik moet oefenen, keer op keer mijzelf de kans geven, totdat ik het kan.

Als en wanneer ik zie dat ik angst heb om te falen – dan stop ik, dan adem ik – ik zie dat de faalangst aanduidt dat ik een herinnering heb uit het verleden waar ik in hetzelfde punt een fout/vergissing heb gemaakt, dat ik mijzelf boven het hoofd hang als een soort van ‘waarschuwing’ – daarom vergeef ik mijzelf voor de vergissing/fout die ik in het verleden gemaakt heb en om vast te houden aan die herinnering waarbij ik mijzelf definieerde in relatie tot die herinnering – ik laat los en ga de uitdaging tegemoet met een verse kijk.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te verlangen naar vrijheid van verlangen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat als ik verlang naar vrijheid van verlangen, ik in verlangen zelf participeer en dus het hele construct van verlangen enkel en alleen maar verder ondersteun in mijzelf.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat verlangen in zichzelf een daad is waarmee ik vaststel dat datgene waar ik naar verlang niet hier is, maar dat het ergens anders is, buiten mijzelf of ergens in de toekomst – en dus, door te verlangen maak ik eigenlijk de beslissing om datgene waar ik naar verlang buiten mijn reik te houden en datgene waar ik naar verlang nooit kan ervaren/hebben/zijn.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om vrijheid van verlangen uit te stellen door de daad van het verlangen zelf, in plaats van verlangen op een directe manier aan te pakken en uit te pluizen om te zien wat het is dat ik afgescheiden heb van mijzelf, wat daardoor het idee en de perceptie creëerde dat hetgeen ik naar verlang niet bestaat in en als mijzelf.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat als ik iets verlang dit uiteindelijk altijd wil zeggen dat ik mijzelf iets ontzeg van mijzelf.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te zoeken voor passie buiten mijzelf in opwindende dingen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te zoeken voor passie in het stadsleven, in dansen, in spelen met honden, in pret hebben met vrienden, in dingen gaan doen in de wereld, in reizen, in nieuwe mensen ontmoeten, in werk, in liefdesrelaties, in sex, in kinderen – in plaats van passie te aanvaarden als een aspect/deel en uitdrukking van mijzelf.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om schrik te hebben op gepassioneerd te zijn.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om schrik te hebben om mijzelf ten volle te geven in iets waar ik gepassioneerd voor ben uit angst dat datgene waar ik gepassioneerd in ben zal wegvallen uit mijn leven en dat ik daarin een deel van mijzelf zal verliezen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om alles wat ik doe te doen met passie.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te geloven dat passie iets is dat ik kan verliezen of dat kan stoppen – in plaats van in te zien dat ik enkel kan stoppen met mijzelf toe te laten om ge passioneerd te zijn, maar met betrekking tot wie ik ben – passie sterft nooit.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijn passie in te ruilen voor een fake gevoel van veiligheid – waarbij ik eigenlijk mijzelf het recht ontzeg om te genieten van mijn leven en mijzelf hierdoor in een spiraal van depressie duw.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat het leven de moeite niet waard is als ik het niet op een passionele manier leef.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien en aanvaarden dat passie niet bestaat buiten mijzelf, maar alles te maken heeft met wie ik ben en wie ik mijzelf toesta te bestaan.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat passie niet kan bestaan als ik mijzelf continu in de toekomst projecteer om mij in te beelden wat de toekomst zou kunnen bieden, want dan ben ik al niet meer hier in en als mijzelf, maar maak ik mij zorgen om mogelijk toekomstig hartzeer – en dus hou ik mijzelf in onder het mom van ‘voorzichtig zijn’ waarbij ik mijzelf niet toesta om gepassioneerd te zijn, want de hele tijd hangt die gedachte in mijn hoofd van ‘wat als…’.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om schrik te hebben om mijzelf te verliezen in passie zelf, want iets met passie doen betekent dat ik alles inzet en dat ik geen controle kan uitoefenen op wat het resultaat is.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om schrik te hebben om het gevoel van controle op te geven.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat iemand die iets doet met passie het altijd beter zal doen dan iemand die niet gepassioneerd is in dezelfde taak – want de gepassioneerde persoon zal alles geven, alles inzetten om de taak zo goed mogelijk uit te voeren.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat in mijn poging om negatieve gevolgen te voorkomen uit angst voor die gevolgen, ik eigenlijk het tegenovergestelde bereik – want in het proberen voorkomen van negatieve gevolgen, houd ik mijzelf in, zet ik mijzelf niet ten volle in – en dus is er eigenlijk meer kans dat het resultaat niet het best mogelijke resultaat is en dat er negatieve of onaangename gevolgen zullen zijn.

Ik realiseer mij dat leven en passie een en gelijk zijn en dat het een niet zonder het ander kan en dus, dat als ik mijzelf niet toesta om gepassioneerd te zijn in elk moment – dat ik dan niet werkelijk leef.

Ik realiseer mij dat passie en angst onverzoenbaar zijn en hetzelfde geldt voor passie en het willen hebben van controle over de uitkomst van iets of de toekomst in het algemeen.

Ik realiseer mij dat als het neerkomt op een keuze tussen angst en passie, de keuze snel gemaakt is en ik kies voor passie, in elk moment, in elke ademhaling.

Ik realiseer mij dat de angst om gepassioneerd te zijn een gevolg is van het huidige geldsysteem waarbij, als we al ons geld inzetten of investeren in een bepaald project, het mogelijk is dat we alles verliezen en we werkelijk kunnen lijden op een fysiek niveau.

Als en wanneer ik zie dat ik mijzelf in de toekomst probeer te projecteren, dan stop ik, dan adem ik – ik realiseer mij dat ik aan het proberen ben om de situatie te controleren om een bepaalde uitkomst of toekomst te genereren en dat ik hierin mijzelf al aan het inhouden ben uit angst voor iets verkeerd te doen en dus – in plaats van mijzelf in de toekomst te projecteren neem ik een diepe ademhaling, ik schud mijn armen en mijn hoofd even als het moet – ik aanvaard en omarm passie in en als mijzelf en ga verder met wat ik aan het doen was met volle inzet.

Ik zet mij in om een geldsysteem te ontwikkelen en implementeren waarin eenieder’s levenskwalitiet verzekerd is en nooit kan verloren worden, zodat kinderen kunnen opgroeien in een wereld waarin er geen angst is om gepassioneerd te zijn, want de angst om te verliezen zal niet bestaan.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om het gevoel van verliefd zijn te beoordelen als het beste gevoel in de wereld.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijzelf verliefd te willen voelen gewoon omdat het goed voelde, zonder er veel om te geven op wie ik verliefd was.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te geloven dat het leven beter is wanneer ik verliefd ben, gewoon omdat ik mij anders voelde.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat de wereld en het leven zelf helemaal niet veranderd wanneer ik verliefd ben, maar dat ik mij gewoon anders voel en dat door deze verandering in mijn ervaring – ik de wereld en het leven op een andere manier waarnam, alsof ik door een roze bril keek.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijzelf verliefd te maken gewoon omdat ik mij verveelde aangezien elke dag telkens weer hetzelfde was en om opwinding in mijn leven te brengen, creëerde ik het gevoel van verliefd te zijn, waar ik ‘s ochtends wakker werd en mijn verliefd voelde zonder te weten op wie ik nu verliefd was.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat deze ervaringen aantonen dat verliefd zijn niets te maken heeft met een bepaalde persoon of met het idee van ‘ware liefde’ en ‘de ware’ aangezien het gewoon een gevoel is dat binnenin mijzelf bestaat en dat ik zelfs kan creëren in mijzelf zonder dat er een bepaalde persoon in betrokken is waar ik die zogenaamde liefde voor voel.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om waarde te hechten aan het gevoel van verliefdheid en te geloven dat verliefd zijn een bepaalde mening heeft, dat het een teken is van Cupido dat aangeeft bij wie ik hoor of met wie ik mijn leven moet lijden.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat ik zelf het gevoel van verliefd zijn creëer in mijzelf door middel van participatie in gedachten over het willen hebben van een vriendje en hoe meer ik participeer in gedachten over een bepaalde jongen, hoe meer ik mij tot die jongen zal aangetrokken voelen en hoe meer ik er verliefd op word.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat als ik zelf het gevoel van verliefdheid creëer, hoe kan ik het gevoel dan vertrouwen om mij de weg te wijzen in het leven?

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te geloven dat als ik hectische gevoelens heb voor iemand en die persoon dezelfde gevoelens heeft voor mij dat dit betekent dat we bestemd zijn voor elkaar, in plaats van in te zien dat we elk die gevoelens in onze mind gecreëerd hebben door participatie in gedachten en dat die gevoelens dus eigenlijk niets te maken hebben met de andere persoon aangezien ik die gevoelens kan creëren voor eendert wie.

Ik zet mij in om aan te tonen dat liefde geen speciale betekenis heeft.

Ik zet mij in om aan te tonen dat ge voel van verliefd zijn niets te maken heeft met een bepaalde persoon waar we nu blijkbaar gevoelens voor hebben, maar een creatie is van onze eigen mind, waar die gevoelens bestaan in en als onszelf en we kiezen welke persoon we die gevoelens aan toeschrijven – zelfs als we denken dat ‘we niet kiezen voor wie we vallen’ – dit gebeurt enkel wanneer we het geloof al aanvaard hebben dat verliefdheid een speciale betekenis heeft en dat we het gevoel moeten vertrouwen.

Ik zet mij in om aan te tonen dat geen enkele ervaring in en van de mind te vertrouwen is.

Ik zet mij in om mijn leven zelf in handen te nemen zonder te vertrouwen op gevoelens en emoties om mij te zeggen wat te doen, welke richting in te nemen en met wie ik mijn tijd moet doorbrengen.

Ik zet mij in om aan te tonen dat elk gevoel en elke emotie een indicatie is van iets dat ik moet richting geven in mijzelf en waar niets of niemand buiten mijzelf een antwoord op is.

When sitting down with yourself and wanting to write to assist and support yourself, it sometimes happens that suddenly the mind starts throwing up all kinds of thoughts, emotions, feelings, memories, pictures and one starts feeling overwhelmed as though facing a storm, a tsunami of mind-crap. From my experience this usually happens when I have already been postponing to write for some time, where, instead of writing on a daily basis and working through the reactions and experiences that came up throughout that day, I’ve been accumulating everything inside myself for days – and then when I take a moment to sit with myself, it is like everything comes up all at once and I can’t see the beginning or the end of it.

In those moments it is easy to feel so overwhelmed by the mind that one just gives up and gives in to the mind, and instead of facing the Tsunami and working through it – to just stop right there, lock everything back inside and continue to ignore it. Obviously, the only thing that will happen then is that the inner Tsunami will only grow bigger and bigger and the harder it will become to eventually work through the points.

What I have done in those moments – where I see my mind is so active and so many experiences and points come up all at once and I can’t seem to be able to write about anything as the whole experience just seems too vast – is the following:

Before I write I just sit with myself and I breathe – 4 counts in, 4 counts hold, 4 counts out, 4 counts hold – this assists in slowing myself down and if you apply this breathing technique yourself, you’ll find that the Tsunami inside will slow down to a little stream. Then, I try to identify one point in the stream – just one – it doesn’t matter what it is, it doesn’t matter if it seems like a ‘beginning’ or not – it can be a random memory, it can be a picture, it can be a word, it can be a feeling or an emotion, or a thought – just identify one point of the stream. Once I’ve done that, I apply self-forgiveness on that one point – spoken, out loud – until I see that I don’t experience any more reactions towards this one point and it stands clear inside myself. Then I go back to the stream and identify the next point – again, applying self-forgiveness spoken out loud – until the point is clear.

When applying self-forgiveness on a point that you’ve identified of the stream it is important to stick to your self-forgiveness application and not allow the mind to start engaging with what you’re doing, where you start analysing the point and start thinking about it or thinking about whether your self-forgiveness application is effective. If you notice such mind-activity – just forgive it as well. Then go back to the point you were applying self-forgiveness on and continue with it until the point stands clear within self.

When the mind is so active within self that you experience a Tsunami and we work through it with first breathing it down to a stream and then working through each point in spoken self-forgiveness, don’t worry about trying to make sense of the experience or trying to see the beginning and the end of the constructs – just stick to applying self-forgiveness and allow the self-forgiveness to flow – because when the mind is so active you’ll find that it is hard to really take on a construct and investigate it in writing as the mind will keep on interfering and try to ‘pull you off course’ so to speak – where eventually the writing will be done from a mind-starting point in terms of trying to ‘make sense’ of an experience, where you’ll try to force understanding and insights by in essence, making something up, instead of allowing self to see direct what happened. This direct seeing of how something exists within and as self can be done through writing only when one is silent and able to focus on just self here with the one point in front of self – not when the mind is racing like a Tsunami and one tries to steer a course in de midst of it. So – before writing, one has to take on the Tsunami head on through first doing the 4-count-breath application where slowly but surely the Tsunami will not appear so overwhelming, but will slow down  to a ‘manageable’ stream. From there, we identify one point of the stream and apply self-forgiveness until that one point stands clear within and as self. Then we identify another point and continue with this self-forgiveness application until everything in and of self is dark and silent. In this darkness and in this silence, self is ready to write about a point self experienced throughout the day and open it up in self-intimacy where self will see what self did and how the point exists within and as self.

As one speaks self-forgiveness out-loud, again, don’t think of what self-forgiveness statement to speak next. Once you’ve identified one point, you hold it within self and you’ll be able to feel physical reactions within the body. Zoom in to those physical experiences and see what they are showing you in terms of your reactions and your relationship towards the point you’re working with. How to do this is by placing/translating the physical experiences into words and then apply self-forgiveness from there. For instance – if the point you’ve identified of the stream is the word ‘friends’ – and when you hold that word within and as the totality of you and breathe, you find that your chest starts tightening, for instance. Then you zoom in/focus on that physical experience of the tightening of the chest and see how you can place it into words. For instance, when looking at the experience of the tightening of the chest, you feel that it is constricting you. Then from there, you apply self-forgiveness on how you’ve accepted and allowed yourself to constrict yourself and your expression in the presence of friends and/or how you’ve constricted yourself in who you are and how you present yourself so as to be able to please your friends and fit in. For instance:

I forgive myself for accepting and allowing myself to constrict myself when I am in the presence of my friends.

I forgive myself for accepting and allowing myself to when I am in the presence of my friends, present myself as someone I am not in order to please my friends and fit in with them.

I forgive myself for accepting and allowing myself to limit myself and my expression by only allowing myself to express myself in such a way that my friends will approve of so that I can be accepted and validated by them.

I forgive myself for accepting and allowing myself to limit myself in and as the belief that I need and require others to accept and validate me – instead of realising and accepting that I have to validate myself, I have to accept myself – and realising and accepting that I can validate myself and i can accept myself.

If you then feel the tightening in your chest loosening up, you can make self-corrective statements. For instance:

I realise and accept that it is for me to validate myself and for me to accept myself. When and as I see myself looking for acceptance and validation from my friends by presenting and expressing myself as someone I’m not – I stop, I breathe – I embrace myself inside myself and allow myself to express myself as me in self-comfortability without worrying about what my friends will think, I share myself with my friends as who I truly am.

Then you check if there is any other points related to the word ‘friends’ within and as self – by again holding the word within and as the totality of you and seeing if there are any reactions. It might be that you feel a pressure in your solar plexus, for instance – then you know that there is more in relation to the word ‘friends’ that requires to be forgiven and released before moving on to the next point. So, you apply the same technique of zooming in to the pressure and seeing how to place the experience into words. When zooming in on the pressure in the solar plexus, you may find that you experience a mix of anxiety and sadness – then you apply self-forgiveness on the experiences of anxiety and sadness in relation to friends – until the pressure in the solar plexus released. Then you make self-corrective statements. And so you continue with the point of ‘friends’ until you can hold it within and as the totality of you and there are no reactions to the word. Then you let it go and have a look at the stream again. You’ll see that as you work with one point of the ‘stream’, the ‘stream’ itself kind of moves to the background so that you can focus on this one point. Then when this one point is cleared up, you bring the stream back to the foreground to identify another point to work with.

And so you continue, until you’ve cleared up all points in/of the stream and everything is dark and silent within and as self – no movements, no reactions, no uncomfortabilities – just self, here, breathing. From here, one can then write about a point one experienced throughout the day, or a particular memory one has been wanting to investigate, etc. Where self will then be able to just write and in the writing, see what happened. And within the writing as well, one can use the body as a guide, where – if one starts feeling a physical uncomfortability as one is writing, stop for a moment and have a look at where you’re leaving points out or misrepresenting some information or not being entirely honest with yourself.

So – this is an overview as a suggestion of how to work and walk through the Tsunami of the mind before being able to write with, for and as self. To re-cap:

1. Apply the 4-count-breath technique until the Tsunami slows down to a stream

2. Identify one point, any point of the stream

3. Apply self-forgiveness on the identified point

4. If you find the mind trying to engage with thoughts, etc. – forgive those thoughts as well

5. If you find you’re having difficulty within your self-forgiveness application, where you start thinking about how to phrase your next self-forgiveness sentence – hold the point you’re working with in and as the totality of you and breathe . See what physical reactions/uncomfortabilities you can feel. Zoom into the physical uncomfortability and place it in words. Apply self-forgiveness from there. When the physical uncomfortability clears up, make self-corrective statements. Continue to do this with all points of physical uncomfortability until the point stands clear within and as self.

6. Bring ‘the stream’ back to the foreground and repeat steps 2 to 5 until the everything in and as self is dark and silent

7. Write.

If you have any questions or feedback, please leave a comment!

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om de mind te zien als een veilige plek.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te geloven dat ik alleen ben wanneer ik alleen ben met mijn gedachten, gevoelens en emoties.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te geloven dat mijn mind mij beschermd en het beste met mij voor heeft.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mij altijd in te houden, altijd een deel van mijzelf geborgen en verborgen te houden in het idee dat ik op die manier een deel van mijzelf altijd kan behouden en nooit kan verliezen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om schrik te hebben om mijzelf te verliezen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te geloven dat ik mijzelf kan verliezen, in plaats van in te zien dat dat zou moeten betekenen dat ik afgescheiden ben in mijzelf waarnij ik beide onderwerp en lijdend voorwerp ben.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om schrik te hebben om alles van mijzelf in te zetten wanneer ik iets doe of onderneem, alsof ik met geld aan het kansspelen ben en schrik heb om al mijn geld te verliezen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan om in te zien dat als ik mijzelf niet ten volle geef, ik ook niet ten volle kan groeien.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om angst mij te laten tegenhouden, waarbij ik mij dan verschuil uit angst om gekwetst te worden door iets of iemand in mijn omgeving.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat niets of niemand mij kan kwetsen tenzij ik het toesta.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzlef niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat de ervaring van gekwetst te zijn door iets of iemand altijd maar een ervaring in en als mijn mind is dat ik uiteindelijk altijd zelf verantwoordelijk voor ben – dus mijzelf verschuilen in mijzelf/mijn mind is geen oplossing aangezien ik degene ben die mijzelf kwetst en niets of niemand anders.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat als ik iets doe uit angst voor verlies, ik altijd eindig met iets te verliezen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat als ik mij verschuil in mijzelf en altijd een deel van mijzelf verborgen houdt en ‘bewaar’ – dat ik dan uiteindelijk verlies, want ik leef niet ten volle.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om de angst voor verlies door te geven aan mijn kinderen wanneer ik ze probeer veilig en verborgen te houden en hen bepaalde ervaringen ontzeg uit angst ze zullen gekwetst worden en ik ze zal verliezen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om altijd te proberen controleren wat en waar mijn kinderen aan blootgesteld worden uit angst dat ze zullen gekwetst worden en ik ze zal verliezen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat wanneer ik mijn kinderen bepaalde ervaringen ontzeg in een poging om hen te beschermen, dat ik ze eigenlijk de kans ontzeg om te groeien en om te leren van hun fouten en vergissingen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om de zonden van de vaders door te geven aan mijn kinderen, waarin ik mijn gewoontes en patronen doorgeef aan mijn kinderen en hierin de cyclus van angst en zelf-ontzegging zich blijft herhalen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat als ik mijzelf of anderen de kans niet geef om fouten te maken, dan geef ik mijzelf en anderen ook de kans niet om te leren van fouten.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijzelf te limiteren in mijn expressie en participatie in de wereld omdat ik een idee van wat mogelijks zou kunnen gebeuren projecteer in de toekomst en als ik een scenario zie waar ik mogelijks slecht uitkom, dan probeer ik het liever niet, maar geef meteen op, zonder mijzelf de kans te geven om gewoon te proberen en als dingen foutlopen, te leren van mijn vergissingen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om altijd het ergste te verwachten en mijn mind te geloven wanneer het een projectie creëert van de toekomst.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om al mijn keuzes en beslissingen te baseren op projecties van hoe ik denk en geloof dat bepaalde zaken zullen uitlopen en dan een keuze te maken op basis van welk scenario mij het meeste geluk zal brengen, wat dat dan ook mag betekenen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om een idee te vormen doorheen de jaren van hoe ik wil dat mijn leven eruitziet, een plan, een beeld – en dit plan en dit toekomstbeeld aanpas van tijd tot tijd wanneer ik nieuwe mensen ontmoet waarvan ik denk dat zij een interessant leven lijden en die ideeën dan integreer in mijn toekomstplan en toekomstbeeld.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om dit imaginaire toekomstplan en toekomstbeeld als mijn persoonlijke droom te gebruiken als een gids wanneer ik beslissingen neem, waarbij ik bij elke keuze mogelijke toekomst-scenarios projecteer en de optie waarbij de toekomstscenario’s het dichtst bij mijn toekomstbeeld en toekomstplan liggen, wordt mijn keuze.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard te zien dat schijn bedriegt en dat het idee dat een bepaald soort leven het leven is dat ik wil lijden, slechts dat is: een idee – en dat mijn idee nooit hetzelfde zal zijn als de werkelijkheid en de werkelijke ervaring altijd een teleurstelling is in vergelijking met het idee dat ik ervan had.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te kijken door de ogen van mijn in plaats van mijn fysieke ogen, de ogen die de kleuren niet doen kleurrijker lijken dan ze werkelijk zijn.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard dat dingen niet automatisch beter zullen worden in de toekomst, maar dat als ik niet tevreden ben met mijn leven op dit moment, dat er zaken zijn die ik moet doen en richting geven in mijzelf en mijn wereld – in plaats van gewoon te zitten wachten voor ‘betere tijden’.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te wachten totdat mijn omgeving en de mensen in mijn omgeving mij vervullen, in plaats van in te zien dat ik niet vervuld, niet volledig kan zijn, tenzij ik alle delen van mijzelf terug bij mekaar breng, door alle afscheiding te stoppen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb afgescheiden van mijzelf, waarbij ik bepaalde delen van mijzelf ben gaan definiëren buiten mijzelf – schoonheid in een prent, kracht in een man, aanvaarding in een huisdier, enzovoort – in plaats van de schoonheid, kracht en aanvaarding te zien en omarmen in en als mijzelf en dit te doen met alle delen die ik heb afgescheiden van mijzelf totdat ik weer volledig ben.

Als en wanneer ik zie dat ik een deel van mijzelf ‘bewaar’ en terughoud in mijzelf uit angst om mijzelf helemaal te verliezen, dan stop ik, dan adem ik – ik realiseer mij dat ik mijzelf nooit kan verliezen en dat ik slechts ten volle kan groeien als ik mij ten volle inzet.

Als en wanneer ik zie dat ik een projectie maak over wat de toekomst zou kunnen bieden, dan stop ik, dan adem ik – ik realiseer mij dat een toekomstbeeld en een idee van wat iets zal zijn nooit hetzelfde is en altijd ‘meer’ is dan de werkelijke ervaring ervan.

Als en wanneer ik zie dat ik mijn kinderen bepaalde ervaringen probeer te ontzeggen uit angst dat ze zullen gekwetst worden en dat ik ze kan verliezen – dan stop ik, dan adem ik – ik realiseer mij dat ik mijn kinderen de kans ontzeg om te leren van hun fouten, daarom laat ik ze toe om vergissingen te maken en ondersteun ik hen om zich te corrigeren als dit nodig is.

Ik zet mij in om aan te tonen dat angst voor verlies juist zal lijden tot verlies.

Ik zet mij in om alle angst te stoppen en een wereld te creëren waarin kinderen veilig zijn omzichzelf en de wereld te ontdekken.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om een oplossing te zoeken voor mijn ervaring van depressie in opwinding.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te geloven dat de levens die ik zie in TV-series het ‘normale’ type levens is.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijn leven te vergelijken met het leven dat personages in TV-series lijden en te denken dat ik mij niet lekker voel in mijn vel omdat mijn leven niet opwindend genoeg is – dat hetgene dat ik mis – opwinding is.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijn leven to proberen dirigeren op zo’n manier dat het opwindend was in het geloof dat dit het gat zou vullen dat ik voelde in mijzelf, dat het de ontevredenheid die ik ervaarde met mijzelf en mijn leven zou wegwissen en corrigeren.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te zoeken voor een oplossing buiten mijzelf, in plaats van mij te realiseren dat als ik niet tevreden ben met wie ik ben en hoe mijn leven is, dat ik de oplossing moet zoeken in mijzelf.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard te proberen het type leven te lijden dat ik zag personen in TV-series lijden, waar ik fictionele verhalen als een voorbeeld nam van hoe mijn leven zou moeten zijn.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat wat ik zag als opwinding eigenlijk drama was.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegstaan en aanvaard om mijn wereld en de mensen erin te proberen manipuleren op zo’n manier dat er altijd veel drama aan de gang was.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om dingen te doen waarvan ik wist dat er niets goeds van kon komen, maar het toch te doen omdat ik zag dat er drama van zou komen en ik dit zag als opwindend en hoe mijn leven zou moeten zijn.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om situaties te creëren met de mensen in mijn wereld waar ik later altijd spijt van had, omdat ik zag hoe ik met de gevoelens van anderen aan het spelen was om drama te creëren.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat drama altijd gevolgen met zich meebrengt in de vorm van pijn, waarbij echte mensen lijden omdat ik een ‘opwindend’ leven wil lijden.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om opwinding te definiëren in relatie tot de mind – waarin ik opwinding zie als een situatie of een reeks gebeurtenissen waar heel veel gevoelens en emoties de kop opsteken en waar mijn leven voor een moment een roller-coaster-ride is.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aavaard om te geloven dat als er geen drama in mijn wereld of mijn leven is, dat er iets serieus mis is – en om  dan die drama te gaan creëren opdat ik mij ‘normaal’ kan voelen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat de mind in polariteit bestaat – waar positieve gevoelens altijd uitlopen in negatieve emoties – en dus dat elke vorm van opwinding that gevoelens inhoudt, altijd een negatieve nasmaak achterlaat in de vorm van emotioneel tumult.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te geloven dat alles beter is dan depressie en dat het ok is om mijzelf en anderen door emotioneel tumult te laten gaan omdat het toch beter is dan het gevoel dat er iets mis is in mijn leven zonder er mijn vinger te kunnen opzetten.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om gewoon te stoppen – alles even stil te zetten en een moment te nemen om met mezelf te zitten, met pen en papier en gewoon alles neer te schrijven waar ik niet tevreden over was – in plaats van allerlei scenarios, situaties en gebeurtenissen te creëren waarin ik veel tumult ervaar en voor een moment mijn ongenoegens kan vergeten, want ik ben helemaal opgeslorpen in een drama-verhaal.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om met anderen te praten over mijn ervaring uit angst om uitgesloten te worden – en te zien of anderen misschien dezelfde ervaring hebben en hoe zij ermee omgaan – maar in plaats daarvan mijzelf isoleer en in mijn mind zoek naar oplossingen die uiteindelijk niemand een dienst deden.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om ‘een normaal leven’ en ‘leven’ zelf te definiëren in relatie tot lijden en pijn – wat ook aangetoond wordt door het gebruik van de woorden ‘een leven lijden’ – en ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te geloven dat dit is wat leven ook echt is – dat pijn een onmisbaar deel uitmaakt van het leven, in plaats van mij te realiseren dat pijn iets is dat mensen zichzelf aandoen, maar dat helemaal niet nodig is.

Ik realiseer mij dat drama geen oplossing is voor depressie.

Ik realiseer mij dat drama een recept voor miserie is en niets meer dan dat en dat een ‘normaal leven’ niets te maken heeft met drama of lijden.

Als en wanneer ik zie dat ik op zoek ben naar drama of opwinding – dan stop ik, dan adem ik – ik doe mij eraan herinneren dat drama altijd lijdt tot spijt en dat er geen oplossing is in het creëren van situaties van emotioneel tumult.

Als en wanneer ik zie dat ik op zoek ben naar drama of opwinding – dan stop ik, dan adem ik – ik realiseer mij dat ik eigenlijk probeer weg te vluchten van mijn eigen ervaring waar ik niet tevreden ben met mezelf of mijn leven – daarom, in plaats van mijzelf in een positie en situatie te plaatsen waar ik veel drama zal ervaren, neem ik een moment voor mijzelf en in zelf-intimiteit onderzoek ik waar het is dat ik niet tevreden ben, en ik geef de punten directie.

Ik zet mij in om een einde te zetten aan alle drama, want elke vorm van drama houdt een vorm van mishandeling, pijn en miserie in.

Deze Blog-post is een vervolg op: 'Dag 7: Ben je Tevreden met je Leven? De Dimensies van Depressie'.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijzelf wijs te maken dat ik gelukkig ben en tevreden ben met mijn leven, terwijl dit eigenlijk niet het geval is, maar ik nooit lang genoeg stil sta bij de vraag om hier een eerlijk antwoord op te kunnen geven.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om dingen te aanvaarden die ik eigenlijk niet zou moeten aanvaarden, waardoor ik mijzelf en mijn leven compromitteer.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om de gedachten ‘ach, ik kan het wel aan’ en ‘ik zal het wel gewoon maar slikken’ te leven als mijzelf.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijzelf niet te eren.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aavaard om dingen gewoon te aanvaarden zonder even stil te staan en mijzelf te vragen of er geen andere manier is, of wat kan gedaan worden zodat ik mijzelf niet in een positie van compromitatie plaats.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijzelf te manipuleren door en via de gedachten ‘ach, ik kan het wel aan’ en ‘het is geen groot probleem’ en ‘ik kan het wel gewoon maar slikken’, om geen verantwoordelijkheid te moeten nemen voor mijzelf en mijn wereld.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijzelf onrecht aan te doen liever dan het risico te lopen om conflict te creëren.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat als ik mijzelf en mijn ervaringen voortdurend onderdruk, dat ik daarin een staat van depressie aan het creëren ben.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat als ik ‘s ochtends geen zin heb om op te staan en het nut er niet van inzie, dat er iets mis is met mijn leven,  iets waar ik ontevreden mee ben, maar waar ik zover nog niets aan gedaan heb – en dus, ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mij liever te verschuilen in warme lakens dan verantwoordelijkheid te nemen en mijn leven en mijzelf richting te geven opdat ik geen zelf-compromitatie toesta.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aavaard om in te zien dat gedachten zoals ‘ik wil niet opstaan’, ‘wat is het nut?’, ‘weer een saaie dag tegemoet’, allemaal tekens en indicaties zijn van depressive als een gevolg van het onderdrukken van mijzelf in momenten waarin ik zie dat ik iets moet veranderen in mijn leven, mijzelf of mijn omgeving, maar, in plaats van dit gewoon te doen, angst toesta om over te nemen en de situatie uiteindelijk gewoon maar aanvaard.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegstaan en aanvaard om te geloven dat depressie nu eenmaal deel uitmaakt van het leven.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat depressie net een teken is dat ik mijzelf niet toesta om ten volle te leven.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om ten volle te leven in elk moment, maar steeds weer excuses opwerp voor waarom het ok is dat ik niet ten volle leef.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om het lef om te leven te omarmen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan om mij te verschuilen in angst en in angst mijn leven voor mijn ogen voorbij laat lopen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat als ik mij voortdurend mijn recht om ten volle te leven ontzeg, ik kwaad zal worden op mijzelf en als ik mijn houding ten opzichte van mijzelf en het leven niet verander, dan zal die woede een uitlaatklep zoeken, waarbij ik excuses verzin om ruzies te beginnen en mijn woede op een ander los te laten.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat elke vorm van irritatie, woede, kwaadheid en frustratie die ik ervaar ten opzichte van een ander, een projectie zijn van mijn irritatie, woede, kwaadheid en frustratie ten opzichte van mijzelf om 1 of andere reden.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat ik depressie heb verscholen achter woede-uitbarstingen, omdat ik depressie zag als ‘zwak’ en woede als ‘sterk’ en ik mij liever sterk dan zwak voelde.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegstaan en aanvaard om depressie te verbinden met zwakte en woede te verbinden met sterkte.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat er geen sterkte is in het uitlaten van woede dat zich opgestapeld heeft over een uitgestreken periode van zelf-onderdrukking.

Ik realiseer mij dat depressie een teken is dat ik niet tevreden ben met mijn leven of mijzelf, maar in plaats van verantwoordelijkheid te nemen en te doen wat moet gedaan worden om de ervaring te veranderen, verschuil ik mij in depressie en laat ik mijn leven aan mij voorbij lopen.

Ik realiseer mij dat depressie het gevolg is van de onderdrukking van mijzelf in momenten waarin ik zie dat ik een aspect in/van mijzelf of mijn leven moet veranderen, maar in plaats van dat dan ook te doen, ik mijzelf onderdruk uit angst voor verandering en uit angst voor verlies.

Ik realiseer mij dat leven nooit lang kan onderdrukt worden en dat als ik mijzelf onderdruk, ik vroeg of laat de gevolgen zal ervaren in de vorm van woede-uitbarstingen, waar ik schreeuw om mijzelf te kunnen horen roepen om hulp.

Als en wanneer ik zie dat ik mijzelf aan het onderdrukken ben in de gedachte 'ach, ik kan het wel aan' of 'ik kan het wel maar gewoon slikken' of 'het is niet echt een probleem' - dan stop ik, dan adem ik - ik zie dat ik mijzelf aan het ondermijnen en onderdrukken ben, dat ik dingen aanvaard die ik niet zou moeten aanvaarden - daarom stop ik, ik identificeer de punten en aspecten in mijzelf en/of mijn leven die ik moet dirigeren en doe het.

Als en wanneer ik zie dat ik 's ochtends niet wil opstaan en denk 'wat is het nut' - stop ik, adem ik - ik zie dat deze ervaring en dit type gedachten een indicatie zijn dat er bepaalde punten/aspecten in/van mijn leven/mijzelf zijn waar ik niet tevreden mee ben en die ik moet samenlijnen opdat ik mijzelf op een effectieve manier kan ondersteunen, ik loop door de weerstand heen, van passiviteit naar actie.

Ik zet mij in om een einde te maken aan de onderdrukking van het leven in elke zin.

Ik zet mij in om het leven te ondersteunen in elk moment en in elk moment ten volle te leven.

Ik zet mij in om de onderdrukking van de stem van het leven te stoppen en mijzelf te horen in zelf-eerlijkheid.

Vandaag vroeg iemand mij of ik tevreden ben met mijn leven en ik antwoordde: “Het is ok.” En dat was het blijkbaar dan ook, maar de vraag bleef maar rondspelen door mijn kop doorheen de hele dag en uiteindelijk, met wat nadrukkelijker naar de vraag te kijken, opende ik het hele punt van depressie in mijn leven.
 
Doorheen mijn leven heb ik altijd dingen ervaren of aanvaard in mijn leven waar ik niet tevreden mee was, maar ik schreef het af als dingen ‘die ik nu eenmaal moet aanvaarden’, waar ik niets kan aan doen, die buiten mijn controle liggen. Dus in plaats van er iets aan te doen, onderdrukte ik de ervaring in dat moment en liet ik mijzelf geloven dat ik tevreden en voldaan was met mijzelf en mijn leven. Mijn alledaagse activiteiten gingen dan gewoon hun gangetje, maar langzaamaan begon alles moeilijker te worden. Ik voelde dat ik vaak geen zin had om iets te doen en mijn ervaring van mijzelf werd ‘zwaarder’. Dag in, dag uit zag mijn leven er ongeveer hetzelfde uit en het vroeg steeds meer en meer moeite om mijzelf te motiveren om door mijn dagelijkse routine te gaan. In de ochtend werd ik steeds vaker waker met het gevoel en de gedachte van ‘ik wil niet opstaan’, ‘wat is het nut?’, ‘weer een saaie dag tegemoet’. En zelfs dit gevoel beschouwde ik als ‘dit maakt nu eenmaal deel uit van het leven’ – ik aanvaardde het, het was ‘normaal’. Ik stelde er mij niet veel vragen bij, maar mijn gemoed werd zwaarder en grauwer.
 
Uiteindelijk begon ik mijn ontevredenheid meer en meer te uiten en did deed ik door middel van woede-uitbarstingen – beide ten opzichte van mijzelf, maar voornamelijk anderen in mijn omgeving – waar ik een excuus begon te zoeken om ruzie te maken of iemand’s neus ging afbijten. Die woede zag ik wel als een probleem en ik probeerde mijzelf dan terug te kalmeren omdat die woede en hoe ik het op andere mensen uitnam, mij schrik aanjoegen. Maar ik stelde mij nooit de vraag waar de woede vandaan kwam, waarom ik mij zo ongemakkelijk voel in mijn vel, waarom alles niet gewoon vlot gaat. En aangezien ik de oorzaken nooit identificeerde, zocht ik ook nooit naar oplossingen en de cyclus bleef zich dan maar herhalen, keer op keer.
 
De woede die ik op anderne uitnam was eigenlijk de kwaadheid die ik had weggeborgd ten opzichte van mijzelf omdat ik nooit verantwoordelijkheid nam voor datgene waar ik niet tevreden mee was in mijn leven. Ik was kwaad op mijzelf omdat ik dingen aanvaardde die ik niet zou moeten aanvaarden. Ik slikte het gewoon in de gedachte dat ‘ik er wel tegen kan’ of ‘ik het wel aankan’ – uitdrukkingen van zelf-compromitatie.
 
Het is slechts recentelijk dat ik dat zwaar gevoel ben beginnen aanzien voor wat het was: depressie. Mijn hele leven lang heb ik geleefd met depressie, maar ik nam het zo voor normaal dat ik het me zelfs niet realiseerde. Mijn begrip van het woord depressie was ook niet duidelijk omdat het woord mij voor het eerst werd uitgelegd nadat mijn broer was opgenomen in een psychiatrische instelling na een zelfmoord-poging. Ik was op vakantie en toen dit gebeurde en toen ik terugkwam was mijn broer niet thuis. Toen ik vroeg waar mijn broer aan het uithangen was, vroeg mijn moeder mijn om bij haar in de zetel te komen zitten. Ze vroeg mij of ik wist wat het woord ‘depressie’ betekent, en ik zei ‘neen’. Ze zei dat depressie het gevoel is dat je het niet meer ziet zitten. En dan vertelde ze dat mijn broer depressief was een had proberen zelfmoord plegen. Dus mijn begrip van het woord ‘depressie’ was ‘iets heel serieus’ en stond enkel in relatie tot het compleet willen eindigen van je leven, het gevoel dat je niet meer wilt leven en begint te zoeken maar manieren om jezelf van kant te maken. Maar dit is slechts een extreme vorm van depressie. Depressie kan heel subtiel zijn, als bij mij het geval was – ik zag het maar als ‘ik ben slechtgezind’, maar ik was elke dag ‘slechtgezind’, of dan toch binnenin – vanbuitenaf zag ik er waarschijnlijk niet per se slechtgezind of depressief uit omdat ik wist dat dit iets is dat mensen niet graag rond zich hebben. Mensen houden van luchtigheid en vrolijkheid en ik wilde geen buitenstaander zijn, dus ik deed wat ik moest doen om niet uit de boot te vallen.
 
Depressie is dus een gevolg van het onderdrukken van momenten waarin je ziet dat ‘iets niet lekker is’, ‘er is ergens iets mis’ – maar in plaats van het te onderzoeken en richting te geven, onderdruk je het. En dat is meteen ook de directe vertaling van het woord ‘depressie’ uit het Latijn: ‘de’, naar beneden – ‘pressie’, komt van het werkwoord ‘drukken’ – dus naar beneden drukken of onderdrukken.
 
Wordt vervolgd.