Dag 10: Veilig en Geborgen

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om de mind te zien als een veilige plek.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te geloven dat ik alleen ben wanneer ik alleen ben met mijn gedachten, gevoelens en emoties.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te geloven dat mijn mind mij beschermd en het beste met mij voor heeft.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mij altijd in te houden, altijd een deel van mijzelf geborgen en verborgen te houden in het idee dat ik op die manier een deel van mijzelf altijd kan behouden en nooit kan verliezen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om schrik te hebben om mijzelf te verliezen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te geloven dat ik mijzelf kan verliezen, in plaats van in te zien dat dat zou moeten betekenen dat ik afgescheiden ben in mijzelf waarnij ik beide onderwerp en lijdend voorwerp ben.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om schrik te hebben om alles van mijzelf in te zetten wanneer ik iets doe of onderneem, alsof ik met geld aan het kansspelen ben en schrik heb om al mijn geld te verliezen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan om in te zien dat als ik mijzelf niet ten volle geef, ik ook niet ten volle kan groeien.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om angst mij te laten tegenhouden, waarbij ik mij dan verschuil uit angst om gekwetst te worden door iets of iemand in mijn omgeving.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat niets of niemand mij kan kwetsen tenzij ik het toesta.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzlef niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat de ervaring van gekwetst te zijn door iets of iemand altijd maar een ervaring in en als mijn mind is dat ik uiteindelijk altijd zelf verantwoordelijk voor ben – dus mijzelf verschuilen in mijzelf/mijn mind is geen oplossing aangezien ik degene ben die mijzelf kwetst en niets of niemand anders.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat als ik iets doe uit angst voor verlies, ik altijd eindig met iets te verliezen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat als ik mij verschuil in mijzelf en altijd een deel van mijzelf verborgen houdt en ‘bewaar’ – dat ik dan uiteindelijk verlies, want ik leef niet ten volle.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om de angst voor verlies door te geven aan mijn kinderen wanneer ik ze probeer veilig en verborgen te houden en hen bepaalde ervaringen ontzeg uit angst ze zullen gekwetst worden en ik ze zal verliezen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om altijd te proberen controleren wat en waar mijn kinderen aan blootgesteld worden uit angst dat ze zullen gekwetst worden en ik ze zal verliezen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat wanneer ik mijn kinderen bepaalde ervaringen ontzeg in een poging om hen te beschermen, dat ik ze eigenlijk de kans ontzeg om te groeien en om te leren van hun fouten en vergissingen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om de zonden van de vaders door te geven aan mijn kinderen, waarin ik mijn gewoontes en patronen doorgeef aan mijn kinderen en hierin de cyclus van angst en zelf-ontzegging zich blijft herhalen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat als ik mijzelf of anderen de kans niet geef om fouten te maken, dan geef ik mijzelf en anderen ook de kans niet om te leren van fouten.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijzelf te limiteren in mijn expressie en participatie in de wereld omdat ik een idee van wat mogelijks zou kunnen gebeuren projecteer in de toekomst en als ik een scenario zie waar ik mogelijks slecht uitkom, dan probeer ik het liever niet, maar geef meteen op, zonder mijzelf de kans te geven om gewoon te proberen en als dingen foutlopen, te leren van mijn vergissingen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om altijd het ergste te verwachten en mijn mind te geloven wanneer het een projectie creëert van de toekomst.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om al mijn keuzes en beslissingen te baseren op projecties van hoe ik denk en geloof dat bepaalde zaken zullen uitlopen en dan een keuze te maken op basis van welk scenario mij het meeste geluk zal brengen, wat dat dan ook mag betekenen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om een idee te vormen doorheen de jaren van hoe ik wil dat mijn leven eruitziet, een plan, een beeld – en dit plan en dit toekomstbeeld aanpas van tijd tot tijd wanneer ik nieuwe mensen ontmoet waarvan ik denk dat zij een interessant leven lijden en die ideeën dan integreer in mijn toekomstplan en toekomstbeeld.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om dit imaginaire toekomstplan en toekomstbeeld als mijn persoonlijke droom te gebruiken als een gids wanneer ik beslissingen neem, waarbij ik bij elke keuze mogelijke toekomst-scenarios projecteer en de optie waarbij de toekomstscenario’s het dichtst bij mijn toekomstbeeld en toekomstplan liggen, wordt mijn keuze.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard te zien dat schijn bedriegt en dat het idee dat een bepaald soort leven het leven is dat ik wil lijden, slechts dat is: een idee – en dat mijn idee nooit hetzelfde zal zijn als de werkelijkheid en de werkelijke ervaring altijd een teleurstelling is in vergelijking met het idee dat ik ervan had.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te kijken door de ogen van mijn in plaats van mijn fysieke ogen, de ogen die de kleuren niet doen kleurrijker lijken dan ze werkelijk zijn.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard dat dingen niet automatisch beter zullen worden in de toekomst, maar dat als ik niet tevreden ben met mijn leven op dit moment, dat er zaken zijn die ik moet doen en richting geven in mijzelf en mijn wereld – in plaats van gewoon te zitten wachten voor ‘betere tijden’.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te wachten totdat mijn omgeving en de mensen in mijn omgeving mij vervullen, in plaats van in te zien dat ik niet vervuld, niet volledig kan zijn, tenzij ik alle delen van mijzelf terug bij mekaar breng, door alle afscheiding te stoppen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb afgescheiden van mijzelf, waarbij ik bepaalde delen van mijzelf ben gaan definiëren buiten mijzelf – schoonheid in een prent, kracht in een man, aanvaarding in een huisdier, enzovoort – in plaats van de schoonheid, kracht en aanvaarding te zien en omarmen in en als mijzelf en dit te doen met alle delen die ik heb afgescheiden van mijzelf totdat ik weer volledig ben.

Als en wanneer ik zie dat ik een deel van mijzelf ‘bewaar’ en terughoud in mijzelf uit angst om mijzelf helemaal te verliezen, dan stop ik, dan adem ik – ik realiseer mij dat ik mijzelf nooit kan verliezen en dat ik slechts ten volle kan groeien als ik mij ten volle inzet.

Als en wanneer ik zie dat ik een projectie maak over wat de toekomst zou kunnen bieden, dan stop ik, dan adem ik – ik realiseer mij dat een toekomstbeeld en een idee van wat iets zal zijn nooit hetzelfde is en altijd ‘meer’ is dan de werkelijke ervaring ervan.

Als en wanneer ik zie dat ik mijn kinderen bepaalde ervaringen probeer te ontzeggen uit angst dat ze zullen gekwetst worden en dat ik ze kan verliezen – dan stop ik, dan adem ik – ik realiseer mij dat ik mijn kinderen de kans ontzeg om te leren van hun fouten, daarom laat ik ze toe om vergissingen te maken en ondersteun ik hen om zich te corrigeren als dit nodig is.

Ik zet mij in om aan te tonen dat angst voor verlies juist zal lijden tot verlies.

Ik zet mij in om alle angst te stoppen en een wereld te creëren waarin kinderen veilig zijn omzichzelf en de wereld te ontdekken.