Dag 51: Verbeelding Versus Realiteit
Het laatste dat ik schreef in mijn vorige blog-post is:
"Nu, ik heb de beslissing al gemaakt om dit gesprek aan te gaan omdat ik zie dat het nodig is - maar in mijn ervaring voel ik mij te 'zwak' om dit te durven. Dan, in plaats van mijn beoordelingen en deze geloofsovertuigingen aan te pakken, probeer ik de minderwaardigheidsgevoelens uit te balanceren door in de tegenovergestelde polariteit te stappen."
Dus, ik was aan het punt gekomen van hoe ik mij 'te zwak' voelde om de confrontatie aan te gaan en om mij 'sterker' te voelen in mijzelf, stapte ik in de tegenovergestelde polariteit. Hoe deed ik dat?
Dit is waar de 'mentale voorbereiding' de kop opsteekt - waarbij ik, in mijn hoofd/mind het gesprek 'inoefen', door het af te spelen in mijn verbeelding en waarbij ik er zeker van maak dat ik heel sterk in mijn schoenen sta. Dus ik beeld mij in dat ik in het gesprek heel stabiel ben, dat ik altijd een tegenargument bij de hand heb, dat ik niet 'toegeef', dat ik heel rechtuit ben - en ik ga opzettelijk het gesprek laten afspelen op een manier waar ik schrik voor heb - waarbij er een punt van conflict onstaat en waarbij ik voel dat ik iets te 'verliezen' heb, namelijk mijn relatie met de persoon, of het respect/de vriendschap/het vertrouwen van de persoon, enz. Dus - ik speel 'the worst case scenario' af in mijn hoofd (want 'the worst case scenario' is waar mijn gevoel van minderwaardigheid het sterkste is) en maak er zeker van dat ik een 'uitmuntende' prestatie neerzet, of in andere woorden: dat ik uitkom als de 'winnaar' van de discussie.
Ik heb dit patroon vaak verantwoord in mijzelf door mijzelf te zeggen dat ik gewoon aan het 'oefenen' ben en dat ik mijzelf aan het voorbereiden ben, zodat het gesprek zo vlot mogelijk verloopt voor beide partijen - maar wat ik eigenlijk aan het doen ben, is het 'oppompen' van mijn ego - omdat ik zit met een gevoel van minderwaardigheid en ik dit gevoel probeer te niet te doen door een gevoel van meerderwaardigheid. Het feit dat zulke verbeeldingen niet kunnen verantwoord worden in te zeggen dat ze een 'oefening' zijn, is duidelijk omdat wanneer het fysieke gesprek zich voordoet, het altijd compleet anders uitdraait dan wat ik had verwacht/wat ik mij had ingebeeld, en al de argumenten die ik had voorbereid in mijn mind/hoofd, zijn meestal niet gepast/toepasselijk in de context van het gesprek en het moment waarin het gesprek zich voordoet. Dus, het inbeelden van zulke gesprekken/momenten vooraf is geen betrouwbare fundering voor het eigenlijke gesprek. De verbeeldingen zijn vaak zelfs 'slechte raadgevers', waarbij het gesprek zou uitdraaien op onnodig conflict, omdat dit is waar ik mij in mijn verbeelding op probeerde voor te bereiden, en dus was het gesprek in mijn verbeelding doordrengt met conflict, en was mijn positie in het gesprek oftewel verdedigend of aanvallend - en dus, als ik in de fysieke realiteit zou afspelen wat ik mij voordien ingebeeld had, dan zou ik meteen een verdedigende of aanvallende houding aannemen, wat meteen de toon zou zetten voor een conflict-situatie, waar het misschien niet nodig was.
Wordt vervolgd.
About the author
Maite Zamora Moreno
I started walking a process of self-honesty, self-forgiveness, writing and self-corrective action after watching videos on YouTube by Desteni in 2007. This was the first and only time that I found a self-help method to really be effective and I am standing by these principles to this day. I currently live and assist on the Desteni Farm. For more information on Desteni and this process, visit www.desteni.org.
0 comments: