Dag 48: Terugkrabbelen op het Laatste Nippertje

Wat ik vaak ervaren heb is dat wanneer ik een beslissing heb genomen om iets te doen, of mij ergens voor heb opgegeven of als ik mij voor iets ingeschreven had, iets wat ik op zich graag wou doen en al lang naar uitkeek - dat ik op het laatste nippertje, net voor het begint, een soort paniek-aanval krijg en wil teruggaan op mijn eigen beslissing.

De herinnering die ik mij het best kan voorhalen in verband hiermee is toen ik 13 was en ik mij had ingeschreven voor een reis naar Ierland. De reis werd georganiseerd door de school en ging door in de zomer, tijdens de schoolvakantie. Het was niet verplicht, als je wou meegaang, ging je mee en anders niet. Ik was nog nooit naar Ierland gegaan en dat was voor mij al genoeg reden om te gaan, lol.

Oh - ik herinner mij net dat op het moment dat ik mij had ingeschreven, ik goed bevriend was met een bepaald meisje in mijn klas en zij zou ook gaan, dus ik wist dat ik niet alleen zou zijn. Maar doorheen het schooljaar gingen we wat uit mekaar en hebben we elk andere mensen leren kennen en we hadden niet zoveel aan elkaar meer - onze vriendengroepen overlapten niet meer. Dus tegen dat de zomer eraan kwam zag ik dat ik eigenlijik wel 'alleen' zou zijn op die reis, in dat niemand van mijn vrienden meeging.

Maar het gevoel van weerstand was meer dan enkel dat - ik herinner mij goed dat ik het zelf niet onder woorden kon brengen. Het was gewoon een compleet gevoel van paniek en een 'ik wil niet gaan!!!'. Ik probeerde het aan mijn moeder uit te leggen en herinner mij dat ik het helemaal niet onder woorden kon brengen, ik kon haar niet uitleggen waarom ik niet wilde gaan, enkel dat ik niet wou. Allerlei excuses kwamen op: dat het een vakantie in de bergen was met veel wandelen en trektochten en dat ik toch helemaal niet graag wandel en ik ben niet fit genoeg voor trektochten en ik weet niet wat nog allemaal.

Ik weet niet wat mijn moeder me vertelde, maar uiteindelijk ging ik er dan toch mee door. Toen ik op de bus stapte, zag ik mijn moeder teken doen aan een van de leerkrachten die de reis organiseerde en ook meeging - en ik hoorde haar vragen om een oogje op mij te houden omdat ik het gevoel had dat ik de reis niet zou aankunnen. Op dat moment was ik vrij onder de indruk van mijn moeder, want dat was eigenlijk precies wat ik ervaarde: het gevoel dat ik het niet zou aankunnen - en wat ik niet onder woorden had kunnen brengen, had zij zonet gedaan.

In zo'n momenten van paniek voordat ik aan iets begon waarvan ik al lang op voorhand gezegd had dat ik het zou doen, was het alsof alles wat mis zou kunnen gaan opeens in mijn hoofd te binnen schoot, als een waterval van 'worst case scenarios'. En al die gedachten en projecties die altijd negatief uitloopten, creeerden een intense angst - omdat ik zag dat ik geen controle had over wat kwam en omdat ik wist dat ik geen benul had van wat er zou gebeuren en hoe het zou verlopen. Normaal gezien, doorheen je dagelijkse leven heb je bepaalde patronen en ritmes, dat een gevoel van voorspelbaarheid, veiligheid en controle geven. Elke dag ziet er ongeveer hetzelfde uit en je weet vooraf ongeveer wat je zou gaan doen en hoe het ongeveer zal uitlopen. Maar met nieuwe projecten had ik dit niet - alles was mogelijk - en de onzekerheid van hoe ik mij zou ervaren in die nieuwe projecten creeerden zo'n intense angst dat ik gewoon bevroor en alles wou afblazen.

Wordt vervolgd.