Dag 90: Relaties en Afhankelijkheid

Deze blog-post is een vervolg op:
Dag 88: Waarom Kan mijn Paard niet Eeuwig Leven?
Dag 89: Iemand Verliezen aan Kanker

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om meteen het ergste te verwachten wanneer ik hoorde/zag/opmerkte dat mijn moeder ziek was - door meteen te veronderstellen dat ze kanker had.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om - in de overtuiging dat mijn moeder kanker heeft - de reageren in angst om haar te verliezen aan kanker.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijzelf, in die angst-reactie, in de toekomst te projecteren en mij te proberen inbeelden hoe mijn leven er zou uitzien als mijn moeder zou sterven.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om projecties in de toekomst/verbeelding te gebruiken om mijzelf in een emotionele staat te brengen - niet om mijzelf op een praktische manier te kunnen voorbereiden, maar om medelijden te hebben met mijzelf.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om het op een perverse manier 'leuk' te vinden dat er iets ergs als mijn moeder die kanker heeft te hebben gebeuren in mijn leven - alsof drama mijn leven meer realistisch/meer interessant/meerwaardig maakt.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard te geloven dat ik niet geleefd heb als ik geen drama en miserie heb ervaren tijdens mijn leven - en dus, te geloven dat elke keer iets vreselijks gebeurt, het mijn leven 'rijker' en meer geldig maakt.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om 'leven' te definiëren in en als wat ik zie in films en in TV-series, waarbij het constante drama is en mijn leven te vergelijken met de levens die ik zie/zag op TV en dan te denken/geloven dat mijn leven niet boeiend/niet echt/niet geldig is in vergelijking.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te geloven dat ik drama nodig heb in mijn leven om een vervuld leven te lijden.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te bezeten worden door angst in de gedachte om alleen achter te blijven met mijn vader in geval dat mijn moeder zou sterven.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om die angst-ervaring te verbinden met het woord 'kanker' - en dus, elke keer ik in contact kom met het woord 'kanker', te reageren in een paralyserende angst.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard te geloven dat als mijn moeder zou sterven, mijn leven over zou zijn in dat ik alle hoop zou verliezen dat ik iets goeds van mijn leven zou kunnen maken/dat er een licht was aan het eind van de tunnel.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te geloven dat ik mijn moeder nodig had als een buffer en een tussenpersoon tussen mijzelf en mijn vader - en dat, als zij er niet zou zijn, ik met mijn vader niet zou kunnen samenleven.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mij in het moment dat ik probeerde mijn toekomst in te beelden zonder mijn moeder - al begon plannen te maken om zo snel mogelijk uit het huis te verhuizen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mij schuldig te voelen dat ik een slechte relatie had met mijn vader en dat ik hem alleen zou achterlaten als ik kon - in plaats van in te zien dat als mijn moeder er niet meer zou zijn, ik mijzelf zou moeten duwen om een echte en degelijke relatie met mijn vader te ontwikkelen en manieren te vinden om op een duidelijke en rechtstreekse manier met mijn vader te communiceren.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om, in plaats van in te zien dat het nodig is dat ik een goede relatie en communicatie ontwikkel met mijn vader en daarvan werk te maken - liever gewoon wegloop van mijn problemen en toe te geven aan de gedachte/idee/het geloof dat mijn relatie en communicatie met mijn vader nooit kunnen veranderen, zonder echt te proberen en het verleden los te laten met vergeving.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te panikeren wanneer ik zag dat mijn moeder in tranen uitbarstte in het ziekenhuis toen ze dacht dat ik, mijn zus en broer haar niet meer konden zien en hoe mijn vader zich ook niet sterk kon houden.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mij zelf helemaal zwak te voelen en te geloven dat er geen hoop was, omdat ik zag dat mijn moeder en vader schrik hadden dat het slecht zou aflopen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijn kracht en mijn stand heb gedefinieerd in en als de kracht en stand die ik zag in mijn vader en mijn moeder - en dat, eenmaal ik die kracht en stand niet zag in mijn vader en moeder - te geloven dat ik geen kracht meer had en dat ik niet meer kon staan.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te geloven dat ik op iemand anders moet kunnen leunen voor moed, kracht en om te kunnen staan in stabiliteit.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijn moed te definiëren in en als mijn moeder en vader.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan om mijn moed, kracht en zelfstandigheid te definiëren in en als mijn vader en moeder, in afscheiding van mijzelf.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb aanvaard en gerealiseerd als moed, kracht en zelfstandigheid, maar mijzelf heb afgescheiden van mijzelf in het definiëren van mijn moed, kracht en zelfstandigheid in mijn moeder en vader als wezens buiten mijzelf.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om als kind, mijzelf en wie ik ben te definiëren in relatie tot mijn ouders, omdat ik als kind afhankelijk was van mijn ouders - en dan te geloven dat die afhankelijkheid deel maakt van wie ik ben en altijd deel zal maken van wie ik ben - in plaats van in te zien en mij te realiseren dat elk kind afhankelijk is van zijn ouders voor een bepaalde tijdslengte, totdat het kind voldoende ontwikkeld is om voor zichzelf te zorgen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om die relatie van afhankelijkheid die ik had ontwikkeld met mijn ouders, waarbij ik geloofde dat 'wie ik ben' afhankelijk is en altijd zal zijn van mijn ouders - te reproduceren met elk ander wezen dat ik leerde kennen in mijn wereld - en zo, keer op keer relaties van afhankelijkheid te creëren, waarbij ik mijzelf maar bleef opsplitsen en afsplitsen door delen en aspecten van mijzelf in anderen te definiëren

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf hierdoor niet heb toegestaan en aanvaard om relaties van eenheid en gelijkheid te ontwikkelen met de wezens in mijn omgeving en wereld, maar in plaats daarvan te geloven dat relaties hebben net betekent dat je afhankelijk bent van anderen en dat je niet zonder hen kan, of dat je zonder hen niet langer compleet/heel bent.

Wordt Vervolgd.
Enhanced by Zemanta

0 comments:

Day 89: Iemand Verliezen aan Kanker

Deze blog-post is een vervolg op 'Dag 88: Waarom Kan mijn Paard niet Eeuwig Leven?'

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te reageren met angst wanneer de dierenarts zei dat de beste optie was om Titan te laten inslapen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om schrik te hebben om iemand te verliezen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mij schuldig te voelen dat 1 van onze paarden niet langer kon leven, dat we het niet hadden voorkomen - zelfs als er geen manier was waarop we het praktisch, in de context van hoe de wereld er nu uitziet en hoe de wereld nu werkt en de gevolgen waar we momenteel doorheen moeten lopen - niet hadden kunnen voorkomen.

Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om dit nieuws dat 1 van onze paarden moest sterven, meteen persoonlijk te nemen in te denken dat ik meer had moeten doen en dat ik dit had moeten helpen voorkomen op 1 of andere manier.

Ik wou even dit punt in relatie tot Titan doorlopen - maar toen ik de eerste zelf-vergeving zin schreef in deze blog, kwam er een herinnering op.

Enkele jaren terug werd mijn moeder ziek. Ze begon meer en meer afspraken te maken met specialisten. Ik herinner mij de juiste details niet, maar het kwam erop neer dat mijn ouders ons (mij, mijn zus en broer) hadden verteld dat ze ziek was, maar ze zeiden niet wat het was. Om 1 of andere reden was ik er meteen van overtuigd dat het kanker was. Ik ging dan naar mijn kamer en ging in een staat van angst - want wat als mijn moeder zou sterven? Ik weet dat het meteen een vergezochte situatie is - al wat ik wist is dat mijn moeder ziek was en hier begon ik al te denken dat ze zou kunnen sterven. Maar mijn moeder verloor haar moeder (mijn grootmoeder) toen ze 18 was, dus ik wist dat zo'n dingen kunnen gebeuren en niet perse vergezocht zijn.

Toen ik mij mijn leven probeerde in te beelden zonder mijn moeder - hoe het zou verdergaan zonder haar - begon ik te huilen en te huilen - ik was bezeten met angst. Op dat moment hadden mijn vader en ik geen goede relatie. Er was amper sprake van communicatie tussen ons. Dus de gedachte om alleen achter te blijven zonder mijn moeder was mijn grootste nachtmerrie.

Dit was de eerste keer dat ik werkelijk aandacht besteed had in het beseffen dat iets als kanker mijn leven om zeep zou kunnen helpen en iemand belangrijk van mij zou kunnen wegnemen. En ik zie nu, dat ik in dat moment een grote angst heb gecreëerd in mijzelf om ooit iemand te verliezen aan kanker.

Toen mijn ouders uiteindelijk vertelden wat er mis was, was het inderdaad kanker. Ze liet haar baarmoeder weghalen. 1 van de keren dat we haar gingen bezoeken in het ziekenhuis voor de operatie en we de kamer uitliepen na het bezoek, zag ik dat ze nog afscheid was aan het nemen van mijn vader en ze in tranen uitbarstte. Toen ik, mijn broer en zus in de kamer waren, hield ze zich sterk, maar eenmaal we uit het zicht waren, stortte ze in elkaar en mijn vader ook. Ik zag hoe bang ze allebei waren en mijn hart zonk in mijn schoenen. Ik dacht dat ik haar zou verliezen - dat alles wat ik mij had ingebeeld, zou uitkomen. Ik probeerde er niet aan te denken. Tot dan toe, wanneer ik aan de toekomst dacht, had ik altijd iets positiefs voor ogen. Maar  op dat moment wou ik aan de toekomst niet denken - want als het zo was dat mijn moeder stierf - zo dacht ik, zou mijn toekomst niets positiefs meer te bieden hebben en was mijn leven over.

Wordt vervolgd.
Enhanced by Zemanta

1 comments:

Dag 88: Waarom Kan mijn Paard niet Eeuwig Leven?

Enkele dagen terug is 1 van de paarden op de boerderij gestorven. Zij naam was Titan. Het hele gebeuren was plots and verliep heel snel. Op een dag kwam hij van het veld terug met een gezwel op zijn nek. Na wat onderzoek, veronderstelden we dat het een allergische reactie was, omdat de symptomen hier het meest op leken en omdat het gezwel zo plots verscheen. Het gezwel ging niet weg en na enkele dagen kon hij zijn eten niet meer slikken. Hij bleef slijm ophoesten via zijn mond en zijn neus. De dierenarts dacht dat het eten was dat vastzat in zijn keel, wat maakte dat zijn slokdarm afgesloten was. Hij probeerde een tube via zijn neus door zijn slokdarm te schuiven, maar hij geraakte niet langs/doorheen het gezwollen deel van zijn nek.

De dierenarts nam een staaltje van het gezwel en zendde het naar het laboratorium. Een paarden-specialist kwam de volgende dag. Hij had een 'ultrasound' machien waarmee hij kon zien hoe alles eruitzag binnenin het gezwollen deel van zijn nek. Hij zag toen dat het een stevige/vaste massa was - en dus geen abses of eten dat vastzat. Hij belde dan met het laboratorium, dat confirmeerde dat het kanker was - een extreem agressieve vorm dat zeer zelden voorkomt in paarden. We konden het gezwel niet wegsnijden omdat het helemaal rond zijn nek en slokdarm gewikkeld zat. Als de opeatie hem niet doodde, zouden er zware complicaties zijn achteraf. En we konden hem ook zo niet laten, want hij kon niet eten of drinken. Dus de enige mogelijke beslissing werd genomen - om hem te laten inslapen. Daar kwamen de tranen.

We moesten snel beslissingen maken over het wat en hoe - want een paard is zwaar en we moesten een manier vinden om het lichaam te kunnen begraven zonder het te moeten verplaatsen. We hebben dan eerst moeten beslissen waar zijn graf zou zijn. Dan wandelden we hem naar de plek. De dierenarts gaf hem eerst een slaapmiddel. Eenmaal dat begon in te werken, gaf hij Titan twee injecties. Het was een kwestie van seconden voor hij ging neerliggen en stierf. Het hele gebeuren was heel emotioneel - we waren hier niet op voorbereid. Het is ook het eerste paard dat stierf op de boerderij, dus we wisten niet wat te verwachten. Het was ook heel hard omdat er niets was dat we konden doen - helemaal niets. Geen opties, geen pogingen om hem te genezen - de schade was al verrokkend. Het enige optie was hem te laten sterven met nog wat waarde... en afscheid te nemen.

Ik was wel opgelucht om te zien hoe snel hij stierf en het was duidelijk dat het sterven zelf pijnloos was - zijn dood was een verlossing van de pijn. Ik vond het belangrijk dat ik het hele proces bijwoonde, omdat het waarschijnlijk is dat mijn paard  de volgende zal zijn om te sterven. Hier is natuurlijk geen zekerheid in - maar mijn paard is vrij oud. Hij heeft huidkanker - waarmee hij in principe nog jaren goed kan leven, maar dat hangt ook af van geval tot geval. Zijn lichaamsstructuur is niet optimaal. Hij kan zijn knieen van zijn voorste benen niet strekken. Dus, zijn voorste benen zijn altijd een beetje gebogen, wat veel meer moeite vraagt om zichzelf rechtop te houden en zijn gewicht te dragen. Er was 1 week waarhij hij 3 keer door zijn knieen zakte. Dit was nog nooit eerder gebeurd. Toen we onderzoek deden was het duidelijk dat dit door zijn gebogen knieen was en dat paarden met die afwijking op oudere leeftijd last krijgen en daardoor in het algemeen niet zo lang leven. Het onderzoek toonde dat er niet echt iets was dat hieraan kon gedaan worden, maar we veronderstelden dat als hij meer spieren opbouwt, hij meer steun heeft en er minder van zijn gewrichten afhangt. Dus ik begon meer met hem te werken en hem te laten rennen. Dit nu al enkele weken en in die tijd is hij slechts 1 maal door zijn knieen gezakt. Het is nu afwachten.

De eerste keer dat hij door zijn knieen zakte dacht ik dat hij even niet goed in zijn lichaam zat of zo en dat daardoor, zijn lichaam een soort van spasme had. Het was ook grappig, want ik stond naast hem, en toen hij inzakte, was mijn reflex om mijn armen onder hem te schuiven - alsof ik hem zou kunnen vangen en van de grond houden - lol!

Maar toen het opnieuw gebeurde en opnieuw - begon ik mij zorgen te maken. Elke keer het gebeurde was het alsof mijn hart door de grond zakte. Want - het was meteen vrij duidelijk dat dit een probleem was waar geen echte oplossing voor was. Hij wordt ouder, hij wordt zwakker, hij begint meer en meer last te krijgen. Ik moest het feit onder ogen komen dat het mogelijk is dat hij niet zo lang zal leven als ik had verwacht. Toen de tandarts zij dat hij huidskankercellen aan het ontwikkelen is in zijn mond (waar by the way ook niets aan gedaan kan worden!), zei hij dat hij nog zeker 10 jaar goed zou leven. Dus, dat was wat ik verwachtte - maar met zijn knieen die begonnen in te zakken, lijkt dat getal niet meer zo realistisch.

Dus het was voor mij heel emotioneel om afscheid te nemen van Titan, want ik bleef maar denken dat ik binnenkort op dezelfde manier zou moeten afscheid nemen van Ben. En dat wil ik niet. Ik weet dat het op een bepaald moment nodig zal zijn en ik weet dat ik het dan ook zal doen - maar ik wil het echt niet. Hoewel ik wist dat als ik een paard krijg, het paard zou sterven tijdens mijn leven - ik had dat idee dat hij er altijd zou zijn - want het is zo goed nu - het klikt gewoon - we zijn maatjes - het is zinvol dat hij hier is - dus waarom moet hij sterven? Waarom moet hier een einde aan komen? Zijn gemoed is nog heel speels en hij is vaak ondeugend - hij is niet oud - maar zijn lichaam begint af te takelen. En ik probeer om iemand te vinden dat ik de schuld kan geven - iemand die hem dit heeft aangedaan. Iemand die de reden is waarom mijn paard zo vroeg moet sterven - maar er is niemand - we zijn allen samen verantwoordelijk voor hoe de wereld werkt en dat dingen zoals kanker bestaan en dat paarden die een genetische aanleg hebben voor huidskanker - wat het geval is met witte en grijzen paarden - worden toegestaan om geboren te worden en de aanleg door te geven. Dat mensen paarden kweken met paarden die een afwijking hebben in hun benen, wat hun leven moeilijk maakt. Dat zo'n dingen bestaan hebben we allen samen toegestaan.

Enhanced by Zemanta

0 comments:

Day 87: Grounding Myself with Common Sense

When and as I see myself looking for meaning and fulfillment within a thought - I stop, I breathe - I realise that I am separating me from my thoughts - and thus, from myself - through thinking/believing that something/someone outside of myself is able to fulfill me and give meaning to my life. And thus, I commit myself to investigate the nature of the thought as well as what triggered it so as to identify where I have separated me from myself, causing me to not be fulfilled as the entirety of myself, but instead, am looking for pieces of myself somewhere out in the world or somewhere within my mind.

When and as I see myself justifying a certain desire based on the belief that the desire stems from 'who I am' and is an inherent part of my self-drive and self-determination - I stop, I breathe - I realise that this desire is not an inherent part of myself, but was created within certain moments to try and make sense of my experience of myself where I felt that I was not 'enough'. And thus, I commit myself to investigate the origin of the desire - in what moment it was created and what thought-process lies behind it - to from there, give myself perspective on why this desire exists within me and provide myself with the solution in terms of giving myself what I perceive I had been missing, instead of merely acting on the desire, which would've never given the desired outcome - because the desire was a distraction from the real issue, attempting to solve an inner problem with something/someone from the outside.

When and as I see myself building up impatience as anxiety in relation to my hairstyle/the length of my hair - I stop, I breathe - I realise that I am experiencing a fear in relation to losing or wasting time, where I worry that I am investing my time within the wrong 'path' as either keeping my hair short or letting my hair grow, where I think/believe/fear that I am missing out on other experiences and where I try to make sense of the experience through telling myself that what my hair is like now must be wrong or not what it's supposed to be, to eventually acton the anxiety/fear/impatience through changing my 'path' - And thus, I commit myself to stop this pattern right here in this moment as and when I see myself building up impatience as anxiety in relation to my hairstyle/the lenght of my hair, through reminding myself that I have nothing to fear as I have already experienced all kinds of different hairstyles and they did not make a difference to who I am - and thus, that the only consideration should be practicality in terms of presentability and health considerations.

When and as I see myself becoming anxious when I see that a certain 'investment' or decision is not immediately 'paying off' - I stop, I breathe - I realise that this behavioral pattern is a result of the system we currently live in where time is equated to money and where it is believed that short-term satisfaction is more important than any other considerations, and where the tendency will be to compromise our decisions/investments/commitments to yield higher short-term benefits, regardless of whether this course of action is Best for All or not - and thus, I commit myself to let go of the anxiety and to simply re-assess my decision/commitment in common sense through re-evaluating whether it is truly in the best interest of all - and if so, I reconfirm my resolve and commitment to myself within the decision/investment that I have made and I stand by it.
Enhanced by Zemanta

0 comments:

Day 86: Time is Money - No Time for Patience

This blog-post is a continuation to 'Day 85: To Cut the Hair or Not to Cut the Hair - How Money Drives Decision-Making'.

I forgive myself for accepting and allowing myself to base a desire that I have translated on a goal that I must attain within my life on a singular thought in one singular moment - where I saw a girl walking by me while I was walking with my grandmother in Zafarraya and saw how long the girl's hair was, and where I thought in that moment: I want to have long hair just like her - and within that moment decide that this is something that I wanted and HAD TO achieve in my life.

I forgive myself that I have never accepted and allowed myself to question why I wanted my hair to grow long and why it seemed to just be an inherent desire that has 'always been with me' - when actually it wasn't, as it was self-created in a moment through accepting one singular thought - where, I believed that following this thought would somehow fulfill me and complete me.

I forgive myself that I have accpted and allowed myself to simply regard this desire for having long hair as a part of me, as who I am, without considering where the desire originated from and that, in looking at the origin of the desire, which was one singular thought in one singular moment, it was completely insignificant - and thus, that it is ridiculous to base 'who I am' on such fleeting thoughts that have no real substance.

I forgive myself that I haven't accepted and allowed myself to question and investigate my experience within continuously changing my mind about what I want to do with my hair, where the base-line was always to fulfil my childhood desire of having long hair that grows all the way to my bottom, but where I would always give up on letting it grow and go to the hairdresser or cut it myself.

I forgive myself for not accepting and allowing myself to see and realise that what always caused me to change my mind was impatience as anxiety - where I would build up more and more anxiety in relation to having long hair or short hair and then start noticing girls/women with the opposite - so if I had long hair, I'd start noticing all the women/girls with short hair and how it would suit them and imagining how it would suit me - and if I had short hair, I'd start noticing al the women/girls with long hair and how it would suit them and imagining how it would suit me and how much I would be able to do with it.

I forgive myself for accepting and allowing myself to take the anxiety as a sign that what my hair is like now is not what it should be or is supposed to be and that there is something wrong with it and that it needs to be changed - therefore, starting to compare my hair to the hair of other women/girls to then see other haircuts as better than mind, where I'd believe that if I just change my haircut to be more like that of other girls/women, the anxiety will go away because my hair will be what my hair is 'supposed to be like'.

I forgive myself for not accepting and allowing myself to realise that the anxiety was actually a result of the fear to lose time or the fear to waste time - because each time I make a decision in terms of what I do with my hair, I was investing time within that particular course of action - and thus, automatically, excluding other options, making it unable to experience these other options within a certain timeframe.

I forgive myself for not accepting and allowing myself to see and realise that every decision I have ever made, including the decision to grow or cut my hair has always been based on economic principles, where I would consider the opportunity cost of 'spending' x amount of time towards trying to achieve and attain a certain experience and whether that was worth it in comparison to the other options.

I forgive myself for accepting and allowing myself to become impatient when my time investments didn't show immediate results when I was letting my hair grow - believing that my investment wasn't paying off fast enough - because - as I invested more and more time within letting my hair grow, I was at the same time giving up more and more time that I could have spent on playing around with lots of different short haircuts.

I forgive myself for accepting and allowing myself to conform my way of decision-making to the idea that time is money and that I am continuously running out of time and running out of money - and thus, that I have to always try to get 'as much as I can' out of any money or time spent - regardless of whether I'm spending it on what I would support me/what I would really enjoy or not - simply trying to attain the largest range of experiences within a given time-frame or within a certain budget.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to give up my ability to be patient in favor of fear, as is instructed and encouraged in a world where time is money and where two dangers are always lurking: that you will lose all your money - or that you will die - and thus, throughout my entire life, base every single decision within this starting-point of fear of losing money and fear of losing time - continuously making compromises for ourselves through trying to make decisions that make us feel like we've made a 'good deal', but in fact has nothing to do with who we are, who we would like to be and what we would really like to achieve in this lifetime, in this world.
Enhanced by Zemanta

0 comments:

Day 85: To Cut the Hair or Not to Cut the Hair - How Money Drives Decison-Making

I have this thing with my hair since I was very little, that I've always wanted to let it grow until it reaches my butt - lol. And so far, I haven't managed to ever let it grow that long. This desire actually originates from when I was small and I was walking with my grandmother in her village in Spain, we were walking to the shop. And a few meters away from us another girl was walking with her mother or grandmother and she had really long hair, reaching all the way to her bottom. And in that moment, I thought: I want to have long hair like that! And it's with that singular thought that I made this decision that I had to get my hair to grow that long.

So - regardless of whether it's practical to let my hair grown that long - I'd like to write here about why I never managed to let it grow - or, in other words, why I always ended up cutting it. And the point I realised that always led me to go to the hairdresser or just grab a pair of scissors myself, is the point of impatience. So, I listened to the Life Review of 'My Life of Impatience' to get some further perspective to be able to open up the point here.

What I'd always experience as my hair started getting longer is an experience of anxiety that would get more and more intense and more and more prominent. I'd then start noticing all the girls/women in movies or on the street that have short hair and how it would suit them so well. And from there, I'd think that I wanted to have the same and that it would probably suit me too and that I was just wasting my time with trying to let it grow, because letting my hair grow takes a lot of time and instead of spending that time letting my hair grow where it always kind of stays and looks the same - I could be having these short haircuts that look so cool! And eventually, after enough anxiety built up and I'd played around with imagining having different styles of short haircuts, I'd eventually decide on one style and just cut it all. And after it was cut, I'd feel 'relieved', like the anxiety just dissipated and I felt more at peace.

But not for very long... because before I knew it, the opposite started happening. Where I'd start noticing all these girls/women with long hair and how it looks good on them and how much they can do with long hair in terms of how they wear the long hair, whereas with the short hair, I could only just let it hang and tuck it behind my ears. And then I'd become anxious again and thinking that long hair would suit me better and that I should be letting it grow an that I've now wasted again so much time with cutting my hair, because if I hadn't cut it, my hair would've been longer by now and I would've almost been able to do whatever I wanted with my hair - and then, I'd go back to wanting to let it grow.

So - the impatience is actually an experience of anxiety - and the anxiety is specifically related to 'wasting' or 'losing' time. It's like, whenever I make one decision, I'm afraid of missing out on something else. In economics there is a term called 'opportunity cost' which refers to the next best alternative that you give up by making a choice. In economics they work with monetary terms, but within this particular point, I'm working with time. Because - I only have so much time that I'm alive and with that time, I have to decide, what I will 'spend' this time on - in terms of what experiences I would like to see realised in my life. And the cost of letting my hair grow till it reaches my butt has just always seemed as a very 'expensive' experience to try to attain - because I would have to 'spend' a lot of time to growing my hair, and while I dedicate my time to doing that, I can't play around with short haircuts.

And, it's funny, because if you look at it - it wouldn't take that much time to let my hair grown that long, if you compare it to a lifetime, but as I 'invest' more and more time in it and don't see immediate results, I become uncertain about my investment and wonder if my time would not be better 'spent' somewhere else.

In a world where Time is Money, we've relinquished on our ability to be patient - because we constantly feel that we're missing out on something, that we're losing time, that we're losing money. And within that we no longer consider what it actually is that we would like to experience and do, regardless of how much time it takes, but instead - we settle for things that take less time and that give us a greater range of experiences, not because the experiences we settle for are what we actually would enjoy experiencing, but just because we feel like we're wasting less time doing it - getting 'more' for our time spent. It's fascinating, because I never saw for myself how every decision we make - even the silliest ones about what haircut to have - are based on economic principles that we've been brainwashed to accept as part of our way of thinking. And then we end up having these seemingly random experiences of anxiety building up, where we don't understand where it comes from, but just try to 'deal with' in a quick-fix manner by simply acting on it. It's quite sad, really - that our existence has been reduced to living as constant fear of loss. I mean - how can we say that we've lived if this is how we live our lives, if this is how we make decisions? And every single decision always either involves money or time - or both - so, nothing of our life is free - because our very choices and decisions are based within compromise and fear.
Enhanced by Zemanta

0 comments:

Day 84: Motherhood and the Poo-Factor

When and as I see myself thinking and believing that women who don't enjoy pregnancy are bad mothers - I stop, I breathe - I realise that this is an opinion that I have copied from my mother from a memory wherein she judged my French teacher as a moron/dumbass when she'd said that she hated pregnancy - and where I thought that my mom is probably right - and thus, I commit myself to let go of the opinion that serves no practical purpose than to elevate myself through ego.

When and as I see myself assuming that I know what pregnancy and motherhood is like - I stop, I breathe - I realise that my knowledge is just made up of opinions, beliefs, pictures, thoughts, impressions, interpretations, projections, etc.that have no foundation within actual living, actual reality and actual experience, which I have created into apparent 'knowledge' of what pregnancy and moterhood are like as a means to convince myself that I should do it as well as an attempt to prepare myself for it - and thus, I commit myself to let go of this unfounded knowledge and to gain some practical perspective by consideration the practical implications of motherhood and pregnancy and what it physically implies.

When and as I see myself imagining myself holding a baby that is sleeping or playing with a child in a park - I stop, I breathe - I realise that I am defining the entire motherhood experience within but a few moments as though motherhood exclusively consists of such moments of enjoyment, where I am deliberately deluding myself by looking at motherhood through pink glasses - beause I want to be able to believe that motherhood will bring about this point of completion and fulfillment that I have been longing for - and thus, I commit myself to fulfill and complete myself within this very moment through breathing in all that exists and bringing it here as myself - as well as, I remind myself of the poo-factor and the screaming and the crying and the tiredness of which I have actual real experience - to pop myself out of my mind-bubble and get real.

When and as I see myself reaching to memories to define who I am - I stop, I breathe - I realise that I cannot take memories at face value, since firstly, I will twist and distort memories in my mind and secondly, I require to actually investigate who I was within the moment of the memory to assess whether this memory is in any way useful - and thus, I commit myself to take a closer look at who I was within the memory to assess the relevancy of the memory in terms of whether or not it can assist me within the present moment and simply stop defining myself according to the memory, as the memory can never dictate who I am within the present moment, but can only provide information about the past - and thus, I embrace who I am within the very simplicity of being here in breath.

When and as I see myself attaching a particular value to a certain experience where I interpret the experience as a sign of God or the Universe trying to tell me that I should make a certain commitment, decision or take a particular direction - I stop, I breathe - I realise that I am elevating a self-created mind-experience to the status of God - and thus, seperating me from myself to the ultimate extent - and where I completely abdicate all self-responsibility within the commitment, decision or direction, because - apparently, I was being led on by something or someone else, while all the while I was the initiator and creator of my own experience - and thus, I commit myself to investigate the origin of the experience to understand why I created it and to realise that it is nothing special or more than me, to from there, be able to align myself according to the particular realisations that open up from the investigation - and I commit myself to consider all points within the commitment, decision or 'choice' of direction before me so that the point is acted upon from the principle of What is Best for All and is not simply based on an energetic experience that won't even last.
Enhanced by Zemanta

0 comments: