Dag 60: Het Onvoorwaardelijk Vertrouwen van een Kind

De ganzen op de boerderij hebben kleintjes gehad. Een van de gansjes was zwak en toen we haar vonden was ze eigenlijk op het randje van de dood. Ze lag naast haar moeder in plaats van onder haar, want de moeder wou er niet voor zorgen - een zwak gansje zou de rest van de groep in gevaar kunnen brengen. Het kleintje had zelfs een wonde boven haar linkeroog waar een van de ganzen haar had gepekt.

Toen we haar vonden hebben we het gansje in huis genomen (ik zeg 'haar', maar we kunnen momenteel niet zeggen of het een jongen of een meisje is). Het nam haar slechts enkele dagen om op krachten te komen, om te kunnen stappen, eten en drinken op haar eentje.

Het gansje heeft ons - LJ, Gian, Leila en ik, alsook de honden in ons huis - aanvaard als haar 'ouders'. Zij volgt iedereen achterna en het maakt haar niet uit of ze nu een gans, een hond of een mens aan't nalopen is. Wanneer we niet bij haar kunnen zijn, stoppen we haar onder in een dekentje in een kooi in de kamer, maar daar wiegelt ze zich soms van onder. En wanneer ze dan niemand kan zien, begint ze de roepen/huilen totdat iemand haar tegemoet komt en optilt. Wanneer ze alleen is voelt ze zich kwetsbaar, wanneer ze bij iemand is, voelt ze zich veilig.

Het is echt fascinerend om te zien hoe zij ons zo onvoorwaardelijk vertrouwt. Ze vertrouwt erop dat we voor haar zorgen en dat we het beste met haar voorhebben. Zelfs met de honden - een van de eerste dagen dat we haar in huis hadden gehaald waggelde ze naar Boeboe - een klein hondje - en stopte ze zichzelf onder zijn dij. Een hond zijnde, als Boeboe dit gezien had als een 'invasie' van 'zijn ruimte', had hij haar kunnen aanvallen/bijten - maar zij zag geen gevaar, zij vertrouwde hem gewoon. En gelukkig heeft Boeboe een heel moederlijke zijde wanneer het op kuikentjes, eendjes en gansjes aankomt - en hij welkomde het kleintje gewoon en liet haar zichzelf instoppen onder zijn poot en tussen zijn krullen.

Voor mij is het indrukwekkend om te zien hoe iemand mij zo ten volle kan vertrouwen, tot op het punt waar ze letterlijk haar leven in mijn handen legt. Zij gaat ervan uit dat ik het beste met haar voor heb - en als je dat soort vertrouwen van iemand ziet, wordt het een verantwoordelijkheid om dat vertrouwen niet te schenden.

Ik kan mij dat soort vertrouwen momenteel niet voorstellen in mijzelf - ik vertrouw niemand op de manier waarop zij mij vertrouwt. En toch, ooit, als kind moet ik dat soort vertrouwen gehad hebben in mijn ouders.

Kinderen komen op de wereld in een kwetsbare staat en vertrouwen hun ouders onvoorwaardelijk om voor hen te zorgen, om hen te beschermen van gevaar, om hen te leiden, om hen te tonen wat ze moeten weten om op hun eigen benen te kunnen staan. Mensen schenden dit vertrouwen in hun kinderen. Vroeger of later gaat het kind inzien dat de ouder niet altijd het beste met hen voorheeft.

Elk kind geeft ons het grootste geschenk: ze tonen ons dat het mogelijk is om onvoorwaardelijk te vertrouwen. Dat is het grootste geschenk in een wereld van wantrouwen, leugens en teleurstelling. Maar, in plaats van dit vertrouwen ten harte te nemen en dit te beantwoorden met de zorg, de dedicatie, de steun en de leiding dat een kind verwacht om dit vertrouwen te eren - zorgen we ervoor dat het kind teleurgesteld wordt - zodat het kind ons kan aansluiten in onze voortdurende staat van wantrouwen en het schermen van onszelf ten opzichte van de buitenwereld.

Een kind legt zijn leven in de handen van zijn ouders. Beeld je even een wereld in waarin iedereen mekaar op diezelfde manier vertrouwt. Zo'n wereld is mogelijk - en toch verkiezen we een wereld van paranoia, waar iedereen opgesloten zit in zijn eigen geest en vasthoudt aan al de geheimen waar van we denken dat als anderen hier achter komen, dat ze het tegen ons zouden gebruiken. Zou stress bestaan in een wereld waar iedereen mekaar op die manier vertrouwt? Zou depressie bestaan? Zou angst bestaan? Zou teleurstelling bestaan? Zouden schuldgevoelens bestaan?

Zo'n wereld is mogelijk als we 1 ding doen: verantwoordelijkheid nemen voor onszelf - waarbij we alle vormen van misbruik in ons gedrag, onze woorden, onze gedachten stoppen. De eerste stap is zelf-vertrouwen - slechts wanneer we aan onszelf kunnen bewijzen dat we ons eigen leven in onze eigen handen kunnen leggen en onszelf vertrouwen om dit leven te eren - kunnen we beginnen overwegen om anderen op dezelfde manier te vertrouwen.

Bij Desteni is dit precies wat wordt voorgesteld. Ja, het zal lang duren, heel lang - en ja, misschien zal zo'n wereld nooit werkelijkheid worden - maar het streven naar zo'n wereld en doen wat ik kan op dit moment om te helpen in het creeren van zo'n wereld is een betere manier om mijn tijd te besteden dan de miserie, het misbruik, de teleurstelling, de angst, de verwarring, de misleiding waar we nu in leven verder te cultiveren!

Related articles

• Day 142: Common sense vs common beliefs self commitment statements
• Day 117: The Apple doesn't Fall Far from the Tree - Part 2
• Day 59: Living Life in Service of Guilt - Part 2
• Day 112: Shame for Colonialist Past
• Day 116: The Apple doesn't Fall Far from the Tree