Deze blogpost is een vervolg op:
Dag 115: Hoe Durf je Mij te Verontwaardigen?!
Dag 116: Wat is Macht?
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat verontwaardiging niets te maken heeft met eergevoel en meerderwaardigheid, maar eigenlijk z'n oorsprong vindt in een minderwaardigheidsgevoel, waarbij we ons, in reactie tot wat iemand zei of deed, voelen alsof we een deel van onze eigenwaarde verloren hebben.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat verontwaardiging een ervaring is waarin we proberen onszelf te presenteren als meerwaardig en superieur ten opzichte van degene die we verdenken van het wegnemen of vernielen van onze eigenwaarde.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard heb om in te zien dat de ervaring van verontwaardiging niet een teken is dat we 'eervol' zijn en 'het bij het rechte eind hebben', maar dat we ons eigenlijk zwak en gekwetst voelen en dat dit dus een indicatie is dat we op 1 of andere manier onze eigenwaarde gedefinieerd hebben in iets of iemand buiten onszelf, waarbij - wanneer dit wordt weggenomen, we het gevoel hebben dat we geen eigenwaarde meer hebben, of minder eigenwaarde hebben en ons 'minderwaardig' voelen - en, omdat er een angst bestaan in en als mijzelf om zwak/minderwaardig/niet genoeg te zijn, onderdruk ik de hele ervaring door mijzelf in de tegenovergestelde polariteit te sturen, waarbij ik mij oppomp in mijzelf, mijn stem verhef, mijn kin optil en probeer om mijn waarde terug vast te staven.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat zodra ik reageer met een ervaring van ongeloof en onrechtvaardigheid, ik de verontwaardigings-personage activeer - en dus, dat ik dan en daar al meteen moet stoppen in en als mijzelf door te ademen en mijzelf te vertragen in mijzelf, zodat ik kan zien: "Ok, wat is het dat ik denk te verliezen in dit moment?" - zodat ik het onvoorwaardelijk kan loslaten en mijzelf te omarmen als heel en compleet in en als mijn ademhaling - om dan verder te participeren en communiceren met de persoon/personen in mijn omgeving.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard mij verontwaardigd te voelen wanneer iemand zich uitspreekt of een beslissing probeert te maken over iets at ik acht als 'van mij' te zijn - zoals 'mijn omgeving', 'mijn verantwoordelijkheden', 'mijn taken', 'mijn ervaringen', 'mijn expertise', 'mijn reputatie', enzovoort.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard alleen te willen zijn als degene die beslissingen maakt in bepaalde domeinen in mijn leven - waarbij ik geen enkele input van iets of iemand anders tolereer op die gebieden en het aanvoel als een persoonlijke aanval als iemand zich hier wel over uitspreekt of mee probeert oplossingen te zoeken over iets wat ik acht als 'van mij' - omdat ik het interpreteer als 'jij kan het niet' of 'je doet het niet goed genoeg' of 'je bent te zwak'.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om wanneer ik verontwaardigd ben, de verontwaardiging te verantwoorden door een gevoel van rechtvaardigheid te proberen inroepen - waarbij ik mijzelf ervan probeer te overtuigen dat 'ik het verdiend heb' om mijzelf hier uit te spreken en het laatste woord te hebben, of wat dan ook - in plaats van te kijken naar wat de beste oplossing is voor iedereen - of die oplossing nu van mij komt of niet en of ik nu het laatste woord heb of niet maakt niet uit - want het gaat erom te doen wat het beste is voor iedereen en niet mijn eigen ego te eren.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijn eigenwaarde te definiëren in afscheiding van mijzelf in mijn 'bezit' en mijn 'eigendom' - waarbij ik het gevoel heb/wil hebben dat ik de koningin ben in mijn eigen domein - en dat ik enkel waarde heb wanneer dit het geval is en anders niet.
En dus, ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijn eigenwaarde te definiëren in en als wat ik heb, in plaats van mijzelf te aanvaarden als eigenwaarde in wie ik ben.
Wordt vervolgd.
Learn more »
De ganzen op de boerderij hebben kleintjes gehad. Een van de gansjes was zwak en toen we haar vonden was ze eigenlijk op het randje van de dood. Ze lag naast haar moeder in plaats van onder haar, want de moeder wou er niet voor zorgen - een zwak gansje zou de rest van de groep in gevaar kunnen brengen. Het kleintje had zelfs een wonde boven haar linkeroog waar een van de ganzen haar had gepekt.
Toen we haar vonden hebben we het gansje in huis genomen (ik zeg 'haar', maar we kunnen momenteel niet zeggen of het een jongen of een meisje is). Het nam haar slechts enkele dagen om op krachten te komen, om te kunnen stappen, eten en drinken op haar eentje.
Het gansje heeft ons - LJ, Gian, Leila en ik, alsook de honden in ons huis - aanvaard als haar 'ouders'. Zij volgt iedereen achterna en het maakt haar niet uit of ze nu een gans, een hond of een mens aan't nalopen is. Wanneer we niet bij haar kunnen zijn, stoppen we haar onder in een dekentje in een kooi in de kamer, maar daar wiegelt ze zich soms van onder. En wanneer ze dan niemand kan zien, begint ze de roepen/huilen totdat iemand haar tegemoet komt en optilt. Wanneer ze alleen is voelt ze zich kwetsbaar, wanneer ze bij iemand is, voelt ze zich veilig.
Het is echt fascinerend om te zien hoe zij ons zo onvoorwaardelijk vertrouwt. Ze vertrouwt erop dat we voor haar zorgen en dat we het beste met haar voorhebben. Zelfs met de honden - een van de eerste dagen dat we haar in huis hadden gehaald waggelde ze naar Boeboe - een klein hondje - en stopte ze zichzelf onder zijn dij. Een hond zijnde, als Boeboe dit gezien had als een 'invasie' van 'zijn ruimte', had hij haar kunnen aanvallen/bijten - maar zij zag geen gevaar, zij vertrouwde hem gewoon. En gelukkig heeft Boeboe een heel moederlijke zijde wanneer het op kuikentjes, eendjes en gansjes aankomt - en hij welkomde het kleintje gewoon en liet haar zichzelf instoppen onder zijn poot en tussen zijn krullen.
Voor mij is het indrukwekkend om te zien hoe iemand mij zo ten volle kan vertrouwen, tot op het punt waar ze letterlijk haar leven in mijn handen legt. Zij gaat ervan uit dat ik het beste met haar voor heb - en als je dat soort vertrouwen van iemand ziet, wordt het een verantwoordelijkheid om dat vertrouwen niet te schenden.
Ik kan mij dat soort vertrouwen momenteel niet voorstellen in mijzelf - ik vertrouw niemand op de manier waarop zij mij vertrouwt. En toch, ooit, als kind moet ik dat soort vertrouwen gehad hebben in mijn ouders.
Kinderen komen op de wereld in een kwetsbare staat en vertrouwen hun ouders onvoorwaardelijk om voor hen te zorgen, om hen te beschermen van gevaar, om hen te leiden, om hen te tonen wat ze moeten weten om op hun eigen benen te kunnen staan. Mensen schenden dit vertrouwen in hun kinderen. Vroeger of later gaat het kind inzien dat de ouder niet altijd het beste met hen voorheeft.
Elk kind geeft ons het grootste geschenk: ze tonen ons dat het mogelijk is om onvoorwaardelijk te vertrouwen. Dat is het grootste geschenk in een wereld van wantrouwen, leugens en teleurstelling. Maar, in plaats van dit vertrouwen ten harte te nemen en dit te beantwoorden met de zorg, de dedicatie, de steun en de leiding dat een kind verwacht om dit vertrouwen te eren - zorgen we ervoor dat het kind teleurgesteld wordt - zodat het kind ons kan aansluiten in onze voortdurende staat van wantrouwen en het schermen van onszelf ten opzichte van de buitenwereld.
Een kind legt zijn leven in de handen van zijn ouders. Beeld je even een wereld in waarin iedereen mekaar op diezelfde manier vertrouwt. Zo'n wereld is mogelijk - en toch verkiezen we een wereld van paranoia, waar iedereen opgesloten zit in zijn eigen geest en vasthoudt aan al de geheimen waar van we denken dat als anderen hier achter komen, dat ze het tegen ons zouden gebruiken. Zou stress bestaan in een wereld waar iedereen mekaar op die manier vertrouwt? Zou depressie bestaan? Zou angst bestaan? Zou teleurstelling bestaan? Zouden schuldgevoelens bestaan?
Zo'n wereld is mogelijk als we 1 ding doen: verantwoordelijkheid nemen voor onszelf - waarbij we alle vormen van misbruik in ons gedrag, onze woorden, onze gedachten stoppen. De eerste stap is zelf-vertrouwen - slechts wanneer we aan onszelf kunnen bewijzen dat we ons eigen leven in onze eigen handen kunnen leggen en onszelf vertrouwen om dit leven te eren - kunnen we beginnen overwegen om anderen op dezelfde manier te vertrouwen.
Bij Desteni is dit precies wat wordt voorgesteld. Ja, het zal lang duren, heel lang - en ja, misschien zal zo'n wereld nooit werkelijkheid worden - maar het streven naar zo'n wereld en doen wat ik kan op dit moment om te helpen in het creeren van zo'n wereld is een betere manier om mijn tijd te besteden dan de miserie, het misbruik, de teleurstelling, de angst, de verwarring, de misleiding waar we nu in leven verder te cultiveren!
Learn more »
