Deze blogpost is een vervolg op:
Dag 115: Hoe Durf je Mij te Verontwaardigen?!
Dag 116: Wat is Macht?
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat verontwaardiging niets te maken heeft met eergevoel en meerderwaardigheid, maar eigenlijk z'n oorsprong vindt in een minderwaardigheidsgevoel, waarbij we ons, in reactie tot wat iemand zei of deed, voelen alsof we een deel van onze eigenwaarde verloren hebben.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat verontwaardiging een ervaring is waarin we proberen onszelf te presenteren als meerwaardig en superieur ten opzichte van degene die we verdenken van het wegnemen of vernielen van onze eigenwaarde.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard heb om in te zien dat de ervaring van verontwaardiging niet een teken is dat we 'eervol' zijn en 'het bij het rechte eind hebben', maar dat we ons eigenlijk zwak en gekwetst voelen en dat dit dus een indicatie is dat we op 1 of andere manier onze eigenwaarde gedefinieerd hebben in iets of iemand buiten onszelf, waarbij - wanneer dit wordt weggenomen, we het gevoel hebben dat we geen eigenwaarde meer hebben, of minder eigenwaarde hebben en ons 'minderwaardig' voelen - en, omdat er een angst bestaan in en als mijzelf om zwak/minderwaardig/niet genoeg te zijn, onderdruk ik de hele ervaring door mijzelf in de tegenovergestelde polariteit te sturen, waarbij ik mij oppomp in mijzelf, mijn stem verhef, mijn kin optil en probeer om mijn waarde terug vast te staven.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat zodra ik reageer met een ervaring van ongeloof en onrechtvaardigheid, ik de verontwaardigings-personage activeer - en dus, dat ik dan en daar al meteen moet stoppen in en als mijzelf door te ademen en mijzelf te vertragen in mijzelf, zodat ik kan zien: "Ok, wat is het dat ik denk te verliezen in dit moment?" - zodat ik het onvoorwaardelijk kan loslaten en mijzelf te omarmen als heel en compleet in en als mijn ademhaling - om dan verder te participeren en communiceren met de persoon/personen in mijn omgeving.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard mij verontwaardigd te voelen wanneer iemand zich uitspreekt of een beslissing probeert te maken over iets at ik acht als 'van mij' te zijn - zoals 'mijn omgeving', 'mijn verantwoordelijkheden', 'mijn taken', 'mijn ervaringen', 'mijn expertise', 'mijn reputatie', enzovoort.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard alleen te willen zijn als degene die beslissingen maakt in bepaalde domeinen in mijn leven - waarbij ik geen enkele input van iets of iemand anders tolereer op die gebieden en het aanvoel als een persoonlijke aanval als iemand zich hier wel over uitspreekt of mee probeert oplossingen te zoeken over iets wat ik acht als 'van mij' - omdat ik het interpreteer als 'jij kan het niet' of 'je doet het niet goed genoeg' of 'je bent te zwak'.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om wanneer ik verontwaardigd ben, de verontwaardiging te verantwoorden door een gevoel van rechtvaardigheid te proberen inroepen - waarbij ik mijzelf ervan probeer te overtuigen dat 'ik het verdiend heb' om mijzelf hier uit te spreken en het laatste woord te hebben, of wat dan ook - in plaats van te kijken naar wat de beste oplossing is voor iedereen - of die oplossing nu van mij komt of niet en of ik nu het laatste woord heb of niet maakt niet uit - want het gaat erom te doen wat het beste is voor iedereen en niet mijn eigen ego te eren.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijn eigenwaarde te definiëren in afscheiding van mijzelf in mijn 'bezit' en mijn 'eigendom' - waarbij ik het gevoel heb/wil hebben dat ik de koningin ben in mijn eigen domein - en dat ik enkel waarde heb wanneer dit het geval is en anders niet.
En dus, ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijn eigenwaarde te definiëren in en als wat ik heb, in plaats van mijzelf te aanvaarden als eigenwaarde in wie ik ben.
Wordt vervolgd.
Learn more »
Deze blog-post is een vervolg op:
Dag 115: Hoe Durf je Mij te Verontwaardigen?!
In de vorige blog beschreef ik mijn ervaring met verontwaardiging - en hoe de ervaring zijn oorsprong vindt in een ervaring van minder-waardig-heid. In mijn geval stemt de neiging tot verontwaardiging van hoe ik waarde ben gaan hechten aan het kunnen maken van mijn eigen beslissingen. En wanneer ik de indruk heb dat iemand deze vaardigheid om mijn eigen beslissingen te kunnen maken, bedreigt en ontzegt - voel ik dat aan alsof mijn waardigheid is weggenomen. Hierin beschreef ik ook hoe ik het maken van beslissingen gelinkt heb aan het hebben van mijn eigen bezittingen.
Dit is een punt dat cultureel is ingebed in onze psyche en dat zijn expressie vindt in kapitalisme. Het woord kapitalisme komt van het Latijnse 'caput', wat 'hoofd' betekent. Kapitalisme vond zijn oorsprong in het cultureel waarde-systeem, waarbij een persoon z'n waarde werd bepaald naargelang het aantal 'hoofden' koeien, geiten, schapen, enz. iemand had. En als we kijken naar kapitalisme vandaag - dan zien we dat zij die beslissingen kunnen doorduwen, degenen zijn die het meest bezitten. En hier bestaat een woord voor - voor het vermogen om beslissingen te kunnen maken en dus, invloed te hebben - en dat woord is 'macht'.
Dus - om dit alles nu terug naar mezelf te brengen - het punt waarin ik mijzelf niet volwaardig voelde, is dat ik het gevoel had dat ik geen macht had, dat ik machteloos was. Maar echte macht gaat erom zichzelf te kunnen bepalen en gaat er niet om erkenning te krijgen voor al de 'dingen' die ik bepaal buiten mijzelf. Dus dit is waar het mis-
begrip een heel gedragspatroon gecreëerd heeft, dat keer op keer uitdraait op een ervaring van verontwaardiging.
Zelf-vergeving volgt in de volgende blog.
Learn more »
Verontwaardigd zijn gaat gewoonlijk gepaard met een ervaring van woede en opstandigheid, waarbij we onszelf 'groter' maken en denken 'Hoe durf je?? Waar haal je het lef vandaan??' Maar als we kijken naar het woord zelf - verontwaardigd - ver-ontwaardigd - vinden we een aanwijzing naar de oorsprong van de ervaring 'verontwaardigd zijn'.
Ont-waardigd.
Wanneer we verontwaardigd zijn is het omdat we de indruk hebben dat iemand onze waarde heeft weggenomen of vernield. Met 'onze waarde' heb ik het dan natuurlijk over onze 'eigen-waarde'. Dus - verontwaardiging is eigenlijk, in z'n oorsprong, een ervaring van minderwaardigheid, waarbij je plots voelt dat je minder waard bent. En op die ervaring van minderwaardigheid reageren we dan door kwaad te worden, onze stem te verheffen en onze kin hoog te houden.... 'Hoe durf je! Ik ben verontwaardigd!' We pompen onszelf op en reageren op onze minderwaardigheidsgevoelens door onszelf in de tegenovergestelde polariteit te sturen en een houding van meerderwaardigheid aan te nemen. En die houding hebben we dan geassocieerd met 'verontwaardiging' - waarbij iemand die verontwaardigd is vaak gezien wordt als iemand die het bij het rechte eind heeft, iemand die opstaat voor eer.
Maar wat er zich dus onderliggend afspeelt is een heel ander verhaal - we presenteren onszelf als sterk en eervol - maar, eigenlijk, binnenin, hebben we het gevoel dat we iets verloren hebben.
In mijn eigen ervaring heb ik gezien dat ik mij verontwaardigd voel wanneer ik de indruk heb dat iemand anders zich uitspreekt of een beslissing probeert te maken over iets wat ik acht als 'van mij' te zijn. En dit kunnen allerlei dingen zijn - Mijn Omgeving, Mijn Verantwoordelijkheden, Mijn Taken, Mijn Ervaringen, Mijn Expertise, Mijn Reputatie - en ga zo maar door. Wanneer ik de indruk heb dat iemand 'op mijn turf' komt te staan - reageer ik met verontwaardiging - Hoe Durf Je? Waar Haal je het Lef Vandaan? Het is Van MIJ!
Dit roept natuurlijk om de vraag: Hoe komt het dat ik het gevoel heb dat ik mijn eigenwaarde verlies wanneer ik de impressie heb dat mijn gevoel van controle over 'wat van mij is' onder bedreiging komt te staan?
Dit kan enkel gebeuren wanneer ik mijn eigenwaarde definieer in mijn 'bezit', mijn 'eigendom'. Eigen-waarde en eigen-dom - dus wanneer ik koningin ben in mijn eigen domein heb ik waarde en anders niet... Het betekent dat ik mijn eigenwaarde gedefinieerd heb niet in 'wie ik ben', maar in 'wat ik heb'.
En dus - wanneer ik mij verontwaardigd voel als een reactie op wat iemand zegt of doet - is het eerste dat ik mij moet realiseren dat: ik ben niet verontwaardigd met die persoon - de verontwaardiging heeft helemaal niets met die persoon te maken en de persoon heeft me geen onrecht aangedaan. De ervaring van verontwaardiging is een aanwijzing dat ik mijn eigenwaarde misplaatst heb en in iets buiten mijzelf dat ik aanzie als 'mijn bezit' - en dus, ben ik de enige die verantwoordelijk is voor mijn eigen ervaring.
Wanneer het gaat om 'mijn bezittingen', moet ik toegeven dat ik altijd moeite gehad heb met delen. Een specifieke herinnering komt op van wanneer ik kind was en mijn moeder gaf me nic-nacjes mee naar school. Ik zag altijd hoe andere kinderen het zo gemakkelijk hadden om hun koekjes en vieruurtjes met anderen te delen, maar ik had het hier altijd moeilijk mee. Ik had een vriendin toen die mijn nic-nacjes heel lekker vond, omdat het volkoren nic-nacjes waren en haar moeder kocht die niet. Dus, elke keer ik deze mee had en mijn tupperware doosje openmaakte tijdens de pauze, kwam ze naar me toe en met haar handen opengevouwen en een pruillip om aan te tonen dat ze er ook wat van wou. En op dat moment ervoer ik altijd weerstand in mijzelf en gaf ik er haar misschien 2 of 3 met aarzeling. Ik voelde dat ik niet het recht had om de koekjes weg te geven, want ik had het gevoel dat ze niet van mij waren, maar van mijn ouders. Zij hadden de koekjes gekocht en aan mij meegegeven zodat ik ze zou eten. Ik voelde dat ik niet het gezag of de autoriteit had om de beslissing te kunnen maken om de koekjes met anderen te delen en te beslissen wie ervan mag hebben en wie niet.
En zo had ik het met vele dingen, dat ik nooit echt het gevoel had dat ik iets had dat werkelijk 'van mij' was. Alles werd voor me gekocht. Mijn kleren waren oftewel 'hand-me-downs' van mijn broer, en wanneer ik ouder werd ging mijn moeder kleren voor me kopen. Dus, de kleren waren in een bepaalde zin wel mijn kleren, maar wanneer het neerkwam op iets als de kleren weggeven of weggooien, had ik het gevoel dat dit niet mijn keuze kon zijn, want ik had niet zelf voor de kleren betaald. Ik had ook nooit mijn eigen ruimte, mijn eigen kamer, als kind. Ik deelde eerst een kamer met mijn broer en later sliep ik met mijn zus op de zolderkamer. We hadden vaak ruzie, en het onderwerp om een muur tussen 'onze twee kanten' te bouwen in de kamer, zodat we elk onze eigen kamer zouden hebben, kwam geregeld op.
Veel zakgeld kreeg ik niet, dus er waren niet zoveel zaken die ik aanzag als 'mijn bezit', die ik met 'mijn eigen geld' had betaald. En zelfs met zakgeld - hoewel ik het gekregen had van mijn ouders - ervoer ik niet helemaal als onder mijn autoriteit. Ik had het gevoel dat ik het geld niet zomaar kon spenderen, want mijn ouders zouden willen dat ik het geld dat ze me gaven op een wijze manier zou uitgeven. Wanneer ik dan uiteindelijk studentenjobs ging doen en werkelijk mijn eigen geld ging verdienen, had ik altijd plannen met mijn geld. Oftewel zou ik voor een zomerreis betalen, of ik zou mijzelf een meubeltje aanschaffen, of zo. Tegen de tijd dat ik genoeg geld had gespaard en ik op het punt was om te betalen voor de reis of het meubeltje of wat dan ook - kwamen mijn ouders plots op met 'ach nee - geef je geld niet uit - wij zullen het wel voor je betalen'. Dit maakte me altijd furieus. Dan had ik eindelijk geld dat van mij was, waarmee ik iets kon kopen dat werkelijk van mij zou zijn - en dan gingen ze boven me heen beslissen dat zij het zouden betalen. Hupsakee, mijn plan naar de vaantjes!
Dus naarmate ik ouder werd, ging ik heel veel waarde hechten aan het hebben van mijn eigen bezittingen, mijn eigen ruimte, mijn eigen verantwoordelijkheden, dingen waar ik het laatste woord in zou hebben - want dat had ik nooit ervaren als kind. Het gaf me een gevoel van volwaardigheid - aha - nog een 'waarde'-woord.
Volwaardigheid - dus er was een manier waarop ik mijzelf niet compleet voelde, waardoor ik mijzelf niet ten volle kon waarderen. Er waren aspecten van mijzelf die ik niet tot expressie liet komen - en hierin is het belangrijkste punt dat ik mijzelf nooit toestond om beslissingen te maken voor mijzelf. Ik geloofde dat ik enkel het gezag heb om een beslissing te maken als het gaat om mijn eigen bezittingen. Omdat ik zo'n hunker had naar de mogelijkheid om mijn eigen beslissingen te maken, ben ik het meer waarde gaan geven dan het op zich inhoudt - waarbij ik zeer beschermend reageer wanneer ik voel dat iemand zich op 'mijn turf' gaat bevinden - want dan sta ik blijkbaar de kans om het kunnen maken van mijn eigen beslissingen weer te verliezen - en mezelf terug te bevinden in een positie van onvolwaardigheid en onvoldaanheid.
Ok, ik ga hier de volgende keer verder op in.
Learn more »
