In my recent blogs I’ve been exploring the Prideful Character – for more perspective read:
Day 141: Pride – The Root of All Sin?
Day 142: Pride and Perfection
Day 143: Pride – Prize versus Hide
Day 144: It doesn’t matter what you say, I already decided I won’t listen to you
Day 145: Maleficent – Pride and Regret
Another aspect of the Prideful Character is wanting to get credit for ‘doing something good’.
Examples are for instance:
- Sharing an idea with someone and then another person sharing that idea with a group where the group then perceives that the person who shared the idea with the group is the one who came up with the idea and people are then congratulating that person – and now self reacts – because ‘that was MY Idea!’, ‘the credit should go to ME!’.
- When working in a group on a project or to achieve a certain goal and as the group is moving towards or reaching success in its goals, self is convinced that it is because of one’s own contribution that there is success – for at one point raising an idea, or for carrying out a specific task – as though self is the one to which all the credit for the success belongs – when actually, there was a whole group involved.
This point stems again from one’s relationship to praise – where, if one has created a relationship to praise in a way where one believes one ‘doesn’t exist’ if one isn’t being praised – then any and all situations in which self would expect a possibility of praise – will be grasped at and if the praise does not come – there is a tantrum – because self perceives having a right to the praise.
It’s fascinating, because there’s a point of desperation within this point – similar to an addict desperately needing a ‘fix’ to feel okay, to feel at peace – as though one is time and time again building and walking into this intensifying experience of anxiety and instability – as though, if someone doesn’t give some praise soon – one’s foundation will be pulled from under self – because ‘who am I if I’m not being praised?’.
Lol, when I look at the prideful character, it’s truly like seeing a queen on a throne within one’s mind – and within sitting on the throne – hands on the arm-rests of the chair – eyes straight ahead– there is an experience of absolute stability – but it’s not in fact stability – it’s an experience of control. But! The queen can only be queen if it has subjects that recognize her as the queen – and if no one has come by in a while to bow at the queen – then who is the queen a queen of? What does it mean to be a queen if there is no one bowing before the queen??
And this ‘bowing before the queen’ is in the form of receiving praise from others – when praise is given – which is not necessarily praise from the point of the person giving, but how it is perceived by the prideful character; for instance, it could just be a point of cross-reference and a person agreeing, or it can be someone encouraging what self is busy with – but in the eyes of the prideful character, any and all feedback that is not ‘negative’, is ‘positive’ and is ‘praise’ – as though someone is actually bowing before self – before the queen – and now the queen’s legitimacy is restored and can ‘rest assured’ on the throne for a while again – experiencing that point of ‘apparent stability’ which is in fact control – in being able to suppress the actual anxieties and fears underneath the surface by placing ‘praise’ on the forefront.
I’ll continue with this point in my next post, because as I’m writing I have a memory coming up that I’m starting to see in a new light, in new understanding – so will share that in my next post!
Learn more »
Deze blogpost is een vervolg op:
Dag 115: Hoe Durf je Mij te Verontwaardigen?!
Dag 116: Wat is Macht?
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat verontwaardiging niets te maken heeft met eergevoel en meerderwaardigheid, maar eigenlijk z'n oorsprong vindt in een minderwaardigheidsgevoel, waarbij we ons, in reactie tot wat iemand zei of deed, voelen alsof we een deel van onze eigenwaarde verloren hebben.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat verontwaardiging een ervaring is waarin we proberen onszelf te presenteren als meerwaardig en superieur ten opzichte van degene die we verdenken van het wegnemen of vernielen van onze eigenwaarde.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard heb om in te zien dat de ervaring van verontwaardiging niet een teken is dat we 'eervol' zijn en 'het bij het rechte eind hebben', maar dat we ons eigenlijk zwak en gekwetst voelen en dat dit dus een indicatie is dat we op 1 of andere manier onze eigenwaarde gedefinieerd hebben in iets of iemand buiten onszelf, waarbij - wanneer dit wordt weggenomen, we het gevoel hebben dat we geen eigenwaarde meer hebben, of minder eigenwaarde hebben en ons 'minderwaardig' voelen - en, omdat er een angst bestaan in en als mijzelf om zwak/minderwaardig/niet genoeg te zijn, onderdruk ik de hele ervaring door mijzelf in de tegenovergestelde polariteit te sturen, waarbij ik mij oppomp in mijzelf, mijn stem verhef, mijn kin optil en probeer om mijn waarde terug vast te staven.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf niet heb toegestaan en aanvaard om in te zien dat zodra ik reageer met een ervaring van ongeloof en onrechtvaardigheid, ik de verontwaardigings-personage activeer - en dus, dat ik dan en daar al meteen moet stoppen in en als mijzelf door te ademen en mijzelf te vertragen in mijzelf, zodat ik kan zien: "Ok, wat is het dat ik denk te verliezen in dit moment?" - zodat ik het onvoorwaardelijk kan loslaten en mijzelf te omarmen als heel en compleet in en als mijn ademhaling - om dan verder te participeren en communiceren met de persoon/personen in mijn omgeving.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard mij verontwaardigd te voelen wanneer iemand zich uitspreekt of een beslissing probeert te maken over iets at ik acht als 'van mij' te zijn - zoals 'mijn omgeving', 'mijn verantwoordelijkheden', 'mijn taken', 'mijn ervaringen', 'mijn expertise', 'mijn reputatie', enzovoort.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard alleen te willen zijn als degene die beslissingen maakt in bepaalde domeinen in mijn leven - waarbij ik geen enkele input van iets of iemand anders tolereer op die gebieden en het aanvoel als een persoonlijke aanval als iemand zich hier wel over uitspreekt of mee probeert oplossingen te zoeken over iets wat ik acht als 'van mij' - omdat ik het interpreteer als 'jij kan het niet' of 'je doet het niet goed genoeg' of 'je bent te zwak'.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om wanneer ik verontwaardigd ben, de verontwaardiging te verantwoorden door een gevoel van rechtvaardigheid te proberen inroepen - waarbij ik mijzelf ervan probeer te overtuigen dat 'ik het verdiend heb' om mijzelf hier uit te spreken en het laatste woord te hebben, of wat dan ook - in plaats van te kijken naar wat de beste oplossing is voor iedereen - of die oplossing nu van mij komt of niet en of ik nu het laatste woord heb of niet maakt niet uit - want het gaat erom te doen wat het beste is voor iedereen en niet mijn eigen ego te eren.
Ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijn eigenwaarde te definiëren in afscheiding van mijzelf in mijn 'bezit' en mijn 'eigendom' - waarbij ik het gevoel heb/wil hebben dat ik de koningin ben in mijn eigen domein - en dat ik enkel waarde heb wanneer dit het geval is en anders niet.
En dus, ik vergeef mijzelf dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om mijn eigenwaarde te definiëren in en als wat ik heb, in plaats van mijzelf te aanvaarden als eigenwaarde in wie ik ben.
Wordt vervolgd.
Learn more »
