Van jongsaf aan worden kinderen afgezet bij een instituut waar anderen de taak om de kinderen op te voeden, op zich nemen. Schoolgaan en de ervaringen van een kind op school maken een integraal deel uit van een kind’s ontwikkeling in zijn of haar expressie – en heeft een sterke invloed op wie hij of zij is of zal zijn in zijn of haar verdere leven.

Vandaag herinnerde ik mij een reeks van gebeurtenissen die zich voordeden toen ik in het lager onderwijs zat (lager onderwijs: 6-12 jarigen). Vroeger had ik er niet echt bij stilgestaan – maar als ik er nu op terugkijk: wat zich afspeelt op scholen is compleet absurd – en wat ik mij herinnerde vandaag is slechts 1 voorbeeld van de absurditeit die wij toestaan, doch die een definitieve indruk nalaten op ons als kind en die ons parten  blijft spelen voor de rest van ons leven.

Ik herinnerde mij dat leerkrachten de ‘verdeel en heers’ tactiek toepassen op kinderen. Hoewel kinderen wordt aangeleerd dat ze solidair moeten zijn, elkaar met respect moeten behandelen, enzovoort – trachten leerkrachten het omgekeerde te bereiken wanneer ze een ‘verdeel en heers’ tactiek toepassen.

In mijn vierde leerjaar veranderde ik van klas. In het begin was het moeilijk om ‘mijn oude klas’ los te laten – maar ik was al snel opgelucht dat ik er weg was – want het volgende gebeurde:

Er had zich een incident voorgedaan waarbij 1 van de leerlingen een andere leerling had bezeerd – ik herinner mij de details niet, het was iets in de aard van iemand werd tegen een muur of op de grond geduwd – en er was onduidelijkheid over wie dit gedaan had. Degene die het gedaan had, wou zichzelf niet ‘aangeven’ en de andere leerlingen wouden hem of haar niet verraden; precies zoals ze waren aangeleerd door de leerkrachten op school, waren ze solidair met elkaar en wouden ze elkaar geen mes in de rug steken.

Dus, wat deed de leerkracht? Ze strafte iedereen – de hele klas – ik denk iets van 25 leerlingen. De straf werd uitgevoerd tijdens de pauze (!!!) – elke leerling moest tegen een muur staan, een bepaalde afstand van elkaar weg – gedurende de hele pauze, elke pauze van de dag! Hun pauze en vrije tijd zou hun op deze manier ontzegd worden, totdat iemand te voren kwam en ‘de waarheid’ vertelde.

Wat is dit voor een methode? Het is een ‘verdeel en heers’ tactiek. Waarom? Omdat het doel van deze methode is dat de leerlingen zich tegen elkaar opzetten en van de ‘schuldige’ gaan eisen dat hij of zij gaat opbiechten, zodat zij de straf niet verder moeten ondergaan.

Maar – de leerkracht wist niet dat de leerlingen zouden blijven stilzwijgen. Velen waren kwaad en wouden dat de ‘schuldige’ tevoren kwam – maar als het erop neerkwam, werd niemand verraden. Dus, de straf bleef duren, voor dagen, voor weken – misschien zelfs maanden, ik ben niet zeker.



De straf veranderde ook – de kinderen moesten op de geel geverfde lijnen op de speelplaats stappen (de uitlijning van een volley-bal veld) – weerom, met een specifieke afstand tussen elke leerling, zodat ze niet met elkaar konden praten. En dit moesten ze doen gedurende elke pauze. En de leerkracht zou toekijken, met gekruiste armen.

Onthoud hier dat de meeste leerlingen niet eens aanwezig waren bij het incident en dus helemaal geen benul hadden van wat er zich afspeelde, maar toch werd hen hun pauze ontzegd.

Een ander woord voor zulk een methode – is ‘marteling’ – hoe gek het ook klinkt. De kinderen werden onderhevig gesteld aan ongemak en dit ongemak werd vergroot – todat 1 van hen er genoeg van had en deed wat de leerkracht eiste.

De voornaam van de leerkracht in kwestie, was ‘Lieve’ – en er werd altijd gezegd hoe passend die naam was voor haar, want zo kenden mensen haar: als een zachtaardige, lieve, warme persoon. Maar als iemand niet deed wat zij eiste, bleek ze niet meer zo ‘lief’ te zijn.

Mensen gingen zelfs de kinderen beschuldigen – ze zeiden dat de kinderen haar tot deze straf ‘gedreven’ hadden. De oh zo lieve juffrouw veranderde in een monster – en het was de fout van de kinderen?! Dat is waarschijnlijk waarom niemand iets zei – niemand stopte haar, alsof wat ze deed terecht en rechtvaardig was. Maar na een tijd vonden ouders het wel te ver gaan. Het begon dat stilletjesaan meer en meer kinderen thuis gingen eten en thuis bleven tot op het laatste ogenblik, voordat ze terug naar school gingen in de namiddag – zodat ze geen heel uur buiten zouden moeten in een vierkant stappen. Want – de middagpauze was geen uitzondering.


Ik weet niet precies hoe het uiteindelijk stopte – maar de relatie tussen de leerlingen en de leerkracht was verpest voor de rest van het jaar. Maar wat nog belangrijk is: wat heeft deze leerkracht de leerlingen hier aangeleerd? Dat de ‘verdeel en heers’ tactiek gerechtvaardigd is om controle uit te oefenen en dat, als je iets wil van een ander, je deze laatste gewoon maar hoeft te martelen totdat hij of zij ingeeft. Dat is het voorbeeld dat de leerkracht stelde.

En zij was niet de enige leerkracht die deze methode toepaste. Toen ik in het derde leerjaar zat gebeurde hetzelfde. Iemand bleef stiekem fluiten wanneer de leerkracht haar rug naar de klas keerde. Toen de leerkracht het merkte, maakte ze zich kwaad en zij dat wie het ook deed, moest stoppen. De volgende keer dat ze haar rug keerde, werd er weer gefloten.

De leerkracht wilde weten wie het was. Niemand antwoordde. De leerkracht wachtte en daar ging de bel om de pauze aan te melden. De leerkracht zei dat we niet naar buiten mochten totdat ze wist wie het gedaan had. Degene die aan het fluiten was geweest, wou niet antwoorden – uit schrik, natuurlijk. Aangezien ik niet binnen wou blijven zitten en ik een favoriet van de leerkracht was – stak ik mijn hand op en zei ik dat ik het gedaan had. Ik was vrij zeker dat de leerkracht mij niet zou straffen omdat ik nog nooit iets misgedaan had – terwijl, als 1 van de ‘kwajongens’ zou zeggen dat hij het gedaan had, zou er zeker een straf gevolgd hebben.

De leerkracht keek mij aan, verward en teleurgesteld tegelijkertijd en zei dan: “Oke, ik zal het laten gaan voor deze ene keer – omdat jij het bent.” En we mochten buiten gaan spelen.
Het is fascinerend dat zulke praktijken aanvaard worden door ouderes – dat is, als ze zich eigenlijk bewust zijn van wat er zich op school afspeelt – en als het hen ook eigenlijk iets kan schelen. Het merendeel van een kind’s opvoeding vindt plaats op school en de ouder weet niet wat er zich afspeelt, hoe de leerkracht met zijn of haar kind omgaat of welke methodes leerkrachten toepassen.

Het wordt tijd dat ouders zich informeren over wat het betekent om een kind op te voeden – en om het ook zelf te doen – om het kind niet gewoon op school ‘af te leveren’ en dan zelf met andere zaken bezig te zijn. Maar natuurlijk – praktisch gezien is het niet mogelijk voor ouders om zoveel tijd met hun kinderen door te brengen – want ouders moeten werken om te kunnen voorzien voor zichzelf en de kinderen.

Daarom – enkel in een geljik geldsysteem zullen kinderen de opvoeding krijgen die ze nodig hebben, de opvoeding waar ze recht ophebben, de opvoeding die elkeen van ons wenst gehad te hebben, maar die momenteel niet mogelijk is. Wanneer ouders er daadwerkelijk zijn voor hun kinderen en waar het niet vanzelfsprekend is dat een ander de opvoeding van jouw kind op zich neemt – waarbij jij geen benul hebt van wat jouw kind wordt aangeleerd of aangedaan.

Dat op zich – is kindermisbruik.

Stem voor een gelijk geldsysteem en maak een einde aan deze onzin.

www.equalmoney.org

After I had used a picture of a handshake for my blog-post on Agreements – I started wondering where the hell the custom of shaking hands actually comes from.
I briefly discussed it with Leila and we figured that – although handshakes are currently a symbol of equality, agreement, camaraderie, welcoming and respect – it probably has its origin in deception.

The clinging of glasses against each other is an example of a symbol or custom – which currently has a ‘positive’ connotation – that has its origins within deception: people would cling their glasses together to make sure that the person they’re drinking with hadn’t poisoned their drink. As the glasses/cups/mugs hit each other – the contents of the one glass will spill over into the other one and vice versa. Thus – if the other had poisoned my drink, he will now have to drink his own poison, because the drinks have now been ‘mixed’.  If the other is willing to drink – then I know that drinking is safe.

So – the practice of clinging glasses against each other before drinking was done to ‘prove’ to each other that ‘I have no mischievous intentions’ – and thus, originates in distrust and fear of betrayal.

So – I was curious as to where handshakes originated from – I looked it up. Here is the most common explanation:

There are 3 steps within the handshake:

1. The extension of the hand to the other
   
2. The grabbing of the hand
   
3. The shaking of hands

And – lo and behold – each of these steps originated from a point of fear and distrust:

1. The extension of the hand to the other:

Extending your open hand to the person across from you – usually the right hand – was a sign that you weren’t carrying a weapon. Weapons were usually held in the right hand, therefore one would extend the right hand in front of self, so that the person across can see that you’re not carrying a weapon.

2. The grabbing of the hand:

The grabbing of the hand was done to ensure that – if any small weapons had been hidden, one would be able to feel them. Either one would grab the wrist instead of the hand, to feel if there was something hidden underneath the sleeve – or one would grab the hand with the right hand and with the left hand pat down the arm. Any hidden weapons or objects would be felt and revealed.

3. The shaking of hands:

To absolutely make sure that there are no surprises – one would shake hands – any objects or weapons that had been missed in the previous step, would fall out of the sleeve.
Such customs reveal the reality that: everything that we perceive as ‘positive’ actually has its origins within that which we deem as ‘negative’. One can verify this for each and every single point within reality that self sees as ‘good’ or ‘positive’ – it all originates within deception.

To train yourself in seeing through the veil of perception – Join Desteni ‘I’ Process: www.desteniiprocess.com