In de vorige blogpost beschreef ik hoe ik in mijn eerste relatie de notie van Liefde als een 'Verbeelde Liefde' heb geleefd. Mijn tweede relatie was dan weer een andere soort Liefde, het was de tragische 'Onmogelijke Liefde', wat het ook een 'Passionele Liefde' maakte.

Mijn tweede relatie was met iemand die mijn absolute teg
enpool was. Hij representeerde alles waar ik een hekel aan had. Hij gedroeg zich altijd heel macho, heel oppervlakkig, wilde altijd in het midden van de aandacht staan, was heel doorzichtig in hoe hij zich verborg achter een masker van personages enzo. Hij was allesbehalve wat ik zocht in een partner. Maar om 1 of andere reden was hij aangetrokken tot mij, tot het punt waar hij durfde zich kwetsbaar te stellen tegenover me. En het was daarin dat ik afdwaalde van mijn principes en mijzelf ging verliezen in hoop en, eigenlijk, het idee van magie - magische momenten - die momenten die je nooit voor mogelijk had gedacht, en wanneer ze zich dan afspelen voelt het zo overweldigend dat je helemaal toegeeft en je het gewoon helemaal wil beleven. De ervaringen zijn zo intens dat je denkt dat dit wel voorbestemd moet zijn.

We waren officieel eigenlijk maar voor 2 maanden samen. Het duurde een eeuwigheid vooraleer ik eindelijk toezegde om met hem in een relatie te zijn, hoewel we al hadden ingezien en toegegeven dat we ondersteboven 'verliefd' waren. Ik wilde wel, maar dacht niet dat het zou lukken, want we waren beiden toch echt wel helemaal verschillend. Hij hield van alles waar ik een afschuw van had en het tegenovergestelde geldde ook. Zie - in de momenten dat we gewoon met z'n tweetjes waren, was het heerlijk en magisch en intens en alles leek op z'n juiste plaats, maar eenmaal ik mij probeerde in te beelden hoe het zou werken in de praktische realiteit, had ik iets van 'no way'.

Uiteindelijk had ik iets van 'ok, laat het ons gewoon proberen' - en dus waren we samen in de zomer. Hoe we het uitmaakten was interessant. We lagen in het park op het gras en hij vertelde mij zijn 'visie' van de toekomst - hij was gewoon luidop aan het dromen en zei dat hij het heerlijk zou vinden als hij met zijn vader een cafe zou openhouden en dat ik bij zijn zeide was. Natuurlijk, dat was allesbehalve wat ik zag in mijn toekomst. Ik wou niet de vrouw van een cafe-uitbater zijn. Ik wou iets artistiek of opwindend doen met mijn leven. Ik werd dus stil en zei niets terug op wat hij net had verteld. En hij vroeg me wat ik aan het denken was. Nu - we hadden een regel dat - als we elkaar vragen op eendert welk moment 'wat ben je aan het denken' - dat we eerlijk moesten antwoorden. En natuurlijk, op dat moment wilde ik niet antwoorden en - natuurlijk - ging hij daardoor nog feller aandringen dat ik zou antwoorden. Ik zei 'als ik dit zeg, dan is het het begin van het einde'. En hij zei - je moet het zeggen. Ik ben altijd een 'sucker' geweest om bij de regels te spelen - en dus, in dat moment ook - gaf ik uiteindelijk toe en zei ik: "Ik was aan het denken dat als ik ooit met iemand trouw, zal het niet met jou zijn." Dus ja - dat was een deal-breaker - lol.

Maar nadat we het hadden uitgemaakt, bleven we enorm aangetrokken tot mekaar en er was een ongesproken 'we horen bij elkaar'. En we bleven maar samenkomen en terug uit mekaar gaan. De hele relatie was een emotionele roller-coaster en we werden beiden erg afhankelijk van mekaar. We hadden het probleem van 'we kunnen niet bij elkaar zijn, maar we kunnen ook niet van mekaar wegblijven'. Uiteindelijk wordt dit erg vermoeiend en besloten we om ermee op te houden, dat we elk onze eigen weg zouden opgaan en dat we misschien later, op een ander moment in ons leven, mekaar terug zouden opzoeken.

Dus in deze relatie heb ik geprobeerd om Liefde te vinden door mijn verlangens, mijn passies, mijn gevoelens, mijn impulsen te volgen. Het was een zeer intense ervaring, maar ik vond niet dat het uitdraaide op het soort Liefde dat alles kan overbruggen. Dat is het idee dat ik had - ik wist dat we wel heel verschillend waren, maar, zoals in films en Disney-cartoons wordt aangeleerd, had ik het idee dat onze Liefde alles kon doorstaan. Ja, niet dus. Lol.

Wordt Vervolgd.

Related articles

• Dag 98: Imagination and Why the Law of Attraction doesn't Work
• Day 209: Health Care or Disease Care?
• Day 336: Democracy and Capitalism are the Redistribution of Wealth - (Part Two)
• Day 335: Democracy and Capitalism are the Redistribution of Wealth - (Part One)
• Day 333: The Jesus Message is Not a Religious Message
• Day 316: Sensitive Souls - How to Face Success
• Day 334: Consequence and the Soul
• Day 208: Is Equal Money a Fascist Regime?
• Day 306: Encryption of the System of Self
• Day 311: The Secret to Self-Realisation

In de blog-series die ik net geschreven heb, ging het om hoe mijn 'biologische klok' in werking trad, waarbij plots een heleboel gedachten kwamen rondspoken over het idee dat het nu ongeveer tijd is dat ik aan kinderen begin. In deze en de komende blogs ga ik wat meer in op het verlangen voor moederschap zelf. Tijdens het schrijven van de vorige blogs kwam deze vraag op en ik zag vrij duidelijk waar ik over schrijven moest.

Het woord dat naar boven kwam, was: LIEFDE.

Hoewel ik niet veel relaties heb gehad in mjin leven, ik heb vaak stilgestaan bij het concept van 'Liefde' - wat is liefde? Is het iets dat groeit tussen twee personen? Is het iets dat inslaat als een bliksem? Is het een vertrouwelijkheid? Is het een passie? Is het een droom of fantasie?

Met elke relatie heb ik een verschillende notie van liefde uitgetest. Mijn eerste relatie was eigenlijk het grappigst. Toen ik 12 was ging ik op kamp in Ierland. Het was een reis die de school organiseerde in de zomervakantie voor zij die wouden. Het was een traditie en leerlingen die elk jaar gingen, bleven zelfs meegaan nadat ze al afgestudeerd waren aan de school. Ik ging dus mee toen ik 13 was en mijn oog viel op 1 van de kerels die al afgestudeerd was, maar van de reizen genoot en besloot te blijven meegaan. Op dat moment voelde ik mij nog heeeel jong en relaties waren niet echt iets waar ik mij mee bezig hield. Dat ging zich ontwikkelen in het komende schooljaar. En ik vond niemand op school of in mijn 'gewoonlijke' omgeving waarvan ik dacht 'ja, dat zou wel is kunnen lukken'. Dus ik keek uit naar de Ierland-reis in de zomer, waar ik met anderen zou omgaan, die niet deelmaken van mijn gewoonlijke omgeving. En ik herinnerde mij die ene kerel - en mijn 'interesse' in hem was eigenlijk enkel gebaseerd op drie feiten: Hij had lang haar, hij speelde gitaar en hij had veel kennis over willekeurige zaken - lol.

Doorheen dat schooljaar begon ik meer en meer tijd te spenderen in mijn verbeelding en hoe ik en hem op de volgende reis verliefd zouden worden en een relatie zouden started. Ik had het allemaal uitgedacht tot in precies detail - en het endigde altijd met een begin in de relatie en het samen hand in hand lopen.

En dan was het zover - de Ierlandreis - en tijdens die reis ging ik meer met hem participeren, wat ik het vorige jaar niet gedaan had, ik denk dat ik het vorige jaar geen woord tegen hem gezegd had. In elk geval, we leren elkaar wat beter kennen en, om een lang verhaal kort te houden: middenin de reis zegt die plots 'ik ben verliefd op jou' - LOLOL. Het was zo ongelooflijk - helemaal zoals ik het mij had ingebeeld!

Wat het nog meer ongelofelijk maakte, was dat hij me later vertelde dat het voor hem 'liefde op het eerste gezicht was' - waarbij, toen hij mij voor de eerste keer zag, toen we vertrokken in Belgie, dacht 'ho ho, wie stapt daar de bus op!'. En dit, terwijl hij het vorige jaar van mijn bestaan niet afwist, hij herinnerde zich mij ook helemaal niet.

Dus, in het begin was ik helemaal in de wolken - want alles verliep volgens 'plan' - lol. Het was allemaal nieuw en spannend, maaaarrrr... Na een tijdje begon ik mij ongemakkelijk te voelen - want hij was nu echt wel smoorverliefd op me. En dat gevoel was niet wederzijds - ik had mijzelf eigenlijk 'verliefd gemaakt' door zoveel aan hem te denken gedurende het jaar, maar ik kende hem toen nog helemaal niet. Ik had mezelf verliefd gemaakt met het idee van wie ik dacht dat hij was. Zijn verliefdheid begon 'verstikkend' aan te voelen. Er was een moment waarbij we een stroompje water moesten oversteken op een wandeling, en hij stond erop op mij erover te dragen - ik liep letterlijk weg van hem! Lol - ik vond het zo belachelijk en wou ook niet het 'zwakke meisje' spelen gewoon omdat dat zo hoort in een 'romantische relatie'. Ik vond het eigenlijk heel eng. Ik liep naar een plekje waar de stroom veel dunner was en hopte er snel over voordat hij me kon inhalen - lol.

Ook ontdekte ik dat hij helemaal niet zo interessant was als ik verwacht had. Hij vertelde dezelfde impressionante verhalen verscheidene keren en verder had die eigenlijk niet veel interessants te zeggen. En hij was gewoon ook ZOOO verliefd - het was beangstigend! Ik voelde mij ook schuldig omdat het leek dat de enige reden dat die zo verliefd was, was omdat ik het mij zo had ingebeeld, voor maanden op voorhand. Het was alsof ik zijn verliefdheid gecreeerd had door het mij opnieuw en opnieuw in te beelden. Want - het leek letterlijk alsof hij er helemaal geen zeg in had - het was hem gewoon 'overkomen' en hij was er bijna mee 'bezeten. Het feit dat hij 7 jaar ouder was maakte de hele relatie er niet meer comfortabel op. Het lijkt geweldig wanneer je je het inbeeldt - maar wanneer je 14 bent en er is iemand van 21 smoorverliefd op je - het is eigenlijk gewoon creepy. Dus ja, die relatie duurde niet erg lang, ik maakte het uit enkele weken na de reis.

In deze relatie heb ik de notie van een 'Verbeelde Liefde' beleefd. Het was een Liefde die ik mij had ingebeeld tot het punt dat het een realiteit werd. Maar deze 'liefde' had geen fundering - het was op niets dan mijn verbeelding gebaseerd. Ik had al besloten dat ik verliefd was voordat ik hem had leren kennen - en hij had net hetzelfde gedaan door verliefd te worden 'op het eerste gezicht'.

Related articles

• Dag 94: Spontaneity vs. Impulsiveness - What does it Mean to Live in the Moment?
• Dag 98: Imagination and Why the Law of Attraction doesn't Work
• Day 95: Riding on the Wave of Others' Change
• Day 96: I'm Responsible for My Experiences
• Day 316: Sensitive Souls - How to Face Success
• Day 306: Encryption of the System of Self
• Day 195: Giving up on Myself - No More Head in the Clouds
• Day 202: Nightmare Bacteria on the Rise
• Day 311: The Secret to Self-Realisation
• Day 188: Releasing Myself from Calorie Obsession - Part 1

Als en wanneer ik zie dat ik de neiging heb om te luisteren naar iets/iemand dat ik ervaar/interpreteer als 'meer dan'/'sterker dan' mij en enkel en alleen omdat ik dat iets/iemand ervaar als 'meer dan'/'sterker dan' mij - dan stop ik, dan adem ik - ik realiseer mij dat ik mijzelf heb afgescheiden van dit iets of iemand door mijzelf er mee te vergelijken en mijzelf te beoordelen als 'minder dan' of 'zwakker' en dus, ik verbind mijzelf ertoe om niet langer te participeren in die perceptie, maar in de plaats daarvan, ga kijken hoe ik de kwaliteit die ik zie in dat iets/iemand anders in mijzelf kan ontwikkelen/aanvaarden - zodat ik een en gelijk kan staan met dat iets of iemand en niet langer kan gemanipuleerd worden door een perceptie of ervaring van 'minder zijn'/'zwakker zijn'.

Als en wanneer ik zie dat ik iets dat ik zie/hoor/voel/ruik interpreteer in, als en door mijn geest als zijnde een 'teken' - dan stop ik, dan adem ik - ik realiseer mij dat ik slechts een zelf-verzonnen boodschap aan dit iets of iemand aan het toeschrijven ben zodat het plots een be-teken-is krijgt, maar dat die boodschap er oorspronkelijk niet was - en dus, dat ik eigenlijk aan het zoeken ben voor confirmatie en validatie buiten mijzelf van wat ik zelf wil doen - om zo enkel te horen en zien wat ik wil horen en zien - en dus, ik verbind mijzelf ertoe om de interpretatie en hersenspinsels te stoppen en mijzelf terug in mijn lichaam te ademen en op een rechtstreekse manier met mijn omgeving te interageren.

Als en wanneer ik zie dat ik aan het deelnemen ben in een attitude of gedachten in de aard van 'ik kan mijn eigen beslissingen niet maken' - dan stop ik, dan adem ik - ik realiseer mij dat de onderliggende reden is dat ik mijn eigen beslissingen niet wil maken omdat ik schrik heb om iets verkeerds te doen en schrik heb om door de gevolgen van de beslissing heen te moeten lopen - en dus, ik verbind mijzelf ertoe om mijzelf te omarmen en mijzelf te herinneren aan het feit dat, wat er ook gebeurt - ik ben hier voor mijzelf en ik zal mijzelf ondersteunen en assisteren - vandaar stel ik vast of ik voldoende informatie heb om een beslissing te maken die alle punten in overweging neemt en als dit niet het geval is, dan vraag ik voor raad aan iemand die met zulke beslissingen ervaring heeft, zodat, eenmaal ik al de nodige informatie ter hande heb, een geinformeerde beslissing maak waar ik achter sta.

Als en wanneer ik zie dat, als mijn regels laat zijn, ik meteen veronderstel dat ik misschien zwanger ben - dan stop ik, dan adem ik - ik realiseer mij dat ik de tijd probeer voorop te lopen en een voorbarige conclusie probeer te trekken - en dus, ik verbind mijzelf ertoe om mijzelf te vertragen in en als mijzelf en in te zien dat het enige dat dit betekent is dat mijn regels er nog niet zijn, en om geduldig af te wachten wat er gebeurt in de komende dagen/weken voordat ik begin te overwegen of ik al dan niet zwanger ben/zou kunnen zijn.

Related articles

• Dag 94: Spontaneity vs. Impulsiveness - What does it Mean to Live in the Moment?
• Dag 98: Imagination and Why the Law of Attraction doesn't Work
• Day 95: Riding on the Wave of Others' Change
• Day 96: I'm Responsible for My Experiences
• Day 289: Alcohol is the Corporate Psychologist
• Day 285: Alcohol, Drugs and Demon Possession (Part Two)
• Day 202: Nightmare Bacteria on the Rise
• Day 306: Encryption of the System of Self
• Day 316: Sensitive Souls - How to Face Success
• Day 311: The Secret to Self-Realisation

Als en wanneer ik zie dat ik me overweldigd voel door het aantal gedachten dat opkomen in mijn geest - oftewel een boel van verschillende gedachten over verschillende onderwerpen allemaal tegelijkertijd, oftewel een reeks gedachten over hetzelfde onderwerp doorheen de dag - dan stop ik, dan adem ik - ik realiseer mij dat het niet uitmaakt hoeveel gedachten opkomen en dat, als er een boel verschillende gedachten over verschillende onderwerpen allemaal tegelijkertijd opkomen, dan is dit de aard van de 'bewuste geest' als een tactiek om mij bezig te houden in mijn geest, in plaats van hier te zijn, in en als mijn lichaam en te interageren met de werkelijkheid - en ik realiseer mij dat als dezelfde/hetzelfde type gedachten nu eenmaal of verscheidene keren opkomt, het maakt niet uit: het gaat erom de oorsprong van die gedachte te onderzoeken en te ontaarden, en dus een zelf-directieve positie in te nemen in mijzelf, in plaats van toe te geven aan een gevoel van 'het is me teveel', 'ik kan het niet aan' - en dus, ik verbind mijzelf ertoe om niet toe te geven aan het idee dat de hoeveelheid van gedachten dat opkomt in mijn geest bepaalt hoe sterk of hoe zwak ik ben en wat ik wel of niet kan doen - en ik verbind mijzelf ertoe te staan en mijn aandacht op het fysieke te richten en de oorsprong van gedachten die terugkeren te onderzoeken en corrigeren.

Als en wanneer gedachten opkomen in de aard van 'het is nu ongeveer tijd dat ik kinderen krijg' of 'misschien zou ik nu aan kinderen moeten beginnen' of 'ik ben bijna 25, ik kan niet te lang wachten om kinderen te krijgen' - dan stop ik, dan adem ik - ik realiseer mij dat ik aan het participeren ben in ideen en geloofsovertuigingen in verband met vrouwen en de leeftijd op dewelke ze kinderen zouden moeten krijgen, ideeen en geloofsovertuigingen die gegrond zijn in cultuur, in internalisatie van mijn omgeving, in gewoontes - en die niets te maken hebben met prakticaliteit of de realiteit van wat het betekent om een kind op te voeden en de ondersteuning en omgeving die daarvoor vereist is - en dus, ik verbind mijzelf ertoe om de vragen die opkomen in mijn geest niet te beantwoorden met ideen en geloofsovertuigingen die mij in een postie van zelf-compromittatie en zelf-sabotage zouden plaatsen, maar ik beantwoord ze met gezond verstand en praktische overwegingen.

Als en wanneer ik zie dat ik in projecties ga en mij inbeeld hoe het zou zijn om kinderen te hebben/moeder te zijn, dan stop ik, dan adem ik - ik realiseer mij dat ik mijzelf probeer te manipuleren en overtuigen dat wat ik zou moeten doen is mijn verlangens en gevoelens volgen - en dus, ik verbind mijzelf er toe om het zelf-bedrog niet te volgen en mijn voeten weer op aarde te brengen, want het is absurd om te denken dat iets goeds voor me kan volgen uit zelf-bedrog.

Als en wanneer ik zie dat ik denk 'misschien is het een teken'/'misschien is het een signaal' - dan stop ik, dan adem ik - ik realiseer mij dat er niets of niemand buiten mijzelf is dat mij 'tekens' of 'signalen' toestuurt in hoe ik mijn leven moet leiden of welke beslissingen ik moet nemen en dat ik degene ben die mijn omgeving, mijn geest, wat ik hoor/zie interpreteer in een manier waarop ik het wil interpreteren - en dus, ik verbind mijzelf ertoe om, in plaats van te wachten op iets of iemand dat mij richting kan geven, om mijzelf richting te geven en verantwoordelijkheid te nemen in het maken van mijn eigen beslissingen.